Leven als God in Spanje

Maandag 23 April

Om half 11 werden we door onze localvrienden opgehaald om bij hen even koffie te gaan drinken (dachten wij). Ook zou ik hun hond Lola gaan portretteren.
Zij wonen in Benissa, ietsjes te ver om er even heen te lopen, maar met de bus goed te doen, toch werden we opgepikt, zoooo lief.
We vielen stijl achterover toen we hun huis zagen dat onderverdeeld is in 2 appartementen.
Ze delen dit huis met 2 alleraardigste dames en Harvey, hun sullige geschifte hond.
Lola is een pittige vrolijke tante, zij begroette ons dolenthousiast en sprong van vreugde even in het zwembad, wat een wervelwind en die moest ik dus gaan portretteren haha.
Het huis beschikt over vele waranda’s, er is altijd wel een hoek waar je beschermt bent tegen weer en wind, ideaal dus.
We dronken even wat en smulden een heerlijk vers stuk appeltaart weg en ondertussen was Lola even gaan liggen, dit werd mijn kans. Had je gedacht, als ik er aankwam, sprong ze meteen op en wilde spelen. Ik heb een paar pogingen gedaan en snel wat geklikt, want echt model zitten deed madame niet. Wel een mooie uitdaging voor mij.
Naderhand ben ik op een andere, afgezette plek met haar en Harvey gaan spelen om zo een kans te krijgen op een wereldfoto. Helaas ben ik niet helemaal tevreden. Harvey was een makkie, hij keek en zweeg en vond alles best. Hij heeft wat te stellen met vrolijke Lola hoor. Zelden zo’n blije hond gezien.
Ik heb jullie in een van mijn vorige blogs al verteld dat Paul drummer was bij Rob Hoeke (ook bij Wim Sonneveld, De Dijk etc). https://www.youtube.com/user/pingo6507
Hij heeft 40 jaar lang gewerkt als drummer en de hele wereld afgereisd. Nu is hij met pensioen, maar…..elke dag drumt hij er nog lustig op los en….hij schuift soms aan bij een jamsessie hier in deze contreien.
Hij was zo aardig om voor ons wat te spelen, man man, hij kan er wat van hoor, binnen de kortste keren sta je te swingen of je wil of

niet.
Het zat me niet lekker dat het portretteren van Lola niet echt gelukt was, dus trok ik de stoute schoenen aan en vroeg of ik Paul en Fenny mocht portretteren. Het mocht en zonder de intentie op te scheppen, kan ik jullie zeggen dat ik pracht beelden heb gemaakt van deze lieve fotogenieke mensen. Ongelooflijk dat je mensen tegen kan komen waar je je meteen goed bij voelt, soulmates dus. Als ik toestemming krijg, zal ik later nog een foto van hen plaatsen.
Zelden zo’n modellen gehad, ik had van te voren goed nagedacht hoe ik ze wilde portretteren en warempel, het is ons samen gelukt.
Na deze geslaagde sessie, werden we verrast met nog een uitje, we gingen weer de bergen in met hen. We reden naar Xaló (Jalón) en verder door de Sierra de Bernia, een prachtige bergketen van 11 km lang.
Het was genieten en wonder boven wonder vond ik het niet eens eng, zo hoog op die smalle weggetjes. Doch…….er kwam een moment…….. we werden aangehouden door een wel zeer enge man, hij ging recht voor de auto staan en eiste dat hij in mocht stappen, hij stak zelfs dreigend een arm door het geopende raam, naar ons uit (Fenny en ik) op de achterbank.
Hij had ook nog eens hele verwilderde ogen, Paul gaf gas en we gingen er snel vandoor, pfffff.
De bedoeling was om hoog in de bergen te gaan eten, maar helaas, alles was dicht. We reden toch genietend rustig verder met de bedoeling om in Calpe te gaan eten. Maar opeens riep Fenny ‘stop’, naar links en daar lag een soort van saaie cafetaria, maar……er zaten wel 2 toeristen aan een tafeltje. We gaven het een kans en stapten uit en na een blik op het tafeltje van de toeristen, riep ik voorbarig, ‘je krijgt hier eten uit een zakje’. Maar niets was minder waar, er kwam een forse Spanjaard naar buiten, begroette ons joviaal en beloofde ons een heerlijk maal. Nou…geen woord gelogen, Paul en ik aten sappige gegrilde lams koteletjes, Fenny Gegrilde kip met knof en Maurice at een enorm bord mixed grill (vlees uiteraard). Samen verorberden we ook een rijkelijk gevulde, knapperige salade. We hebben letterlijk en figuurlijk onze vingers afgelikt. En dan die ambiance, omgeven door een indrukwekkend berglandschap. We voelden ons nietig en stikrijk.
Even werd ons genieten drastisch verstoord, de engerd kwam langs, keek dreigend, maar herkende ons niet, pfffff.
Bij het betalen werden er 4 glaasjes en 2 goed gevulde flessen ‘spul” neergezet, Paul drinkt geen alcohol, Fenny en ik vonden het niet lekker, maar Maurice dronk er 4, hij genoot.
De terugtocht was adembenemend mooi, zonder engerd en helemaal voldaan werden we tot voor ons complex gereden.
Het moment van afscheid nemen was niet leuk, we moeten elkaar nu heeeeel lang gaan missen, gelukkig bestaat er een digitale wereld en wie weet……..??
Heel erg bedankt, Ciao, lieve mensen.