Hallo lieve mensen, wat boffen we toch met het weer, zelfs de herfst vind ik op deze manier aanvaardbaar. Maar….ik heb makkelijk praten, half Januari zitten we alweer in Spanje en dat vooruitzicht doet wonderen. Er is echter nog één probleempje, ik heb lukraak vorig jaar een ticket voor de heenvlucht gekocht voor, 39 euro de man, en dacht, ik zie wel verder. Nu puntje bij paaltje komt, blijkt dat we 16 dagen dakloos zijn. Ik moet dus nog een verblijf gaan zoeken voor die dagen. Ik maak me echter geen zorgen Spanje is groot, we hoeven niet persé in Calpe te zijn dan, maar toch, hoop ik dat er iemand een appartement cancelt in ons lievelingscomplex, we staan hoog op de wachtlijst, dus…..we wachten rustigjes af, ik hou in tegenstelling tot manlief wel van een gokje.
Ik ben weer naar het ‘tietenmobile’ geweest, voor de tweejaarlijkse mammografie, het was wederom verpletterend x4, maar de uitslag was goed gelukkig. Ik moet in het geheel, als alles goed blijft gaan, nog 3x in mijn leven deelnemen aan dit bevolking onderzoek, daarna ben ik uit(af)geschreven.
De shoot van een tienjarig meisje was super, het betrof een zeer gemotiveerd meisje dat droomt van een modellen carrière, ze had de shoot voor haar verjaardag gekregen van haar ouders.
Ze zit werkelijk tussen servet en tafellaken in, en dat wilde ik tot uitdrukking laten komen in de diverse portretten. Gelukkig voor jullie, heb ik toestemming om wat foto’s van haar te plaatsen, hier en op de pagina van studio Ciao. Wat me altijd weer verbaasd is het feit dat na een tijdje ‘schieten’, de vrouw langzaam uit het meisje komt, heel mooi om te zien.
De oude dame maakt het goed, maar ze slaapt steeds meer en heel vast ook nog eens. Ze schrikt niet als we haar uit een diepe slaap wekken, maar moet wel even rustig landen.
Ze herkent ons nog steeds, er verschijnt altijd een glimlach op haar gezicht als ze ons ziet. We nemen haar iedere keer in de rolstoel mee naar het restaurant om een kopje thee drinken. We doen er altijd wat bonbonnetjes bij, die we in stukjes snijden, kan ze ze lekker op sabbelen. Maar oh wee als er krokantjes inzitten, dan spuugt ze alles meteen uit en smeert het over de tafel.
Ze geniet van de reuring om haar heen en helemaal blij wordt ze als ze een hond of een kind ziet. Er is geen zinnig gesprek meer met haar te voeren, ze begrijpt er niets van en ze hoort ook nog eens slecht. Maar wij houden de schijn op en blijven gewoon met haar praten, zij knikt dan vaak maar wat. Als manlief een flauw grapje maakt, moet ze wel heel erg lachen, volgens mij komt dat wel bij haar binnen.
En heel soms, geeft ze een treffende reactie op iets wat je zegt en dan merk je dat zij eens een intelligente dame was.
Zo had ik het over iets dat nooit gebeurde, zij reageerde hierop met: “nooit, is altijd wel”. Ongelofelijk dat die leus ineens over haar lippen kwam.
Het blijft een mysterie, het demente brein.
De afgelopen week voelde ik me niet zo senang, er spelen wat vervelende zaken in mijn omgeving, om niet te blijven malen, ben ik flink aan het lezen geslagen en twee boeken kan ik jullie van harte aanbevelen:
Het betreft, ‘Ivanov’ van Hanna Bervoets….meesterlijk schrijft ze over het opzoeken van ethische grenzen door de wetenschap. Het boek leest als een thriller.
Het andere boek van maar liefst 1.269 pagina’s heet: ‘Het achtste leven’, van Nino Haratischwili. Het is een familie-epos, het begint kort voor de Russische revolutie en eindigt 6 generaties later. Ook dit boek leest als een trein, het is een magistrale vertelling over een Georgische familie, echt, een absolute aanrader.
Zo lieve mensen, ik laat het hierbij, Ciao.