Verdriet, Stress, Angst en Hysterie aan het sterfbed

Vorige week hebben we de oude dame de laatste eer bewezen.
We waren met 11 personen en dat maakte het heel intiem.
Mijn oudste broer en schoonzus, hebben haar bijzonder mooi en respectvol toegesproken en we hebben geluisterd naar, voor de oude dame zeer bekende, prachtige gezangen van Tsjaikovski en Bach.
We hebben allen vrede met het heengaan van deze spraakmakende vrouw.
De as zal bijgezet worden in het graf van mijn jong (36) overleden zus in Kroatië, Hvar.
Het was een enerverende, maar zeer speciale tijd voor ons.
De nacht van haar overlijden had ik gelukkig ook besloten om te blijven, zo heb ik samen met mijn oudste broer de laatste uren van de dame beleefd. Het was heel intiem en mooi.
Haar ademhaling werd zwakker en zwakker, en uiteindelijk trad de laatste ademhaling in, de zgn ‘Cheyne stokes’ ademhaling, een soort apneus.
We wekten mijn schoonzusje en de zuster kwam net binnen, zo, met z’n viertjes, zagen we het leven verdwijnen uit de oude dame, heel langzaam en zachtjes, zonder enge geluiden.
Het was bijzonder om dit mee te maken.

De dagen van het waken en afscheid nemen waren emotioneel, vermoeiend, maar mooi. Iedereen heeft een lieve en blije glimlach van de oude dame gekregen en een hand.
We hebben dagen gebivakkeerd in haar woonkamer, met de dame tussen ons in. We hebben haar gestreeld, gekust, tegen haar gepraat, maar ook hebben wij bij haar wijntjes gedronken en gegeten en ja, soms zelfs hard gelachen.
Een keer kregen we midden in de nacht, de slappe lach, pure hysterie.
Mijn jongste broer had wat snackjes gekocht voor bij de borrel en raadt eens, oa een stink kaas. Hoe kreeg hij het verzonnen, de hele kamer en de koelkast stonk.
Mijn schoonzus had noten gekocht en gepresenteerd, dodelijk voor onze dochter, zelfs een hand of kus geven is dan al te veel.
Mijn oudste broer zag allerlei veranderende gezichtskenmerken bij de oude dame, hij beschreef dit onbedoeld, zooooo plastisch en

komisch.
De begeleiding van de ‘verzorging/verpleging’ (Thebe) was enorm liefdevol en professioneel, wij hebben ons zeer gesteund gevoeld.
Onze kleinkinderen hebben hun grenzen verlegd door afscheid van ‘ouwe oma’ te komen nemen.
We zijn er achter gekomen dat het eten in het tehuis zeer te wensen overlaat, te vet, te zoet, te zout en niet smakelijk, het blijft staan in je maag. De laatste dag is mijn schoonzus ‘Chinees’ gaan halen.
Om een dood niet het stempel euthanasie te geven, wordt er niet snel naar morfine gegrepen, er is een protocol dat stipt nageleefd moet worden. De nacht van haar overlijden, kreeg mijn moeder schokken in haar bovenlichaam, unaniem vonden wij dat niet comfortabel voor haar (voor ons ook niet om aan te zien trouwens). Er kwam een mobiel medisch team langs om de situatie te beoordelen. Er werd afgesproken de oude dame een injectie met een spierverslapper met slaapmedicatie te geven. Dit zou zo’n 4 uur moeten werken, maar de schokken kwamen na een uur terug en toen mocht er morfine gespoten worden. Vier uur later verliet ze heel zachtjes deze aarde.
Ik hoop dat er een leven na de dood is en dat haar lievelingsdochter op haar wacht en dat ze nu samen rust hebben.
Heel vreemd was, dat ik de volgende ochtend twee ooievaars zag snacken in het Markdal, ik vond dat heel magisch. Op mijn terugweg, waren ze weg en ik heb ze niet meer gezien.
Met mij gaat het nog niet best, ik ervaar veel stress, mijn bloeddruk is aan de hoge kant, ik ben doodmoe, kan niet slapen en mijn gedachten tollen op en neer.
Toch is het mij, samen met mijn broers, gelukt om een zeer waardige en mooie plechtigheid te organiseren.
Mijn moeder was nergens voor verzekerd, ook heeft ze nooit inentingen of griepprikken gehad, want; ‘God beschikt’.
Gelukkig hebben we samen, door de jaren heen, wat geld kunnen reserveren voor de uitvaart.
Een simpele uitvaart kost je minimaal 8000 euro, dus weet wat je je dierbaren aandoet.
Verder houd ik mijn hart vast, hoe de overige afwikkeling zal gaan. Ik als stresskip, zie wat beren op de weg hoor.
Het appartement moest binnen 5 dagen leeg zijn, ook die klus hebben we samen geklaard.
Gaandeweg zal alles goed komen, daar ben ik van overtuigd en de relatie met mijn broers is steviger dan ooit, wij lossen het samen wel op.
Nu ben ik een belegen, maar verse wees van 70 jaar, het voelt ambivalent, definitief, afsluitend, maar het geeft ook opluchting.
Er is heel wat druk uit mijn lijf en ook mijn constante schuldgevoelens zijn verdwenen. Ik ben Yvonne, vrouw van Maurice, moeder van twee kinderen en oma van twee hele lieve beeldschone schatten.
Ik ben nu de oudste van moederskant en vaderskant, who’s next?
Ciao.

Dankjewel lieve mensen, voor de lieve reacties, mailtjes, berichtjes, bloemen, etc, dat heeft ons enorm goed gedaan.