Kyra:

Dinsdag 5/12: Vanuit Labuan Bajo in Flores namen we een vlucht richting Surabaya in Java. Ze hadden ons op voorhand gezegd dat we niet moesten overstappen bij de tussenlanding in Denpasar (Bali), maar toen we als laatste drie alleen overbleven op het vliegtuig, begonnen we ons natuurlijk wel vragen te stellen… Bleek dat we dus wel moesten overstappen, gelukkig maar in het vliegtuig dat er net naast stond.

Eenmaal aangekomen in Surabaya, werden we overvallen door Indonesiërs die met ons op de foto wilden. De ene al wat subtieler dan de andere :p. (Ik kan me niet inbeelden dat al die mensen hier nog nooit iemand westers gezien hebben…) Onze eerste indruk over Java was toch wel helemaal anders dan de vorige eilanden die we bezocht hadden: veel minder toeristisch en heel veel moslims. ’s Avonds vonden we gelukkig een superlekker restaurantje om nadien verzadigd te gaan slapen.

De volgende dag wilden we de stad wat gaan verkennen. Veel meer dan een shopping mall hebben we eigenlijk niet bezocht. Surabaya is een grote stad, dus naast een luchthaven, veel grote gebouwen, winkelcentra en lokale shops niet zoveel te zien of doen hier dat ons echt interesseert. Wat hier wel opvallend aanwezig was, was kerstversiering! Wel leuk om te zien, maar ook een beetje raar gezien de hoge temperaturen hier van 25-30°C. In de namiddag namen we dan de trein naar Probolinggo om van daaruit een auto richting Cemoro Lawang te nemen. Onderhandelen kunnen we ondertussen al als de beste met Kimberly als bad cop, ik als good cop en Stella als bemiddelaar ergens tussenin. Zo hebben we een tour richting de vulkanen Bromo en Ijen, inclusief 2 nachten, ontbijt, vervoer voor 3 dagen én een gratis maaltijd (nasi goreng, voor de verandering ;)) kunnen regelen aan een heel goedkope prijs (veel goedkoper dan alle andere toeristen als we het vergeleken, yesss).

Donderdag 7/12 moesten we al om 3u30 vertrekken om de zonsopgang boven Bromo en zijn omringde maanlandschap te bezichtigen. Aangezien de Bromovulkaan beschouwd wordt als een van de mooiste ter wereld, hadden we hier wel hoge verwachtingen bij. Eenmaal aangekomen op de naastgelegen berg Penanjakan zag het er dan ook veelbelovend uit. (We werden trouwens eerst met een auto tot op een bepaalde hoogte gebracht en moesten erna nog geen 20 minuten stappen om daar te komen. Een zware klim was dit dus zeker niet.) Toen het nog donker was, kon je de Bromo en het landschap nog zien, maar eenmaal de zon aan het opkomen was, begon het enorm te overtrekken met als resultaat dat we in een groot wolkenveld zaten en dus helemaal niks meer konden zien, behalve wolken dus. Veel geluk hadden we hier dus niet met het weer (eigenlijk de eerste keer dat we hier echt over mogen klagen gezien het regenseizoen). Best dat de wandeltocht niet zo zwaar was, anders zou dit waarschijnlijk een veel grotere teleurstelling geweest zijn… Na een uurtje gaven we de hoop op en zijn we afgedaald naar het landschap rondom de Bromo zelf. De Bromo is een enorm actieve en onvoorspelbare vulkaan. Het kilometerslange grijze landschap errond is dan ook te wijten aan de lava die er in het verleden al enkele keren over gestroomd heeft... De berg naast de Bromo (waarvan wij eerst dachten dat het de Bromo zelf was omdat die ook veel centraler stond en veel mooier was naar onze mening…) was daarentegen fel begroeid met planten en bomen. Een mooi contrast om te zien dus. Hier hadden we wel een supermooi uitzicht aangezien we hier wat lager onder de wolken zaten. We besloten de Bromo zelf ook nog op te klimmen (is een klim van een halfuurtje ongeveer), maar eenmaal we daar aankwamen, zagen we een groepje met een jeep en de ambiance zat er duidelijk goed in bij hen met hun muziek vollenbak! Bleek dat een van hen de prins was van een district hier in Java en de rest ook voor de vicepresident werkte. (Dit klinkt misschien heel naïef en ongeloofwaardig, maar ze konden dit ook echt aantonen met foto’s en hun verhalen klopten ook wel met de research die we nadien gedaan hebben. Aangezien hier een stuk of 7, 8, 9 (?) districten zijn op Java alleen al met elk hun eigen prins, is dit ook heus niet zo uniek als bijvoorbeeld prins Gabriël bij ons in België ;). Hij zag er ook helemaal niet uit als een prins, maar eerder als een sympathieke rapper met redelijk wat geld.). Zij namen ons mee op tour op het dak van hun jeep door de mooie omgeving met als resultaat dat we de Bromo zelf dus niet meer op gegaan zijn om de krater te zien, maar er wel een heel grappige en leuke autorit op zitten hadden. EN enkele leuke connecties erbij :p! Een van hen, Rudy (die trouwens overduidelijk homo is), heeft ons ook uitgenodigd in Jakarta.

Na dit leuke avontuur, welke iets anders uitgedraaid is dan verwacht, moesten we weer enkele uurtjes in de auto richting de andere vulkaan, Ijen. De vrijdag moesten we alweer opstaan in het midden van de nacht om de Ijen te beklimmen om 2u. Ze hadden ons gewaarschuwd dat het misschien maar 2 à 3u klimmen is tot aan de krater en het meer, maar wel een heel zware klim. Stella, Kimberly en ik vonden deze klim eigenlijk helemaal niet zo zwaar. Sinds de Mount Rinjani kunnen we alles aan ;)! Eenmaal in de krater, moesten we gasmaskers dragen. In deze actieve vulkaan delft men grote hoeveelheden zwavel waardoor er gasdampen met een enorme stank ontstaan. Niet zo gezond om in te ademen ook. Het ademen door die maskers was niet bepaald een pretje (zeker niet bij het stijgen vanaf de krater terug naar boven), maar zonder was het op bepaalde momenten nog veel erger. Vanuit de krater konden we enkele glimpen van ‘the blue fire’ opvangen. Het azuurblauwe meer (een van de zuurste meren ter wereld, dus hier wil je zeker niet eventjes in gaan zwemmen) vonden we daarentegen nog stukken spectaculairder. Dit was echt een prachtig uitzicht! Zeker ook met die mistdamp errond en het contrast met de witgrijze stenen en het felgele zwavel. Deze zwavel wordt door dragers minstens 2x per dag op en af gedragen in twee manden op hun schouders met een gewicht van ongeveer 100kg (!) voor nog geen €10 per werkdag. Respect voor deze job dus!

Na het afdalen, stond ons een autorit van maar liefst 20u te wachten richting Yogyakarta. Er waren ook heel wat problemen met de banden waardoor we enkele uurtjes verloren zijn. Maar het was een superlieve chauffeur en we zaten gelukkig maar met ons drietjes in een busje voor 12 personen waardoor we elk een hele bank in beslag konden nemen om languit te liggen. (In België zouden we over deze afstand en in onze verkeersomstandigheden waarschijnlijk nog geen 6u onderweg geweest zijn.) Eenmaal aangekomen in Yogyakarta, was het 4u ’s nachts en dus niet meteen de moeite om nog een hostel te boeken, dus hebben we ons gewoon enkele uurtjes in de zeteltjes van de gemeenschappelijke ruimte van onze hostel gelegd.

Heel wat uren onderweg geweest en weinig uurtjes slapen dus om deze twee vulkanen te bezichtigen. De goedkoopste, maar duidelijk niet de snelste of meest comfortabele manier om dit te doen. Je moet er wel wat voor over hebben als je low budget wilt gaan reizen en zoveel mogelijk wilt zien en doen, maar dit nemen we er zonder veel geklaag en gezaag wel gewoon bij ;). Het is tenslotte ook een ervaring op zich!
Op naar enkele meer relaxte dagen nu in Yogyakarta.