Wilot:

Na nog twee daagjes te niksnutten in Cusco (een welverdiende rust) zat ik eindelijk op de bus richting Puno. In Puno ligt het Titicacameer, gekend als het hoogst gelegen meer ter wereld. Ik had al gehoord dat er in Puno zelf niet veel te beleven valt, daarom had ik de nachtbus geboekt. Zo kwam ik aan in de ochtend en kon ik ‘s avonds met de volgende nachtbus alweer vertrekken richting Arequipa. Ik had op voorhand wel een beetje research gedaan over wat ik ter plekke wilde doen, iets geboekt had ik echter nog niet. Mijn plan was dus een full day tour te doen op het meer, waarbij je twee eilandjes bezoekt.

Eenmaal aangekomen in Puno was het al 6u30, terwijl de tours om 7u vertrokken. Ik had echter nog niks vastgelegd, heb de hotelbaas waar ik die ochtend werd afgezet snel enkele telefoontjes laten plegen en 10 seconden later zat ik op de tourbus. Een redelijk hectische ochtend dus omdat ik tussen het aankomen, regelen van een tour in enkele minuten en mezelf haasten richting de tourbus, ook nog het nieuws kreeg dat de bevalling van mijn schoonzus waarschijnlijk niet lang meer zou duren. Ik was verder de hele dag niet meer bereikbaar aangezien ik op het meer zat en was dus vol ongeduld naar meer nieuws.

Het meer zelf is gigantisch groot, je hebt eigenlijk meer het gevoel dat je op zee zit omdat je het einde ervan niet ziet. We hebben twee eilandjes bezocht, Uros en Taquile. Het eerste eilandje, Uros, is eigenlijk een verzameling eilandjes die gemaakt zijn door de mens door riet op elkaar te stapelen. Het zijn dus kleine rieten eilandjes waar de mensen op wonen in rieten huisjes en zich verplaatsen in rieten bootjes. Hun belangrijkste grondstof is dus duidelijk riet. Deze eilandjes vond ik eigenlijk niets, het leek alsof ze echt gemaakt waren voor de toeristen. Ik geloof wel dat de mensen er effectief wonen maar ze hebben er zo’n toeristische attractie van gemaakt dat het allesbehalve interessant was.

Het tweede eiland, Taquile, was een natuurlijk eiland. Niet extreem groot, er woonde dus ook geen gigantische bevolking. Onze gids was hier geboren en hij kon dus ook het een en ander uitleggen over het eiland zelf, de rituelen, de levenswijze, ... De mensen hier hebben eigenlijk twee keuzes in hun leven, ofwel zijn ze tevreden met de kalmte en het simplisme en blijven op het eiland wonen, ofwel willen ze ‘meer’ uit hun leven halen, verder studeren en het stadsleven opzoeken, zij verhuizen dan naar Puno. Op het eiland zelf is er niet veel, een klein medisch centrum en schooltje, maar om te bevallen moeten de vrouwen 2u met de boot naar Puno. Het is alleszins een toewijding om daar te wonen. Aan hun kledingdracht zie je ook of de mannen of vrouwen single of getrouwd zijn, (kan wel handig zijn!) en je hebt het hier dan ook gemaakt in je leven als je trouwt. Een single persoon is niet echt iets waard, kan politiek ook niks bereiken, en de meesten trouwen dus tussen hun 16 en 25 jaar. Scheiden is hier geen optie! Na hier dus een beetje cultuur en natuur op te snuiven, werden we een superlekker forelletje voorgeschoteld, waarna we de boot weer opgingen richting Puno.

In Puno had ik nog enkele uren te doden voor ik de bus op ging. Tijdens deze uren kreeg ik een update van thuis dat de weeën begonnen waren en net voor ik de bus op moest vernam ik dat ze naar het spoed vertrokken waren, geen goeie timing dus aangezien ik de hele nacht onbereikbaar was.

Ik weet niet of het hieraan lag dat ik die nacht geen oog heb toegedaan, maar een deftige nachtrust heb ik toen toch niet gehad. Eenmaal aangekomen in Arequipa heb ik me meteen verbonden met wifi en jawel(!), ik heb er een nichtje bij. Suuuuuupermooi kindje en ook al doet het pijn dat ik op zo’n moment er niet bij kan zijn, dat kindje niet in mijn armen kan nemen, toch ben ik supertrots op mijn broer en Julie. Aangezien ik nu ook alleen ben en niemand heb om mijn vreugde mee te delen hebben toch enkele vreemdelingen het mogen aanhoren, ze deden toch tenminste alsof ze enthousiast waren, goed genoeg voor mij (haha).

Aangezien ik in Arequipa in de ochtend was toegekomen had ik nog de volledige dag om te spenderen, ik heb hier dan maar gebruik van gemaakt om de stad te verkennen. Het is mezelf ondertussen al duidelijk dat ik nog geen goeie reiziger ben want nadat ik besliste om de stad te verkennen en enkele reiskantoren zou aflopen om prijzen te vergelijken en wanneer ik net de straat van de hostel uitliep besefte ik dat ik hier eigenlijk echt niks wist zijn, laat staan m'n weg of reiskantoren zou vinden. Na een kleine wandeling doelloos te spenderen ben ik dan toch maar teruggekeerd om eerst het een en ander op te zoeken. Maar het is uiteindelijk gelukt, niet helemaal hopeloos dus. Aangezien ik nu al een paar dagen alleen ben, en gisteren ik de energie niet had om zelfs maar een beetje sociaal te doen, was vandaag wel de dag dat er eens iets moest gebeuren. Ik had de chance dat diezelfde avond enkele mensen van de groepsreis in Bolivië ook in Arequipa waren, met hen ben ik dus iets gaan drinken. Maar tot mijn grote verbazing had ik net ervoor sociaal gedaan en ik ben uiteindelijk met een Engelse gast ‘s avonds gaan eten. Geen avondmaal alleen dus, dit betekent een geslaagde dag!

De volgende twee dagen had ik een hike naar de Colca Canyon geregeld. Na twee nachten op de bus had ik nu nogmaals een korte nacht omdat ik om 3u moest vertrekken. De Engelse gast was hier mijn metgezel voor deze twee dagen. Eenmaal aan de hike gestart, was het al snel duidelijk dat mijn lichaam nog niet gerecupereerd was van de Salkantay. Ik heb me echt twee dagen moeten vooruit slepen. Vermoeidheid was echt duidelijk aanwezig en het trage tempo van de gids zorgde alleen maar voor frustraties. Uiteindelijk heb ik gewoon moeten vragen of ik niet alleen mocht lopen en dan gewoon af en toe mocht wachten op hen omdat ik het geslenter niet meer aankon. Je zou verwachten dat als je dit als gids meerdere malen per week doet je toch een iets sneller wandeltempo hebt. Het uitzicht was gelukkig wel echt de moeite, supermooie omgeving en ook enkele condors zien vliegen hier. Na 15km te stappen op de eerste dag, begon de tweede dag voor zonsopgang om de steile klim uit de canyon te doen. Twee uurtjes later was ik gelukkig al boven, het leek alsof de weg naar boven maar bleef duren. Eenmaal boven was het wachten op de gids die een uur (!!!) later pas toekwam. Net zoals tijdens de Salkantay waren er ook hier veel muildieren die klaarstaan om toeristen, die het naar boven wandelen niet aankunnen, naar boven voeren. Dit maakt mij echt zo kwaad. Die dieren zijn niet gemaakt om zo’n wegen te begaan, laat staan om een dikke luie toerist naar boven te dragen. Als je geen hike aankunt moet je er niet aan beginnen in de eerste plaats, mahowja, niks aan te doen jammergenoeg. Duidelijk voldoende achterlijke mensen in de wereld. Ik besef net dat ik misschien een beetje negatief overkom, maar de hike op zich was wel echt een supermooie en leuke ervaring. Uiteindelijk ben ik wel heel blij dat het erop zit en kijk ik uit naar een deftige nachtrust. Ik zal mezelf enkele daagjes rust gunnen voor ik opnieuw ga hiken. Ale dat denk ik toch, je weet nooit wat er op mijn pad komt.

Diezelfde avond had de Engelse gast me nog meegesleurd in een spelletje beerpong. Ik wilde allesbehalve drinken dus een geluk bij een ongeluk heb ik het spel kunnen afsluiten door alle balletjes snel te kunnen scoren en niet te moeten drinken, ideaal! Na een lekkere bbq in de hostel en toch een paar drankjes later ben ik vroeg in bed gekropen om mijn slaap te kunnen inhalen.

Na deze tweedaagse hike heb ik dus beslist om mezelf een dagje vrijaf te geven. Een dagje nietsnutten aan het zwembad leek mij ideaal! Blijkbaar verblijf ik hier vooral in partyhostels, het is er vaak drukker waardoor je makkelijker mensen leert kennen maar het is wel elke keer opnieuw een opgave om de drank te ontwijken. Behoefte om elke dag te drinken heb ik namelijk niet, in vergelijking tot anderen daarentegen. Mijn laatste dag in Arequipa heb ik afgesloten door te gaan eten met enkele andere reizigers, superlekkere pasta EN een pannenkoek met nutella, banaan en aardbei! Het was een zelfverwenningsdagje, haha. Nu op naar Huacachina!