Pffff, eindelijk verkoeling, ik was er hard aan toe.
Alle tropische dagen heb ik redelijk kunnen verdragen, maar met 38 graden, werd het me toch te veel. Ik heb geleden, plat op de bank en s’nachts was het ronduit bagger, ik kreeg er zelfs hartkloppingen van, best wel eng.
We hebben niets ondernomen deze dagen, behalve het verzorgen van de poezen bij de kids. Dat was al een hele onderneming, lopend door de woestijn, naar hun huis. Gelukkig houden de beesten moedig stand.
Mijn wandelingen heb ik wel alle dagen gedaan, in de hele vroege ochtend, rond 06:00, dat was goed te doen.
Het is zo heerlijk om in de prille ochtend lekker fris rond te kunnen lopen, ik geniet dan echt mateloos, alleen…….. ja, ik heb toch weer iets te klagen, heb ik regelmatig last van honden. Ik ben niet zo van de honden, ik ben er een beetje bang van en zeker als een soort van kalf recht op je af komt denderen. Ik schrik me dan het apenlazarus en verstijf. Het beest bedoelt het in de meeste gevallen goed, maar toch….je weet maar nooit, vooral als het ‘merk’ niet zo vriendelijk is. Maar dan die ‘baasjes’, ze lappen alle regels aan hun laars, hun hond mag en kan los, want…..hij/zij doet niks. Ze kunnen zich totaal niet verplaatsen in een genietende wandelende dame op leeftijd, die bewust in een gebied loopt, waar de hond niet los mag en die ook nog eens wat bangig is uitgevallen wat honden betreft. Als ik ze vriendelijk vraag, om de hond aan te lijnen, reageren ze niet eens, hun naam is ‘haas’……
Laatst weer zo’n gevalletje, er komt opeens een zwart ‘kalf’ op me afgestormd, ik roep naar de kakkineuze bazin of ze de hond bij zich wilde roepen en aan te lijnen, het beest luisterde niet en bleef kwijlend en springend pogingen doen om me omver te duwen. Ik had het niet meer, het liep goed af en mevrouw ‘haas’ negeerde me volkomen.
Ik liep vol adrenaline door, maar draaide me om, mijn angst had plaats gemaakt voor woede, ik wilde nog iets zeggen, maar de bazin kon opeens praten en riep: “moet u vooral blijven staan, dan komt ie weer”. Ik pakte sprakeloos mijn telefoon en maakte een foto. Ze riep toen: “durft u wel, foto’s te maken van mij en de hond?”, waarop ik riep: “durft u mij een hartaanval te bezorgen?”.
Ik liep ziedend door en heb het mens niet meer gezien, de hond wel, gelijnd, aan een keurige heer.
De foto bewaar ik, indien nodig, mail ik hem naar de boswachter, die zijn niet flauw met bekeuringen daar. Pffff, ik had een half uur nodig om weer te kunnen genieten.
Nu ik het toch over honden heb, ik heb nog een klacht. In Spanje heeft iedereen ( buitenlandse residenten vooral), gemiddeld zo’n 2 honden en meestal van die kleine keffers, niks mis mee en ze zijn nog aangelijnd ook. Maar…. En nu komt ie….die lijn rolt zich uit, dus vanuit het niets wordt je belebberd en besnoven en val je je een breuk over die lijn en/of het beest en die baasjes?………. hun naam is jawel, ‘haas’.
Nog eentje en dan hou ik erover op,….. de beesten schijten en pissen overal en de baasjes?…richten hun blik in de verte, want…….ze heten ‘haas’.
Gelukkig zijn er sociale baasjes die echt van hun huisdier houden, de lusten en de lasten dus he?

UPDATE: ik had dit verslag klaar staan om te posten, tot we het bericht kregen dat de oude dame weer uit bed gevallen was, nu met gevolgen kan ik zeggen.
We hebben gisteren de hele dag op de spoedeisende hulp doorgebracht, daarover zal ik jullie nog berichten, want……..de zorg is belabberd geregeld in Nederland.