Wilot:

Minca is een stadje in de ‘bergen’ op ongeveer een uurtje van Santa Marta. Na mijn was te hebben opgehaald, afscheid te hebben genomen van Manon en Delphine (en tot de vaststelling gekomen dat mijn regenjas gestolen was ?!) stond ik diezelfde namiddag al in Minca. Je hebt verschillende hostels in het stadje zelf, maar je hebt ook enkele hostels die afgelegen in de bergen liggen. Hostels met een supermooi uitzicht en geen wifi. Dit leek me wel zalig dus ik had zoiets geboekt en na het aankomen in de stad had ik twee keuzes, naar boven hiken of een mototaxi nemen. De keuze was snel gemaakt en 5 minuten later zat ik achterop een brommertje, mijn backpack vooraan op het stuur. Na 10 minuten rijden stopt die gast ineens en zegt hij dat het gaat regenen en hij doet een volledig regentenue aan (zo’n geel paddingtonvestje en bijpassende broek). En ik stond daar in mijn kleed en flipflops, het zal een mooi zicht geweest zijn. De weg naar boven kon je niet altijd een weg noemen, door de regen was het soms gewoon een modderpoel geworden. En af en toe dacht ik dat het brommertje de heuvel niet ging op geraken maar een halfuurtje laten kwam ik toch veilig en wel toe! De hostel ligt inderdaad in the middle of nowhere en het is echt gewoon puur genieten van de omgeving hier.

José (de gids van Ciudad Perdida) had mij gezegd dat hij zou afkomen naar hier om samen wat tijd door te brengen maar aangezien ik geen nummer of iets anders van hem had had ik niet meer gedacht dat hij zou komen. Hij wist wel in welke hostel ik verbleef en zo stond hij ineens diezelfde avond (totaal onverwachts) voor mijn neus. Kletsnat en onder de modder want hij had in de regen naar boven moeten rijden, en het zieligste van al is dat er geen slaapplaats meer vrij was dus na enkele drankjes moest hij diezelfde avond weer naar beneden naar de stad om te overnachten.

De volgende dag had ik eigenlijk afgesproken met José, ik heb hem alleen nooit gevonden. Ik kon hem ook niet bereiken en zo heb ik die dag gewoon op me eentje doorgebracht in de bergen hier. Ik was eerst naar beneden, naar de stad, gewandeld maar aangezien ik José toch niet kon vinden ben ik terug de bergen ingewandeld. Na twee uur bergop bereikte ik ‘Casa Elemento’, een hostel die vroeger heel populair was (heeft ook een supermooi uitzicht) maar is nu een beetje afgeleefd geworden waardoor velen het gewoon bezoeken voor de dag en dan ergens anders slapen. Aangezien ik al 4u had gewandeld die dag besliste ik om hier te lunchen en een beetje te genieten van het uitzicht vooraleer ik verder op stap ging. Hier leerde ik een bende Canadezen kennen, die supervriendelijk waren, en zo heb ik die namiddag met hen gespendeerd. Tussen de regenbuien door besliste ik dat beter vertrok richting mijn hostel want ik had nog een urenhalf te wandelen en als het hier regent is het echt volle bak gieten. Na nog enkele mooie uitzichtjes mee te pikken onderweg en een praatje te doen met drie oude Colombianen kwam ik net te laat aan in de hostel. Door mijn praatje met die venten had ik net iets te veel tijd verspild en was ik in de regenbui terecht gekomen met als resultaat dat ik kletsnat aankwam in de hostel. Maar aangezien het hier wel warm is, maakt dit eigenlijk allemaal niet uit. Het enige probleem is dat er hier niets droogt door de vochtigheid. Op mijn wandeling kwam ik trouwens overal soldaten tegen, en enkele dagen later heb ik ontdekt dat dit is omdat ze kinderlichaampjes gevonden hebben waar de organen zijn uitgehaald. En recent voor ik naar Minca ging is er inderdaad ook een kindje verdwenen en hingen er in de stad overal foto’s met ‘vermist’ op. Eigenlijk echt triestig.

Diezelfde avond heb ik twee Zuid-Afrikanen leren kennen en met hen en enkele anderen heb ik nog een super gezellige avond gehad (ik heb mijn Time’s Up talenten kunnen bovenhalen). Luke en Marty waren zo onder de indruk dat ik 3 maand in Bloemfontein had ‘gewoond’ (aangezien geen enkele toerist daar naartoe gaat) en zo is de vriendschap gestart, haha. De volgende dag was het tijd om Minca achter mij te laten en ging ik samen met Luke en Marty richting de kust. Ik ging richting Palomino, zij stapten iets vroeger van de bus maar twee dagen later zouden we elkaar opnieuw zien op onze volgende bestemming.