Over de TOP

Donderdag 19 April

Omdat broerlief de zon ruimschoots voor wilde zijn, hadden we de wekker gezet. Heel brak dronken we onze ochtendkoffie, terwijl manlief lekker door ronkte.
Maar toen we buiten kwamen, deed de frisse, ietwat zwoele wind zijn trucje en wekte ons fris en fruitig. Het was nog donker, maar de vissersboten zag je in de verte al aan het werk.
We zetten er flink de pas in zodat we bij een ideale plek de zon op konden zien komen. Het blijft een dagelijks fenomeen.
Op een klein strandje zochten we nog wat schatten, je vind altijd wel iets en voor we het wisten was onze tijd alweer verstreken.
In een straf tempo liepen we terug, want we wilden we nog rustig ontbijten alvorens aan het dagprogramma te beginnen.
Manlief was er inmiddels al helemaal klaar voor.
Rond 9 uur namen we de bus naar het trein station, nu werd het echt leuk voor broerlief, hij is gek op treintjes.
Wat heeft hij genoten van het ritje door de bergen en de dieselstank nam hij voor lief.
In El Albir, stapten we uit en liepen richting zee en dat was nog een hele tippel. Maar geen straf, want het is een leuk plaatsje.
Alvorens aan het grote werk te beginnen, dronken we op de boulevard een versterkende cappuccino met slagroom en die smaakte hoor.
Toen was het tijd voor onze wandeling over de bergen naar de vuurtoren van Albir.

De weg erheen is geasfalteerd, dus goed te doen voor manlief. Het werd een schitterende tocht, vol natuurschoon, schitterende rotspartijen, magistrale vergezichten, fossielen, kristallen en nog meer bergspul zoals oker en iets zilverachtigs.
De vuurtoren is nog in dienst, maar wel te bezichtigen, prachtig opgeknapt ook. Wat mij opviel was dat er geen mogelijkheid was om even te zitten en te genieten van het uitzicht en als je geluk hebt van de dolfijnen. Wij zagen ze niet, maar voelden ons wel gelukkig, gelukkig.
De terugtocht was weer net zo adembenemend mooi.
Omdat we goed de pas erin hadden, manlief ook, besloten we door te lopen naar Altea, met een stop voor onze eerste welverdiende alcoholische versnapering.
In Altea, was het even zoeken naar een geschikt restaurant tussen de eenheidsworsten. Ook dat lukte ons, we meerden aan bij Columbus, een hysterisch, over de top restaurant. Onze ogen kwamen de eerste tijd niet tot rust, het was volgepropt met allerlei boten/reis spul.
We aten er een super zalige goulash.
Helemaal voldaan lieten we ons weer naar huis tuffen, middels het treintje en de bus en ja.......het werd weer laat en ja.......er gingen nog wat afzakkertjes in.
Wat een dag, en wat hebben we plezier gehad. Broerlief heeft een heel speciale humor, je blijft lachen met die gast.
En manlief..... verdiend een pluim, wat heeft hij zich kranig gehouden, 20 km lang en nog wel zonder stok, Chapeau, Ciao.