Acht oudjes worden aan hun lot overgelaten

We liepen naar het tehuis van de oude dame met de bedoeling, om zoals elke week, haar eens lekker te verwennen in het restaurant met aandacht, zoete thee en bonbonnetjes.
Het liep echter anders…
Op de gang bij de gezamenlijke huiskamer, kwamen we een zeer verbouwereerde dochter van een bewoner tegen, zij vertelde ons dat de oudjes anderhalf uur alleen zouden zijn, want de dames van de dagopvang hadden vergadering.
Bammmm, die sloeg er bij ons ook flink in. Je laat een kleuterklas toch ook niet alleen?
Daar de vermeldster van deze onheilstijding weg moest, beloofden wij haar om bij de oudjes (8) te gaan zitten tot er weer opvang was.
Bij binnenkomst in de huiskamer, waren er 2 dames in paniek en hadden een hulpvraag, de overige dames, waaronder mijn moeder, sliepen aan de tafel in zeer ongemakkelijke houdingen. Van een dame dreigde het ondergebit de mond te verlaten, het was geen porum.
De ene dame (92) wilde gerustgesteld worden (ze had waarschijnlijk de frustratie van haar dochter opgepikt) en de andere dame (102) wilde eten, ze had de hele dag nog niets gegeten en had erge honger, zei ze, ze dreigde boos te worden.
Er lag een plas water op de grond en een glas.
Ik nam plaats aan de tafel, naast mijn moeder en manlief stelde zich op aan het hoofdeind, zoals een echte docent betaamt. Zoals jullie wellicht weten, was ik in mijn werkende bestaan ook leen frik en dacht; we gaan de kussens hier eens flink opschudden, de dames moeten maar wakker worden en een beetje lol gaan hebben.
Ik zette luid en duidelijk het lied van ‘de luizenmoeder’ in….et voilà, meteen allemaal wakker en alert, het gebit verdween net op tijd n de mond en er verscheen een smile op de gezichten.
Sommigen klapten in hun handen en enkele murmelde mee, er was actie in de tent.
Ik verbaas me altijd over de ‘activeiten’ van de dagopvang, meestal hebben die gesprekjes met elkaar, houden zich bezig met ‘onzin dingen’, zitten met een iPad, of een tijdschrift en de oudjes suffen blind voor zich uit, uitzonderingen daargelaten, want er zijn er een paar, die echt sfeer weten te maken.
Het is toch een kleine moeite om contact met de oudjes te maken en ze weg te trekken uit de grijze mist? Slapen kunnen ze s’nachts wel.
Inmiddels was de oude dame ook wakker en ohhh wat was ze blij dat ik opeens naast haar zat. Ze vertelde dat ze haar glas water had omgestoten en dat ze er niks aan kon doen en dat ze nat en koud was. Ik drukte op haar alarm, ze was helemaal nat en moest verschoond worden (uiteindelijk kwam er pas een zuster na een dik uur!, ze dacht dat het niet zo erg was, zei ze). Uit angst om lastig gevonden te worden had ik niet nogmaals op het alarm gedrukt, maar wel mondeling bij andere medewerkers die ik op de gang zag een melding gedaan. In de tussentijd heb ik een plaid gebruikt om mijn moeder warm te houden.
Na mijn succesvolle welkomstlied, nam manlief het stokje over, hij deed een grandioze act met zijn pet, door deze telkens op een andere manier op te zetten. Het was hilarisch en de dames riepen

telkens dat de pet niet goed zat. Uiteindelijk zette manlief de pet goed en de dames klapten in hun handen. Wat een pret, maar nu?
Een dame zorgde voor voortzetting van het gezamenlijk plezier, ze zong flirtend naar manlief, met verleidelijke gebaren: “heb je even voor mij” van Frans Bauer. Een voltreffer kan ik jullie vertellen.
De betreffende dame, wordt in tegenstelling tot de andere bewoners niet met mevrouw aangesproken, maar is gewoon ‘Bep’, een schat van een mollige vrouw, rechtdoorzee en komend uit een echte Bredase volkswijk.
Sommige dames haalden wel even hun neus op toen Bep wat schunniger liedjes begon te zingen, zoals; ‘Mijn zuster is een kat, ze heeft voor en achter een gat’. Bep is 87 en is ervan overtuigd dat haar ouders nog leven en haar regelmatig een glaasje cognac of genever inschenken. Van haar kinderen krijgt ze dat niet, zegt ze, omdat ze te dik wordt.
In ieder geval heeft ze ons een onvergetelijke (voor ons dan) middag bezorgd.
We hebben gelachen, gezongen, gepraat, kijkspelletjes gedaan, gekke bekken getrokken etc.
De middag was zo voorbij en de ‘dagopvang dames’ namen het weer van ons over. Ik begreep uit hun gesprekjes onderling dat een van de onderwerpen van de vergadering was hoe zij (niet de bewoners) onderling Sinterklaas gaan vieren. Zouden ze dat ook weer doen ten koste van de oudjes?
Waarom geen overleg met de mantelzorgers en ons in ‘noodgevallen’ vragen om een dienstje te draaien?
In personeelstekort op de dagopvang geloof ik niet meer, er zijn er altijd genoeg lijfelijk aanwezig.
Maar wat me wel zorgen baart is de ‘zorg’, waar zijn die? Worden die weg bezuinigd omdat ze duurder zijn of geloven die het wel als de dames in de dagopvang zitten?
Ik heb nog meer slecht nieuws, mijn wandelschoenen (LOWA) zijn helemaal op. Dat kan ook niet anders, want ik heb uitgerekend dat ik in kilometers helemaal naar Jemen ben gelopen inmiddels, misschien nog wel verder. Helaas gaat al ons geld naar ‘JEWEETWEL’, dus voorlopig zal ik op mijn bergschoenen door het Markdal moeten, zegt manlief.
Tot slot nog wat foto’s die ik genomen heb in het Markdal met mijn iPhone. Moet kunnen, want de beste camera is, de camera die je bij je hebt.
Ciao