Maandag 30 Juli 2018
Rond 09:00 uur, stapte ik het appartement van de oude dame binnen met een steen in mijn buik, hoe zou ik haar aantreffen?
Ze lag diep in slaap in haar bed, met zuurstof! Er lag een valmatras bij haar bed en de laser sensor stond aan, wtf.....
Omdat ik de kamer niet in wilde lopen omdat het alarm dan af zou gaan, draaide ik me om en ging op zoek naar een verzorger.
Op het kantoor was niemand aanwezig, maar ik zag wel dat de arts aanwezig was, ze was telefonisch in gesprek, dus ik wachtte even af en sprak haar later aan. Ik mocht plaatsnemen en ze liet me op haar pc het verslag van de nacht meelezen.
We liepen samen naar de oude dame en kwamen onderweg een verzorger tegen, en met z’n 3en gingen we naar binnen en de verzorger zette het alarm uit. De arts maakte mijn moeder wakker en vroeg hoe het met haar ging. De dame keek een beetje vreemd, maar antwoordde: ”goed, geloof ik”. Ze wist niet meer wat er gebeurd was en had totaal geen herinnering aan de spoedeisende hulp, ze had geen pijn. Verder kwam kwam ze niet meer uit haar woorden. We probeerden of ze uit bed kon komen, en ja hoor.....pijn!
Weer neergelegd en pardoes viel ze weer in slaap.
We spraken af dat ik haar telkens wat slokjes appelsap zou geven, want de zware medicatie moest eruit zei de arts. Ik heb bijna de hele ochtend bij haar gezeten en haar wat laten drinken als ze even wakker was. Soms sliep ze met een oog open, ze was nog helemaal gedrogeerd. Ook zag ik dat ze pijn had als ze haar been verdraaide. Manlief heeft me een uurtje afgelost, zodat ik kon gaan eten.
In de middag had ze wat meer zuurstof nodig. Pillen (haar normale medicatie) slikken wilde ze niet, maar ze at wel een kwart boterhammetje en viel regelmatig weer weg.
De arts, de verzorging en ik zagen dat het niet goed ging zo.
Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat zowel de arts en de verzorging uiterst accuraat zijn en alles doen om het voor de dame zo aangenaam mogelijk te houden.
Uiteindelijk ben ik aan het eind van de middag met een gerust hart naar huis gegaan, ik zou meteen gebeld worden als dat nodig zou zijn, de dame was in goede handen en sliep lekker, maar ik bereidde me wel voor op een naderend afscheid.
Dinsdag 31 Juli 2018
Wederom was mijn nacht weer bagger en na mijn ochtendwandeling en de pap liep ik snel naar het tehuis, wat zou ik aan treffen?
Op de gang kwam ik een verzorgster tegen, ze hield me staande en zei: “Je moeder zit aan het ontbijt in de huiskamer”. He????
De dame had een rustige nacht gehad, had zelf de zuurstof slangetjes verwijderd en zat rechtop in bed, toen de verzorging binnen kwam. Ze had geen medicijnen nodig gehad en al een paar pasjes gelopen.
Wonderbaarlijk, dit had niemand voor mogelijk gehouden. We denken nu dat ze enorm gedrogeerd was van de morfine en de haldol en daardoor ook zuurstof nodig had.
Ik trof de dame fris gedoucht aan een gezellig gedekte tafel, ze hapte een boterhammetje weg en nog een. Toen ze een slokje thee nam, zei ze: “VIES”, er bleek geen suiker in te zitten, haha, zo kende ik haar weer.
Normaliter neem ik haar altijd mee naar beneden, naar het restaurant, maar nu bleef ik de hele ochtend in de huiskamer. Ik moet zeggen dat ik me bijzonder vermaakt heb met de begeleidsters en de bewoners, er zitten karakters tussen hoor. Een ding weet ik nu wel zeker, ze doen hun uiterste best.
Ik kon mijn broers en manlief gaan mededelen dat er een wonder was gebeurd.
Opeens bezit ik sinds 3 dagen weer rust en tijd, ik ga er maar eens van genieten vandaag, mijn oudste broer gaat naar de oude dame, even wisseling van de wacht, ik ben werkelijk bekaf.
Ciao.