Kyra:

Vrijdag 6 juli namen we dus de vlucht van Campo Grande naar Salvador met een tussenstop in São Paulo. De dagen voordien hadden we enorm zitten balen omdat de match van de Belgen tegen Brazilië uitgerekend doorging op het moment dat wij op het vliegtuig zaten, té stom voor woorden, inderdaad! Ik voelde me een beetje schuldig omdat ik die vlucht geboekt had, maar op het moment van het boeken was de groepsfase nog niet afgerond waardoor we ook nog geen flauw idee hadden wanneer en tegen wie we zouden moeten spelen. En dit was de goedkoopste vlucht op de best geschikte datum. Soit. Kim had zelfs al gebeld naar de luchtvaartmaatschappij om te vragen of we de match niet zouden kunnen volgen vanop het vliegtuig waarop de medewerker een beetje moest lachen en reageerde dat hij deze vraag nog niet eerder gekregen had en hier ook geen antwoord op kon geven. Wij hadden ons er dus al een klein beetje bij neergelegd dat we de match niet live zouden kunnen zien, maar tot onze grote verbazing was er gratis wifi op het vliegtuig waarbij we de match live konden meevolgen vanop onze gsm’s óp het vliegtuig, HOERAAA! Als enige drie Belgen tussen allemaal Brazilianen, werden we bij de zalige overwinning net iets minder graag gezien, haha. Maar voor ons kon de vreugde niet op! Bij afloop waren alle Brazilianen muisstil en wij aan het juichen, hihihi.

Eenmaal aangekomen in Salvador, namen we een Uber richting de hostel. Grappig hier is dat bijna geen enkele Braziliaan Engels kan, maar ze toch telkens op een of andere manier een gesprek proberen voeren. Soms spreken ze gewoon Portugees en gaan ze ervan uit dat we ze verstaan alsof het onze moedertaal is, maar deze chauffeur vond het precies heel plezant om de vocale versie van Google Translate te gebruiken wat uiteraard een grappige conversatie opleverde :p. Dit eventjes terzijde ;). Ondanks dat de Brazilianen verloren waren, was het trouwens wel groot feest precies in de straten van Salvador!

De volgende dag verkenden we Pelourinho, de historische wijk van Salvador die tevens verkozen werd tot UNESCO werelderfgoed. Overdag is deze wijk nog veel mooier dan ’s avonds vind ik, door de pastelkleurige koloniale gebouwen uit de 17e en 18e eeuw en de Afro-Amerikaanse sfeer die overal tot uiting komt. De afstammelingen van de Afrikaanse slaven zijn hier nog in alle vormen terug te vinden: hun muziek, religie, eten, dans, kunst, tradities,… Het grootste deel van de inwoners zijn dan ook nog steeds Afrikanen. Een beetje Afrika in Brazilië dus. Daar kunnen we zeker mee leven :D.

Een gekende kerk hier is de Igreja de São Francisco. Kerken interesseren Kim totaal niet, maar m’n zus en ik vonden dat we deze toch eens langs de binnenkant ook moesten zien aangezien dit hier een van de hoofdbezienswaardigheden is. (Opa zal wel trots zijn op zijn kleindochters ;).) De andere kerken en kathedralen hier in Salvador hebben we enkel langs de buitenkant aanschouwd. Die dag namen we ook de gekende Elevador Lacerda van het hoge deel van de stad naar het havengebied in het lage deel. We bezochten de grootste lokale markt hier, de Mercado Modelo en wandelden tot aan een uitzichtpunt aan het Museum van moderne kunst. Daarnaast liepen we eigenlijk vooral nog wat te slenteren doorheen de gezellige straatjes van Pelourinho. Capoeira is trouwens ook iets typisch van hier en zie je overal terug. Niet zo spectaculair als verwacht eigenlijk, maar 't is eens iets anders als straatactiviteit.

De volgende dag hebben we onze tijd vooral doorgebracht op een terrasje in de oude wijk. Met enkele lekkere caipirinha’s en hapjes werd onze dag al snel gevuld :D. We hadden de dag voordien eigenlijk al alles gezien en gedaan dat we zeker wilden hier en Pelourinho is dan ook de ideale wijk die uitnodigt tot een middagje in het zonnetje zitten met een cocktail in de hand! De eigenaar van het restaurantje had ook zijn eigen hostel en samen met zijn vrouw en enkelen van zijn hostelgasten gingen we die avond nog iets drinken in een lokaal bartje met livemuziek.

Maandagmiddag zouden we de bus nemen richting Lençois, de uitvalsbasis voor het verkennen van het Chapada Diamantina Nationaal Park, maar dit verliep net iets anders dan verwacht ;)…

Wilot:

Na enkele daagjes in Salvador waren we klaar om te gaan hiken: op naar Lencois dus! Lencois is een klein stadje die naast het nationaal park Chapada Diamantina ligt, dit is dus voor veel hikers de uitvalsbasis om hun trektocht te starten. Normaal gingen we in Salvador de bus in de middag nemen zodat we ‘s avonds aankwamen in Lencois zodat we ons op het gemak konden installeren in de hostel en de volgende dag alles uit te zoeken. Ik zou mezelf echter niet zijn moest ik niet af en toe een foutje maken: ik had de busuren gecheckt op vrije plaatsen maar me van dag vergist waardoor we na het aankomen op het busstation ontdekten dat er geen vrije plaatsen meer waren. De enige oplossing: een hele dag wachten in het station en de nachtbus nemen. Op zich was dit niet meteen een probleem, behalve het feit dat we al een hostel in Lencois hadden geboekt en dit een beetje geldverspilling zou zijn. Een geluk bij een ongeluk: de eigenaren van de hostel waren supervriendelijk en begripvol waardoor we onze nacht konden verzetten naar een andere nacht waardoor we geen geld verloren. Eind goed al goed dus, hihi (oeps).

De volgende ochtend kwamen we dus rond 5u aan in Lencois, de eigenaar van de hostel kwam ons oppikken aan het station om ons te vergezellen naar de hostel, we kregen meteen een kamer toegewezen waar we nog een paar uurtjes mochten uitslapen zonder extra kosten. We zijn dus heel goed ontvangen geweest.

Diezelfde dag was de match van België tegen Frankrijk, dit was dus vooral de hoofdactiviteit van onze dag. Tussen het uitzoeken van prijzen en mogelijke tours, stond ons dus een teleurstelling te wachten, resulterende in een kleine haat tegenover de Fransen EN het ontdekken van het feit dat we de komende drie dagen een hike gingen doen met twee Fransen. Gelukkig kon de voetbal de ene franse gast helemaal niks schelen, en Lea (het Frans meisje) was eigenlijk half Spaans en gunde het België echt helemaal en voelde zich lichtjes schuldig. Ze waren dus goedgekeurd om de komende drie dagen mee te overleven.

Zoals vermeld hadden we dus een hike van drie dagen in Vale Do Pati geregeld met onze hosteleigenaar. Hij ging ook onze gids zijn de komende dagen. Engels is hier bij de meesten niet zo vloeiend dus de komende drie dagen waren eigenlijk een klein beetje een taalkamp. Frans, Spaans en Engels werden gecombineerd om te communiceren. Die Spaanse lessen hebben dus echt wel al hun nut bewezen!
Vale Do Pati is echt prachtig en raad ik iedereen aan! Wij hebben een minder populaire route gekozen omdat de meeste agencies een driedaagse trektocht in een cirkel aanbieden waardoor je eigenlijk maar aan 1 kant van het park blijft. Wij gingen echter voor de doorsteek van het park, waardoor we net iets langere dagen wandelen hadden maar het was het zeker allemaal meer dan waard. De dagen werden afgewisseld door watervallen, prachtige uitzichten over de vallei en gezellige avonden in lokale huisjes middenin de vallei. Even weer drie dagen weg van de wereld en enkel natuur om je heen, het is echt therapie! Zalig om te doen. Het was Natanya haar eerste hike, meteen drie dagen, maar ze heeft dat goed gedaan! Zo is ze al een klein beetje voorbereid op de Machu Picchu e! Tijdens deze drie dagen waren we toch gemiddeld een 10u op stap van de ene plaats naar de andere, dus er is zeker aan onze conditie gewerkt!

Omdat wij een iets persoonlijk schema hadden opgesteld hadden we op onze laatste dag na het afronden van de hike nog een korte uitstap naar Poco Azul geregeld. Dit is eigenlijk een grot, beetje gelijkaardig aan the Blue Lagoon in Bonito, met water die helderblauw is en die onder water echt een prachtige rotsformatie heeft. Het is nu niet meteen de zotste activiteit maar het was leuk om te combineren aangezien we daar toch waren, en eventjes dobberen in het wateren om te kijken naar wat er onder water allemaal te zien is deed wel deugd om de blaren van afgelopen dagen wat te verzachten.
‘s Avonds kwamen we dan eindelijk terug in de hostel aan om te genieten van een welverdiende warme (!!!) douche en nachtrust. We hadden hierna nog 1 dagje in Lencois vooraleer we opnieuw de nachtbus opgingen terug naar Salvador.

Onze laatste dag hebben we uiteindelijk gevuld met een chilldagje aan natuurlijke poelen en watervallen, rustig een boekje lezen en genieten van de rust om uiteindelijk de dag af te sluiten op Morro do Pai Inacio. Dit is een prachtig uitzicht over het park Chapada Diamantina, waar je geen moeite voor moest doen: een korte beklimming van 20min. Dat is ondertussen al niets meer voor ons e, haha.

Omdat Thiago (de hosteleigenaar) zo goed voor ons had gezorgd de afgelopen dagen hebben we de dag afgesloten door vol au vent voor hem te maken als avondmaal, een mens mag dat namelijk niet missen in zijn leven. Het was goedgekeurd (oef!) en na ons braziliaans dessertje die hij dan voor ons had gemaakt namen we afscheid , klaar om een nachtje op de bus te spenderen. Brazilië zit er bijna op, het is zot hoe snel het eigenlijk allemaal gaat. Nu nog een laatste middag in Salvador om dan ‘s avonds het vliegtuig op te stappen richting Iguazu Falls, onze laatste bestemming in Brazilië.

Kyra:

Nog nooit zoveel vluchten genomen op korte tijd zoals hier in Brazilië en ook nog nooit zoveel problemen gehad met het vervoer. Na ons taxiverhaal in Bonito en ons busincident in Salvador, nu ook: de gewijzigde vlucht naar Iguazu, olé! Alles verliep heel vlot bij het inchecken en het passeren van de security. We waren aan onze gate aan het wachten om te boarden, tot ik plots onze namen door de microfoon hoorde afroepen. We liepen naar de gate om te vragen waarom ze onze namen afgeroepen hadden, maar daar sprak of verstond er niemand Engels... Na een kwartiertje wachten en hen zien overleggen, bracht er ons uiteindelijk iemand op de hoogte (via Google translate uiteraard). Blijkbaar was onze vlucht van Salvador naar Rio verlaat, waardoor we de overstap naar Iguazu niet zouden kunnen halen aangezien we daar maar 35 minuten de tijd hadden om over te stappen. Daarom hadden ze ons verplaatst naar een vlucht met andere luchtvaartmaatschappij die ook naar Rio vloog op ongeveer hetzelfde tijdstip. Na enkele keren vragen hoe het dan zat met onze ingecheckte bagage en telkens van de ene persoon naar de andere persoon doorverwezen te worden, kwam het erop neer dat dat aan de gate in Rio wel aan ons verteld zou worden en ze daar van onze situatie op de hoogte zouden zijn, zonder twijfel! Eenmaal aangekomen in Rio, wist er uiteraard niemand van iets… Maar wij waren duidelijk niet de enigen met een probleem, want aan de gate richting Iguazu was het een en al chaos en klagende mensen. Aan ons werd uiteindelijk verteld onze bagage op te halen aan de bagageclaim en opnieuw in te checken voor de tweede vlucht. Hier hadden we helemaal geen tijd voor eigenlijk, maar er zat niks anders op. In spoedtempo doorheen heel de luchthaven deden we wat ze zeiden. Bij het inchecken zei de man eerst dat dit niet meer mogelijk was omdat we al te laat waren, maar na onze uitleg, heeft hij dit dan toch nog voor elkaar gekregen, gelukkig. Best dat ze hier in Rio wel een woordje Engels spreken. Hij zei ook dat we de vlucht nog konden halen omdat deze toch vertraagd was. Dit was echter nergens op de schermen aangeduid en zo kwamen we nog geen twee minuten voor het oorspronkelijke uur van het opstijgen aan aan de gate. De chaos was daar alleen nog maar groter geworden en zo zijn we uiteindelijk nog van gate moeten wisselen en pas anderhalf uur later opgestegen. Ondertussen was het al de vierde boardingpass die we gekregen hadden voor deze vlucht, maar de laatste was wel de beste met premium zitjes op de eerste rij in het vliegtuig, woop woop. EN niet alleen wij, maar ook onze bagage is uiteindelijk nog in Iguazu geraakt! Dan was het nog eventjes stressen of we in het midden van de nacht wel zouden binnenraken in de geboekte hostel of niet aangezien de inchecktijd maar tot 22u was en er niemand had geantwoord op mijn poging tot contact via vijf verschillende communicatiemiddelen. Maaar er heeft ons iemand binnengelaten en zo hebben we die nacht nog kunnen slapen in een deftig bedje na alweer een spannend avontuur :D. Kim en ik hebben in die eerste zes maanden nooit zoveel problemen gehad met het vervoer als in de laatste week hier. Natanya haar beeld van het reizigersleven is alvast getekend ;).