Wilot:

Na de kust te verlaten had ik een lange nachtbus voor de boeg. Onderweg ontdekte ik ook dat ik een verkeerde San Gil op mijn kaart had aangeduid en er was dus eventjes een klein paniekmomentje dat ik op de verkeerde bus zat, haha. Maar het is goedgekomen! Uiteindelijk vertrok de bus ook uren later dan gepland, en kwam ik dus ook pas rond de middag aan in San Gil ipv de ochtend. Daar ging mijn mooie planning... Hierdoor kon ik diezelfde dag niks meer doen, en aangezien ik mijn ogen amper kon openhouden heb ik die middag eigenlijk alleen maar geslapen, haha. De volgende dag ging ik normaal gaan raften, alé dat was het plan toch. In de ochtend vertelden ze mij dat dit niet doorging omdat het waterniveau van de rivier momenteel te hoog stond. Ik ging dus gaan paragliden in de plaats. Ik was naar San Gil gekomen voor twee dingen: raften en paragliden. Dus ik kon gelukkig al eentje van mijn lijst schrappen. Paragliden was echt prachtig, je vliegt boven een supermooie canyon en het is echt adembenemend. Superchill ook, geen adrenalinekick dus haha. Het is hier gekend als de mooiste plaats om te paragliden omdat ze hier gebruik maken van de thermiek waardoor je superhoog vliegt. En het was inderdaad echt ongelooflijk mooi.
Diezelfde middag moest ik een beslissing maken, het erop riskeren en nog een nachtje blijven om misschien de volgende dag te kunnen raften of diezelfde dag nog naar Bogota vertrekken. Omdat ik het niet echt heb voor grote steden besloot ik het erop te wagen en te blijven. Ik zeg het je nu al, slechte beslissing. Die volgende dag werd ik wakker om te horen dat het die dag ook niet doorging en zo zat er niks anders op dan de bus te pakken naar Bogota. Dat was dus mijn laatste dag: een hele dag op de bus zitten. Het kon plezanter geweest zijn maar het mocht jammergenoeg niet zijn. Die avond kwam ik aan in Bogota en zo had ik nog een nachtje slapen te gaan en was het dan tijd om naar huis te gaan. Het is alleszins met een dubbel gevoel. Het afgelopen jaar is echt fantastisch geweest en ik weet niet waar te beginnen om het te kunnen omschrijven. Ik besef dat ik dit niet als vanzelfsprekend mag nemen en ben dus superdankbaar dat ik dit heb kunnen doen. Het is iets om nooit te vergeten en ik ben superblij dat ik zoveel mensen en plaatsen heb mogen ontdekken. Bedankt aan iedereen die er deel van uitmaakte!!!

En nu: back to reality! Ik kan niet wachten om iedereen terug te zien!