Als afsluiter van mijn portret cursus, had ik mezelf een masterclass cadeau gedaan. Hier zou ik nog eens de puntjes op de I kunnen zetten….dacht ik.
Maar…….wat viel het tegen, ongelofelijk, alle voortekenen beloofden een geslaagde en vooral leerzame dag.
De masterclass werd verzorgd door het Nederlands Fotomuseum Rotterdam en een docent van de fotoacademie zou ons in de huid van Martin Schoeller laten kruipen en ons leren volgens zijn methode, een ‘Big Head’ te schieten, dit in het kader van de grandioze tentoonstelling ‘Big Heads’ van Martin Schoeller in het museum. Helaas voor jullie, is deze tentoonstelling afgelopen.
Wat een leuk idee en wat een kans, dacht ik, hier moest ik bij zijn.
Het was nog verdomd moeilijk om er tussen te komen, want er was veel te veel animo.
Gelukkig kwam er een extra datum bij en rond 04:30 in de vroege ochtend kon ik een plaatsje bemachtigen. Grote Blij.
We moesten ons voor 10:00 in de ochtend in het museum melden en maakten kennis met de docent , een jonge man afkomstig uit Thailand, een apart type.
Hij gaf ons na een voorstelrondje, een rondleiding door het nog slapende museum, uiteraard langs de Big Heads.
Echt, een schitterende tentoonstelling.
Door goed te kijken en te vergelijken kwamen we er successievelijk achter dat er op de lippen scherp gesteld was en dat de lippen van alle portretten op een lijn zaten en we zagen een softbox reflectie, in alle ogen, heel symmetrisch allemaal.
De docent vertelde dat Schoeler continue licht gebruikt, dus niet flitst. Dat vond ik super, omdat ik ook niet flits. Maar….toen begon het al…..wij zouden daar toch gaan flitsen er was een trucje bedacht met piepschuimen platen om dat licht toch in de ogen te krijgen. Een gemiste kans vond ik en met mij nog 2 fotografen.
Het zij zo.
We gingen naar de studio boven in het museum en daar wachtte de 2e teleurstelling, we zouden gaan werken met een camera van het museum, die stond al opgesteld en….het was nog een Canon ook, grrrr. Ik wist dus helemaal niet hoe ik het ding moest bedienen en later bleek dat de docent de camera ook niet kende, wat een domper.
De theorie achter het maken van een ‘echte Schoeler’ kende hij wel, het werd ons met verve uitgelegd. Het was ingewikkelder dan we dachten, precisiewerk en het nam behoorlijk veel tijd in beslag om iedereen een shot te laten maken.
Degenen die als eerste aan de beurt waren, kregen ruim de tijd en veel aandacht van de docent en de laatsten, waaronder ik, kregen maar 1 minuut de tijd en geen docent, want die zat in verband met die tijd, al ‘grote hoofden’ te bewerken.
Nou dat was voor mij de grootste domper.
En….deze wijze van fotograferen bevalt me ook helemaal niet, alle spontaniteit verdwijnt.
Later, na een goed verzorgde verlate lunch, kwam de docent met de afgedrukte foto’s aanzetten, weer een domper, wat een abominabele kwaliteit en de foto’s waren roze.
We moesten een samenstelling maken en bij de foto’s van vorige fotografen plakken.
Tot en met vandaag hang ik en ook mijn shot, in het Nederlands foto Museum, dat dan weer wel.
Met een kater kwam ik thuis en ging aan de drank, dan was de kater nog iets waard.
Gelukkig was ik de teleurstelling gauw te boven en heb ik er toch leuke herinneringen aan.
Verder was de week feestelijk gevuld, met verjaardagen, een festival (Hartje Ginneken) dat we op ons eigen terras konden beluisteren en een familiebezoek in Amsterdam.
Nee, wij zitten echt niet achter de orchideeën hoor.