Kyra:

Dinsdagochtend 3/4 namen we de bus richting Stormsriver. Hier bevindt zich de Bloukrans bridge, de hoogste brug ter wereld met een hoogte van maar liefst 216m. Jill en ik hadden op voorhand al gezegd dat we hier zeker de bekende en tevens tweede hoogste bungeejump ter wereld wouden doen. Als er iemand de dagen voordien hierover begon, zei ik wel telkens: “Ssst, ik wil daar nog niet te veel over nadenken of ik krijg al stress!” Maar vandaag was thé day dus eindelijk aangebroken! Er waren die middag gelukkig nog enkele plaatsjes vrij en om 15u was het aan ons… De stress viel die dag uiteindelijk nog beter mee dan verwacht bij mij. Jill en Kim hadden er zelfs amper last van vond ik :p. Eenmaal op de brug, heerste er echt een superleuke sfeer! De werknemers zijn het daar duidelijk gewoon, gaan op een speelse maar geruststellende manier met je om, er wordt leuke muziek gespeeld enzovoort. We moesten met een groep van ongeveer 15 mensen samen de brug op en je wist ook niet op voorhand de hoeveelste je zou moeten springen. Ik wou graag als een van de eerste gaan, maar heb toch mooi moeten wachten tot de voorlaatste om te mogen springen. Van ons drieën was Kim als eerste aan de beurt! Zij had de bungeejump drie jaar geleden al eens gedaan, maar kon het niet laten om hem nog eens te doen omdat ze het niet ging kunnen aanzien als Jill en ik hem deden, maar zij niet. Opnieuw vooruit springen leek haar iets ‘te saai’, dus heeft ze deze keer achteruit gesprongen, brrr. Daarna was het Jill haar beurt. Zij twijfelde ook geen seconde en met een klein gilletje sprong ze de brug af net alsof het een turnoefening was waar ze punten voor kreeg, supernetjes en zelfverzekerd, haha. Bij mij begon de stress wel wat toe te nemen vanaf het moment dat het mijn beurt was, maar veel tijd om na te denken of te twijfelen was er niet. Dus voordat ik het goed en wel besefte, was ik de brug al afgesprongen. Het ging allemaal zooo snel! Het engste moment vond ik persoonlijk nog het deel waarbij je op het einde gewoon aan het touw hangt en moet wachten tot er je iemand komt halen. Mijn hoogtevrees is twee jaar geleden pas voor de eerste keer naar boven gekomen en dat verbetert er niet op met ouder te worden precies :p. Ik denk niet dat ik het snel nog eens opnieuw zal doen, maar ben wel superblij dat ik het gedaan heb!! Emma heeft er nooit een seconde aan getwijfeld om het te doen en zij is dan ook alles behalve teleurgesteld dat ze het niet gedaan heeft :p, zoveel te beter!

De volgende dag gingen we mountainbiken in het Tsitsikamma national park. In de ochtend was het hevig aan het regenen waardoor we al wat schrik kregen dat onze plannen in het water zouden vallen, maar in de late ochtend was het gelukkig gestopt en zijn we zo snel mogelijk vertrokken! We reden ongeveer een grote 10km door de bossen door naar de Suspension bridge waar de Stormsrivier ook uitmondt in de zee. Ikzelf vond het mountainbiken echt suuuperleuk, afwisselend crossen tussen de modder, het zand, het gras, de plassen,… in een supermooie omgeving tussen de bomen door! Vooral de stukken naar beneden waren echt zalig, maar de stukken naar boven vond ik zeker niet ambetant :D. De rest vond het net iets minder leuk, haha. Ale, het is te zeggen: Emma genoot er ook wel van, Kim net iets minder en Jill nog net iets minder ;). Al die familie uitstapjes met de fiets vroeger, het feit dat ik geen eigen auto heb en twee dikke kuiten zijn dan toch al voor iets goed geweest allemaal! Eenmaal aan de uitmonding van de rivier aangekomen, konden we niet meer verder fietsen. Hier moesten we dus een stukje te voet via de brug naar beneden waar we iets konden eten en nadien ook terug naar boven natuurlijk. Het was maar een klein stukje hiken, maar wel redelijk pittig. Bij Kim en ik zit het hiken ondertussen al goed in de benen. Vooral Jill had het een klein beetje onderschat denk ik en de zware hamburger lag nog net iets te veel op haar maag om direct terug te keren. De goesting om erna nog te mountainbiken was dan ook een klein beetje gaan liggen, maar no pain no gain en van opgeven was er geen sprake ;). Het laatste uurtje begon het ook terug wat te regenen, maar de bomen hielden veel tegen en ik vond het zelfs een aangename verfrissing op het einde van onze sportieve dag. ’s Avonds was iedereen moe maar voldaan en ik denk niet dat iedereen staat te springen om meteen nog eens opnieuw te mountainbiken, maar het was sowieso een dag waar we nog lang mee gaan lachen, dat is zeker :p.