Heel hoog in de bergen

Jullie zullen wel denken, Ciao is niet meer zo actief.
Niets is minder waar, Ciao leeft gretig het leven in Calpe, met een blije manlief.
We leven hier als goden in Spanje, ondanks de heftige wind.
Wij dachten altijd dat Fuerteventura de wind in zijn vaandels had, nee…..die wind is gewoon met ons meegereisd en heeft zich lekker genesteld in Calpe.
Het vervelende is, dat die schurk zich ook nog eens gehuld heeft in een mantel van koude en…….hij zet er ten vervolmaking van het pestgedrag, nog een irritant fluitconcert bij.
Een nacht hebben we zelfs amper geslapen door de nadrukkelijke aanwezigheid van deze lawaaierige gast.
Maar….we hebben stand gehoorden hoor, we zijn blijven genieten.
We hebben gewoon onze wandelingen gemaakt, dit maal wel met wat meer beloning na afloop. Overal werden we hartelijk en warm ontvangen, vooral in onze stamkroeg ‘Danny’s’. Daar was het de afgelopen week beduidend drukker, wel zo gezellig.
Omdat wij ons hier zo thuisvoelen, hebben we bedacht dat het verblijf hier geen vakantie betreft , maar een noodzakelijk tweede leven. En daar ik in Nederland in principe eenmaal per week blog, doe ik dat dus ook in ons tweede leven, vandaar.
Mochten we opeens de toerist gaan uithangen, dan krijgt u wel een sappig verslag hoor. Wellicht de komende week, want we krijgen een logee en die willen we wel het een en ander laten zien.

Nu we wat meer binnenshuis verkeren, moeten we ons in het appartement ook goed kunnen vermaken. Voor mij een makkie, ik heb mijn boeken (al 6 gelezen) en mijn fotobewerking, maar voor manlief was het even wennen, hij zit namelijk graag in het zonnetje op het balkon, gewapend met zijn spiksplinternieuwe verrekijker (Nikon) en uiteraard zijn muziek. Gelukkig had ik een verrassing voor hem, een puzzelboek, dit omdat hij in Februari met een verbeten grijns een moeilijke puzzel oploste in ons weekkrantje en er nog plezier in had ook.
Tot mijn grote vreugde kan ik jullie meedelen dat hij inmiddels 22 puzzels heeft opgelost, ongekend. Ook heeft hij kunnen genieten van twee wielren klassiekers op de tv.
Nu de wind het niet van ons plezier heeft kunnen winnen, begint hij het langzamerhand op te geven.
Met onze lieve local vrienden hebben we een uitstapje naar de bergen gemaakt. Het was een schitterende bergrit en we zagen boomgaarden vol met nispelro (een gele perzikachtige vrucht).
We reden naar Guadalest, een klein, maar toeristisch dorp hoog in de bergen.
Het bijna duizend jaar oude dorp is geheel gesitueerd rondom een kasteel. Het kasteel, El Castell de Guadalest genaamd, is jarenlang een belangrijk verdedigingspunt geweest van de Moren tegen de Spanjaarden.
We hebben te midden van dit schoons, met magistraal zicht op de bergen een drankje genuttigd. Van lopen is niet veel gekomen omdat onze vrienden niet zo mobiel zijn en manlief wel heel erg wiebelig was, het zij zo.
Maar eten kunnen we allen als de beste en dat hebben gedaan in het dorpje ‘Popol’.
De terugweg was wederom adembenemend mooi. Dankjewel lieve Fenny en Paul.
De afsluiter van de week vierden we weer in El Cantal, manlief met een menu del dia en ik met een forse zeetong.
Wat een fijne week was het, Ciao.