Bruiloft van Suad

De bruiloft van Suad was vandaag en omdat het al om 9 uur zou beginnen was ik vroeg opgestaan, zodat ik het een en ander nog kon opruimen en mezelf netjes kon aankleden. Mijn jurk had ik de donderdag opgehaald bij de naaister. De stof voor de jurk had ik van een collega gekregen en het laten maken van de jurk kost hier nog geen vijf euro. Niet helemaal naar mijn wens, maar volgens de Ghanezen stond hij me geweldig. Ik zelf waande me terug in mijn basisschool tijd, een strak bovenlijfje met zoveel stof als rok dat ik me helemaal tonnetje rond voelde.

In de taxi kreeg ik mijn eerste compliment, dat ik er zo mooi uit zag. Ik hoopte zelf echter dat de tijd snel zou gaan, zodat ik snel weer mijn normale kleding aan kon. Aangekomen bij de bruiloft was ik als Nederlander natuurlijk veel te vroeg. In plaats dat ze mij nou verteld hadden dat er geen ceremonies waren, omdat het een strenge moslim bruiloft was, dan had ik wat later gekomen. Toch waren de mensen superlief en vriendelijk en was Suad helemaal blij dat ik er al was. Op de dag van de bruiloft dragen de moslims wel vijf verschillende jurken, terwijl haar man er de hele dag niet bij is. Suad zou de hele dag op een mooi bed zitten en alle bruiloftsgasten konden haar feliciteren en met haar op de foto.
Mijn stoel werd naast het bed gezet en ergens op de straat werd normaal drinken voor me gehaald. Als blank iemand krijg je hier wel echt een voorkeursbehandeling. Toen uiteindelijk twee uur later mijn collega’s eens aan kwamen zetten feliciteerden ze Suad en waren ze ook zo weer weg. Een hele belevenis om de hoeveelheid mensen te zien, maar vooral kennis te maken met een andere vorm van bruiloft vieren.

Eenmaal thuis moest ik me snel verkleden om me klaar te maken voor mijn avonddienst. Het weer is vandaag echt extreem warm en ik merk dat mijn lichaam daar wel een beetje aan moet wennen. Tot nu toe is het redelijk prima weer geweest, maar door die hitte wordt je een beetje loom. In het ziekenhuis aangekomen werd verteld dat ik me snel moest omkleden, omdat er twee vrouwen waren die elk moment konden bevallen. Dat was dus weer iets te optimitisch, want voordat er ook maar een van de twee vrouwen bevallen was waren we twee uur verder.
Een van de twee vrouwen die opgenomen was zou gaan bevallen van een tweeling. Ze was wel vaak op controle gekomen, maar desondanks was de informatie in haar zwangerschapskaart gebrekkig. Ze was een keer voor een scan geweest tijdens haar zwangerschap waaruit bleek dat het eerste kindje in hoofdligging lag, maar bij ons onderzoek voelde we heel duidelijk een voet, wat dus inhield dat de eerste baby in stuitligging lag. Bij een tweeling in stuitligging mogen hier de vliezen niet gebroken worden en sowieso mag er niet bij gestimuleerd worden, omdat door grotere uitrekking van de baarmoeder er kans is op een uterusruptuur. Een regel waar ik dus nog nooit van gehoord heb, maar wat ik later nog wel eens ga navragen. Naar mijn idee kan je beter bijstimuleren dan de vrouw oneindig lang weëen laten hebben, qua complicaties gezien dan. Nu konden we over het algemeen weinig doen, omdat er geen arts in het ziekenhuis was. Zoals gewoonlijk plotte ik het proces van de bevalling op een partogram, een soort overzicht waar al je bevindingen en metingen opgeschreven kunnen worden. Toen later de harttonen van de baby’s ging luisteren, moest de vrouw huilen. Ze had nu ondertussen al drie dagen weëen en het zette maar niet door, ze was uitgeput. Ik vind het vervelend wanneer we casussen als deze de nacht insturen. Na kort overleg besloten we om een onderzoek bij deze vrouw te doen om te zien of er vooruitgang was. Helaas bleek dit niet het geval en werd de vrouw de keuze voorgelegd om haar door te sturen naar het andere ziekenhuis was. Alleen al bij het uitspreken van deze zinnen werd ze nog meer verdrietig, onder geen voorwaarde wilde ze daarheen. Ze zou wel wachten tot de arts morgen aanwezig was, zodat die kon beslissen of hij de vliezen van de vrouw zou gaan breken of dat er een keizersnede zou worden uitgevoerd. Super vervelend om een vrouw in een situatie als deze achter te laten, maar mocht ze niet meer kunnen dan konden we altijd een taxi aanhouden op de straat om haar te brengen. Dat stelde me enigszins gerust. Deze vrouw is een van de weinig vrouwen die tenminste nog een keuze heeft. Achteraf is ze uiteindelijk laat in de avond toch nog naar het andere ziekenhuis gegaan, maar beter ook.
In deze dienst beviel de andere vrouw ook nog, ik was nog maar net op tijd met mijn handschoenen, want ondertussen kwam het hoofd van de baby al een klein beetje naar buiten piepen. Een mooie ongecompliceerde bevalling.
De avonden zijn beduidend rustiger, maar zondagavond start ik met een nieuwe reeks nachten dus kan ik me een beetje voorbereiden.