Broertje stond er zomaar op

Vrijdag 20 April

We stonden weer brak op, maar wel beduidend later, dat scheelde toch een slok op een borrel, qua gevoel.
Na de koffietjes, liepen broertje en zusje weer de boulevard op.
Omdat mijn broer ook van moderne architectuur houdt, wilde ik hem de gebouwen van Bofill beslist laten zien en ik wilde hem naar de ruïne aan de kust lokken, dan had ik eindelijk een model in die fotogenieke setting.
Zo gezegd, zo gedaan.
Aan het eind van de boulevard loopt er een pad over de kliffen, zo mooi, dus we deden er dubbel zo lang over, want er moest veel gefotografeerd worden door broerlief.
Zelfs een kunstige hondendrol moest op de plaat. Hij vroeg me of ik wist waarom er een puntje op zat, nou, dat wist ik niet dus. Maar hij wist het wel, “anders klappen de billen zo hard op elkaar”, vertelde hij.
Wat een tiep he?, hij zit vol met dit soort grappen.
Ook broerlief genoot van de schitterende complexen van Ricardo Bofill.
We liepen na een uitgebreid Kodak, moment, vele trappen af naar de zee, hier ligt een ruïne van een restaurant, vol bespoten met vrolijke graffiti. Tevens een onderkomen voor allerlei gespuis. Gelukkig was er dit keer niemand, we konden alles rustig

fotograferen en...... ik heb er zeker een pracht van een foto kunnen maken MET model.
Ik heb geluk dat mijn broer graag op de foto gezet wordt.
De terugtocht verliep ietsjes sneller omdat broerlief aandrang kreeg voor een grote boodschap, hij zei: “hij geeft al kopjes”, ik hield het bijna niet droog na deze uitspraak.
We waren op tijd thuis.
Na een lang en uitgebreid ontbijt kwam voor broerlief de ultieme uitdaging in zicht, hij wilde persé de penon de Ifach gaan beklimmen, hij zat zich er al dagen op te verheugen.
Manlief en ik zouden hem een stuk vergezellen.
We lieten hem eerst de Romeinse opgravingen zien, indrukwekkend vond hij en keek toen naar boven, naar die machtige rots van Calpe, wel hoog vond hij.
Manlief haakte af toen het ongelijke pad in zicht kwam en ik zwoegde mee tot de tunnel. Ik ging er niet meer in, dat vond ik vorig jaar zooooo eng op de terugtocht.
Ik zwaaide broertje uit en beval hem goed te drinken en bij twijfel om te keren, want het is geen makkelijke klim, ik durf het niet aan.
Ik liep rustig weer naar beneden en hoopte er het beste van.
Ruim 2 uur later kwam broertje glunderend, maar hondsmoe naar beneden. Hij was op de top geweest, het was een unieke ervaring, maar ook best wel eng.
Manlief en ik nemen ons petje af voor hem, een hele prestatie. Nu bekijken we de rots met andere ogen, broertje stond er zomaar op.
Om zijn succes te vieren, zijn we naar onze socialclub gegaan en hebben daar heerlijk geborreld en gesnackt, met de rots in onze nabijheid.
Broertje trakteerde ons s’avonds op een etentje in El Cantal, het was weer smullen kan ik jullie vertellen en we hadden plezier als drie kleine kleutertjes.
Voldaan en ietwat teut, gingen we weer te laat naar bed.