De oude dame is niet meer.
Vorige week vrijdag werd ik gebeld, mijn moeder had longontsteking, we zijn er meteen heen gegaan en troffen haar flink ziek in bed aan met een ‘snorretje’ zuurstof.
Het beviel haar eigenlijk wel, lekker in bed, kijkend naar de bomen in herfstkleuren.
Ze bracht altijd al graag haar dagen soezend en slapend in bed door.
We maakten ons niet meteen zorgen, ze was comfortabel en had, zoals veel ouderen met longontsteking, geen koorts.
Ik heb mijn broers ingelicht over de stand van zaken
Zaterdag en Zondag heb ik uren aan haar bed gezeten, ze ging langzaam achteruit, ze at niets meer, dronk amper en uiteindelijk wilde ze haar medicijnen ook niet meer, ook gaf ze aan dood te willen zijn.
Op Maandag kreeg ik te horen dat 1 long niets meer deed en dat ze de longontsteking niet zou gaan overleven.
Het sterfproces was ingezet, maar men wist ons niet te vertellen hoe lang het zou gaan duren.
Wij dachten dat ze binnen 2 dagen zou overlijden, mijn broers kwamen meteen. We maakten een ‘waak’ schema, vanaf nu wilden we haar niet meer alleen laten.
Volgens het boekje kan een mens 3 dagen zonder water, mijn moeder hield het 5 dagen vol.
Al haar dierbaren zijn langs gekomen en iedereen kreeg een bijzonder lieve lach en een hand van haar, praten kon ze bijna niet meer.
Dinsdagnacht werd de oude dame erg onrustig en kreeg uiteindelijk slaapmedicatie en een klein beetje morfine.
Woensdag is ze, zonder medicatie, erg wakker en onrustig geweest.
Donderdag, omstreeks 05:00 in de ochtend, is ze heel rustig ingeslapen.
Mijn oudste broer, schoonzus en ik waren bij haar.
Op dit moment zit ik in een draaikolk van stress en emotie, dus ik houd het kort.
De volgende blog zal ik uitgebreid vertellen over het sterven, een bijzondere ervaring was het voor ons.
Ciao.