Wilot:

Na ongeveer 30u onderweg te zijn geweest kwam ik eindelijk aan in Salento. De grensovergang van Ecuador naar Colombia verliep eigenlijk vlotter dan verwacht. Ze hadden mij namelijk gewaarschuwd dat het soms uren kan duren omdat vele Venezuelen de grens oversteken aangezien het daar niet goed gaat, wat zorgt voor urenlange rijen. Maar ze hebben recent een aparte wachtrij voor hen gemaakt, waardoor het bij mij maar een halfuurtje in totaal duurde, heel vlot dus. Wel zielig als je gewoon al die Venezuelen mag voorbij steken terwijl zij al uren staan aan te schuiven. Na de grensovergang had ik nog drie bussen te gaan. Na een nachtbus kwam ik in Cali aan en uiteindelijk besliste ik om diezelfde dag nog door te reizen naar Salento, dan was ik ervan af. De mensen zijn hier wel supervriendelijk, ze helpen met alles wat je ze vraagt (zelfs als je het niet vraagt) en alles met een glimlach. De politie die ons onderweg deed stoppen, begon zelfs gezellig te praten met me terwijl de chauffeur eigenlijk aan het wachten was om door te rijden. Bij het uitstappen kreeg ik nog te horen van de chauffeur dat de politie zot van me was. Als ik die relatie met de politie blijf behouden, des te beter!

Eenmaal aangekomen in Salento, blijkt het een klein gezellig stadje te zijn. Het is gekend om de vele koffiefinca’s in de omgeving. Niet alleen de koffiefinca’s maken het de moeite om te bezoeken, ook de natuur rondom de stad is supermooi. De volgende dag ben ik Cocora valley gaan bezoeken. Eigenlijk dacht ik dat het gewoon een wandelingetje van enkele uren was, eenmaal daar bleek het toch eerder een soort hike te zijn waar je toch goeie schoenen voor nodig had. Die had ik dus niet aan, gelukkig had ik na enkele twijfel die ochtend toch mijn Nikes aangetrokken en niet mijn flipflops, of het ging nog een grotere ramp geweest zijn. De dag begon goed, het zonnetje zat uit, en na een korte rit rechtstaand op de achterkant van een jeep begon ik aan de hike. De omgeving was echt supermooi en na een tijdje in open vlakte tussen palmbomen te lopen kwam je even later in een bos terecht. Na twee uur kwam ik uiteindelijk uit aan een huisje waar je iets kon drinken en superveel kolibries kon zien. Kolibries zijn echt mega interessant om naar te kijken, en supersnel! Echt leuke vogeltjes. Na een warme chocolademelk (met kaas in, is hier blijkbaar normaal) en een tijdje te staren naar de kolibries ging ik weer verder. Vanaf dan begon het bergaf te gaan (niet letterlijk), de regen begon met bakken uit de lucht te vallen, ik was hier niet echt op voorbereid maar besloot om dit het niet te laten verpesten en ging mooi verder met mijn hike, de omgeving bleef namelijk prachtig. Op een gegeven moment was er zodanig veel modder, en met mijn Nikes heb je niet zoveel grip, dat ik uitgleed, viel, bleef slieren, een gast meenam in mijn val en uiteindelijk wanneer ik tot stilstand kwam tot het besef kwam dat ik in mijn val prikkeldraad had vastgegrepen en zo mijn vinger had opengehaald. Ik had helemaal niks gevoeld, had ook geen pijn, maar mijn hand bleef echt bloeden. En zo heb ik de wandeling met een zakdoekje rond mojn vinger afgemaakt. Het begon echt gigantisch te stormen, ik heb nog nooit zo’n luide donder gehoord en continu bliksem dus ik was blij dat we een uurtje later het einde hadden bereikt. Ik zat niet zo hard met mijn vinger in maar aangezien het niet meteen de meest hygiënische omgeving is en ik niet wilde dat het erger werd ging ik die middag naar het ‘ziekenhuis’ (kon je niet echt een ziekenhuis noemen) om het te laten uitkuisen. Die dokter of verpleegster (ik weet zelfs niet wat ze was) deed echter niet veel, een beetje zeep erover en een plakkertje en dat was het. Diezelfde nacht kwam ik wakker van het onweer (die alleen nog maar erger was geworden) en mijn vinger zag er alleen maar erger uit. Daarom besliste ik die ochtend om in plaats van in Salento te blijven, diezelfde middag nog naar Medellin te vertrekken om daar een echt ziekenhuis op te zoeken. Ik wilde toch nog een koffiefinca bezoeken voor ik vertrok en zo ging ik die ochtend nog een kleinschalig koffieboerderijtje gaan bezoeken. Hier kregen we de uitleg over de verschillende soorten koffieplanten, hoe ze gekweekt worden en hoe het proces van plant naar koffieboon in zijn werk gaat. Uiteindelijk sloten we af met een vers kopje koffie, super interessant allemaal! En zo zat ik enkele uren later alweer op de bus naar Medellin.