To Infinity and Beyond

Daar gingen broertje en zusje weer, met z’n tweetjes dit keer. Broerlief opperde dat we dit maal in zijn contreien iets zouden gaan bezoeken, had hij wat minder reistijd. Ach na Antwerpen, kon een eindje verder er ook nog wel bij.
We besloten om Hilversum met een bezoek te vereren, ik wilde naar museum Hilversum, naar de tentoonstelling van Paul Huf en broerlief had erg veel zin in het mediagebouw. Samen vonden we het een mooi plan.
Na alle intercity direct ellende, stelde ik me in op nog meer ellende en ja hoor, mijn trein viel uit. Ik appte broerlief meteen, kon hij later de deur uit.
We spraken af om elkaar op Amsterdam centraal te treffen om eerst een bakkie te doen in Restaurant 1e klas op perron 2b, je weet wel bij de witte papegaai en van daaruit samen naar Hilversum Mediapark te reizen.
Het treffen, de koffie, de taart, en de reis naar het beoogde station verliep super, niks geen ellende meer, gelukkig.
Station Hilversum Mediapark is een echte eyecatcher, ze hebben er werkelijk iets van gemaakt en dan vergeet je die vele trappen en treden snel, slim.
Het Mediapark is immens en best mooi opgezet, zelfs van het trappenwerk in de ondergrondse parkeergarage hebben ze iets weten te maken.
We hoopten bekende koppen tegen te komen, dat is helaas niet gelukt.
Tja en dan het Mediagebouw, het oogt spectaculair van buiten en ook de hal is zeer indrukwekkend met al dat gekleurde glas.
Je kan er in met je museumkaart, gratis en voor niks, je krijgt een ring en daar zit een chip in en daarmee kan je allerlei activiteiten opstarten. Als eerste moet je wat gegevens invullen, zoals je voornaam en je mailadres en mag je een bekende host uitzoeken die je rond gaat leiden, wij kozen voor Herman van der Zandt.
Vol verwachting liepen we naar de eerste activiteit en wtf………het leek wel alsof het speelkwartier was, allemaal rennende en krijsende kinderen van allerlei leeftijden en…..bij elke activiteit moest je nadat je met je ring de boel had opgestart, een koptelefoon op, getverdegetverde, dat gingen we dus echt niet doen, we zagen de luizen, schimmels en de bacterieën al kruipen. Wat een afknapper, wat een gillende gekte daar. Onze oren toeterden en we zochten activiteiten voor volwassenen op, zonder koptelefoon en zonder herrie om ons heen. We vonden er een paar en eentje was ook nog eens echt leuk. Broerlief moest het nieuws doen, met behulp van de autocue en ik deed het jeugdjournaal. Het was lachen, gieren, brullen, zo gek om je smoel op tv te zien en je eigen stem te horen. Die opnames kregen we later gemaild, dat ook nog. Maar dit was het dan zo ongeveer, die hele boel daar, is gericht op kinderen en kindse ouderen (er stonden zelfs rollators klaar), niks voor ons dus.
De wijn en het bier smaakten ons wel goed daar, leuk restaurant ook, maar zonder ‘bekenden’ helaas. Wij aten er overigens niets.
We liepen in een half uurtje naar het centrum van Hilversum en onze indruk is…….wat een pretentieloze stad, geen bal aan en geen sfeer.
En de tentoonstelling van Paul Huf was er niet meer helaas. Maar…..de expositie van Carla van de Puttelaar maakte alles goed en meer dan dat zelfs.
Zij is een van Nederlands grootste portretfotografen van dit

moment. Ze maakt prachtige verstilde werken waarin vrouwen in een eigen wereld lijken te zijn. Heel indrukwekkend en inspirerend deze tentoonstelling.
We besloten om weer naar het 1e klas restaurant op Amsterdam centraal te gaan en daar te eten en dat was een goede beslissing, je zit er gezellig en het eten is er goed.
Het was ondanks de tegenslagen een mooie dag, maar…..de terug reis was bagger, de intercity direct had weer eens kuren, ik was bijna twee uur later thuis dan gepland, BALEN, maar.......ook dat was weer snel vergeten en de grijns op mijn smoel is er tot op heden niet minder op geworden.
Dat heeft ook alles te maken met een ontzettend gave workshop

die ik gevolgd heb, in het kader van het thema van BredaPhoto: To Infinity and Beyond. Hij werd gegeven in de Nieuwe Veste (centrum voor de kunsten) en verzorgd door Erik Boot.
Met 8 mensen gingen we in de stromende regen het festival terrein op en schoten portretten met in ons achterhoofd dat we op de grens van het mislukte moesten balanceren, iets bizars, iets buiten de normale kaders etc. Nou en dat paste wel bij mij, ik houd wel van iets anders, iets ongewoons en fantasie heb ik gelukkig genoeg. Ik ging op pad met 2 heren en samen hebben we het er goed vanaf gebracht, vind ik.
Weer veel geleerd en een fotomaatje erbij.
Heb nu genoeg inspiratie voor de fotoshoot morgen in mijn eigen studio. Zin in Ciao.