Wilot:

Om 8u ‘s ochtends kwamen we na een 13uur durende rit aan in La Paz. Diezelfde dag hadden we nog de gekende death road gepland. Uitrusten was dus geen optie, onze zakken werden afgezet aan de hostel en we mochten alweer de bus op richting het startpunt van de death road. De death road is een mountainbike activiteit die hier supergekend is. De activiteit neemt de volledige dag in beslag en je fietst langs smalle wegen die zich uitgeven op een afgrond. Het heeft zijn naam gekregen omdat er hier vroeger, toen de baan nog open was voor alledaags verkeer, er hier gemiddeld tussen de 300 en 400 doden per jaar vielen. Vele auto’s reden hier namelijk de afgrond in. In 2006 is deze weg afgesloten voor alledaags verkeer, en sindsdien wordt het dus voornamelijk gebruikt als activiteit om aan een hoge snelheid met de mountainbike door de vele bochten naar beneden te fietsen. Nu vallen er ‘slechts’ 1 a 2 doden per jaar, fietsers die hun bocht niet halen en de afgrond infietsen, en 1 a 2 ongelukken per week (valaccidenten). Leuke activiteit dus!

Aangezien het hier een must do is hebben wij alledrie niet geaarzeld en deze activiteit meteen vastgelegd. Omdat de weg dus voornamelijk naar beneden is, moet je bijna niet stampen, enkel sturen en je stevig vasthouden aan je stuur zodat je niet naar beneden dondert of valt. Ideaal voor mij dus aangezien ik fietsen echt geen leuke bezigheid vind. Hier gingen we dan aan snelheden van 65 km/h naar beneden op hobbelige baantjes, uitkijkend op de kliffen naast je. Zo zijn we op het einde van de dag moe maar tevreden in ons bedje gekropen. Een unieke ervaring rijker, geen gewonden en enkel een overgebleven spierpijn in de armen.

In Chacaltaya, niet ver van La Paz, vind je het huisje van de kinderfilm Up. Of toch minstens het huisje die erop lijkt of die erop geïnspireerd is. Dit huisje werd hier vroeger gebruikt als een skilifthuisje. Dit was blijkbaar de hoogste skilift ooit. Nu wordt het niet meer gebruikt aangezien er niet meer voldoende sneeuw in dit gebied ligt.

Dit stond dus de volgende ochtend op de planning. Na een busritje van 1,5u werden we afgezet aan de rand van de weg. De bus kon hier niet meer verder aangezien er hogerop te veel ijs op de baan lag en aangezien het eveneens wegen langs een afgrond waren, was dit te gevaarlijk om verder te rijden. Er zat dus niks anders op dan zelf omhoog te stappen. We werden afgezet aan ongeveer 4700m en het huisje stond bovenop de berg op 5300m, nog een beetje klimmen dus. Ik was, zoals gewoonlijk, matig voorbereid en had flipflops aan (door een gebrek aan kousen en natte schoenen), maar dat heeft me dus niet tegengehouden om naar boven te stappen. Een dik uur later waren we bovenaan, Kyra had jammergenoeg last van de hoogte en is halverwege moeten stoppen omdat het niet aan te raden is om bij tekenen van hoogteziekte nog verder te gaan. Natanya en ik hebben dan maar onze beste fototalenten bovengehaald aangezien onze topfotograaf er niet bij was. Het was een supermooi uitzicht, en leuk om het huisje zo op de rand te zien staan. Vreemd om te geloven dat dit vroeger nog gebruikt werd. Hierna zijn we op het gemak terug afgedaald naar beneden, terug naar de bus die ons terug naar de stad bracht. Onze work out van de dag hadden we dus al gehad, de rest van de dag hebben we het dan maar rustig gehouden door lekker te lunchen, afscheid te nemen van de groep en een beetje contact op te nemen met thuis.

Zo zat onze laatste dag in Bolivië er op, het is hier superleuke en mooie tijd geweest, maar nu op naar Peru!