Zondag 30 Juli 2018
Om half 9 in de ochtend werd Ik gebeld door het zorgcentrum waar de oude dame woont, de dame was uit bed gevallen, weer, maar nu kon ze niet meer overeind komen en had veel pijn.
Gelukkig is ze meteen gevonden omdat ze een laser sensor bij haar bed heeft staan.
Ze hebben haar weer in bed geholpen en morfine voor de pijn gegeven. De rest van de nacht ‘sliep’ ze lekker.
Omdat ze bij het wakker worden aangaf dat ze veel pijn had, werd besloten dat er een foto gemaakt moest worden van haar heup en daarom werd ik gebeld, ze hadden mijn toestemming nodig om haar ‘in te sturen’ voor een foto en of ik bereid was de dame te vergezellen. Uiteraard.
De ambulance werd gebeld en toen de broeders de zeer verwarde dame aanschouwden, werd ze wederom plat gespoten, met een kalmeringsmiddel en haldol omdat het delier weer om de hoek stond te kijken.
Aangekomen op de spoedeisende hulp (SEH), werd er meteen een geoliede procedure opgestart.
Eerst werd de dame door de ambulancebroeders met veel informatie overgedragen en in een bed geplaatst.
Manlief en ik kregen een stoel toegewezen en een verpleegster begon met onze hulp en met behulp van de papieren van de verpleeghuisarts, een digitaal dossier te vullen, een andere verpleegster deed de oude dame een polsbandje om en sloot de dame aan op allerlei piepjes en zuurstof en de patiënt?, die knorde lekker door.
Ze had niet eens in de gaten dat ze even opgehaald werd voor een foto. Toen werd het een uur wachten voor de chirurg kwam, hij deed vaag over de foto en onderzocht de dame op de hoeveelheid pijn die ze had......veel dus, als ze haar been en heup bewogen. De arts ging weer en even later werd er in opdracht van hem bloed geprikt, hij had een vermoeden van bloedvergiftiging omdat ze een vreemde uitslag had op haar benen.
Het zou een uur gaan duren voordat de uitslag binnen zou komen. Ondertussen kwam er regelmatig een koffiedame drankjes aanbieden. Een verpleegster kwam binnen met een machientje op wielen om de dame even te ‘braddelen’, een echo van de blaas, om te kijken of er urine in zat. Er zat 500cc in, dat werd er later, via een katheter, uitgehaald. Het deed even zeer en de dame riep ‘AU” en later bij het verschonen, riep ze: ‘AU, NIET DOEN’, dit kwam er ongelooflijk krachtig en duidelijk uit, het zal dus vreselijk zeer gedaan hebben. Gelukkig viel ze weer in ‘slaap’
Er kwam een apotheek-medewerker binnen met een pc op wieltjes om al de medicatie van de dame in te voeren en de dame lag heerlijk stoned te wezen en te snurken.
Het polsbandje werd vervangen, nu kreeg ze een witte, dat betekent: ‘Dement’.
Toen werd het stil en het wachten duurde lang, wij waren inmiddels murw en van enige reuring op die afdeling was ook al geen sprake, alles was onder controle daar, dat is op de tv wel anders. Uiteindelijk kwam de chirurg weer binnen met de woorden, niets gebroken, de prothese is niet verplaatst en geen infecties, wel een zware kneuzing. We kregen wat morfine pillen mee en de ambulance werd weer gebeld. Ik heb er mijn twijfels over, waarom was er zoveel overleg met de radioloog en de supervisor nodig?
Ik sprak mijn zorgen uit over de zorg in het tehuis van de dame en hoopte op opname, daar wisten ze van wanten zag ik. Helaas, geen reden toe, naar huis dus.
Wel nog even naar het tehuis gebeld om te zeggen dat we er weer aankwamen, zodat ze de tijd zouden hebben om een en ander voor te bereiden. Ik ging ervan uit, dat er op de gesloten afdeling een soort van ziekenzaaltje zou zijn, waar patiënten goed verzorgd kunnen worden.
Eenmaal aangekomen in haar appartement was er geen medewerker te zien, de ambulance medewerkers hadden dit nog nooit meegemaakt zeiden ze.
Met z’n vieren hebben we de dame in bed gelegd, ze zei wel ‘au’, maar sliep weer door gelukkig. De ambulance vertrok en toen was het wachten op een medewerker, ik had al herhaaldelijk op het alarm gedrukt.
Toen de overigens zeer aardige verzorger kwam, hebben wij de overdracht maar gedaan. Maar ik had de indruk dat het tehuis niet voorzien is op deze situatie. Ik vroeg of hij een ‘valmatras’ kon regelen, had eigenlijk al veel eerder moeten gebeuren, ik vroeg om zuurstof, uhhhhh?, ik vertelde dat er 500cc urine in haar blaas had gezeten, uhhhhhhh? En overhandigde de morfine.
Toen we om 17:00 naar huis gingen, hadden we een gevoel van onmacht, deze ervaring was/is traumatisch voor de oude dame (voor ons zelfs), hoe zou ze hierop gaan reageren, en zou het delier weer de kop opsteken?