Op de een of andere manier vliegen zelfs de lange dagen waarin ik vrij weinig doe zelfs voorbij. Vandaag stond ik ingeroosterd voor een avonddienst. Voorafgaand aan het werken moest ik naar de stad om het geld te pinnen om een verlosbed te kunnen kopen. Waarschijnlijk krijgen we verlosbedden, maar tot de tijd dat we deze kunnen brengen moet er tenminste een goed bed ter overbruggen van deze tijd zijn. Met al het geld op zak ben ik uiteindelijk naar de Labourward gegaan.

Gelijk konden we aan de slag. Een vrouw die de hele dag een soort van stroperig ontsloten was had eindelijk volledige ontsluiting en persdrang. Als ik de studenten had kunnen tellen waren het er op dat moment misschien wel meer dan twintig een mierennest en ik heb er echt een hekel aan. Alsof het een theatervoorstelling is. De vrouw ligt open en bloot, terwijl iedereen om haar bed heen staat. En in plaats van dat er iemand handschoenen aantrekt om de opvang van het kind te doen staan ze maar te kijken. De baby werd geboren met de ernstige afwijking, anencephalie. Voor mij de allereerste keer om deze mogelijke diagnoses te moeten stellen. Baby’s met anencephalie sterven vaak tijdens de geboorte of hebben na de geboorte een overlevingskans van enkele uren of dagen. Wat ik lastig vond in deze situatie dat in eerste instantie helemaal niet aan de moeder werd uitgelegd dat haar baby een afwijking had. Nadat ik daar op aandrong, omdat ik het kind naar de neonatologie afdeling moest brengen, was er iemand bereid om het tegen de moeder te zeggen. Moeder en kind werden dus in de misschien maar korte tijd die ze samen hadden gescheiden.

Terwijl er wat heen en weer geloop was tussen materniteit, neonatologie en onze afdeling vertelde ik de moeder dat ze naar haar baby moest om het meisje te voeden. Ik vond het lastig te weten dat ze gescheiden waren, misschien niet helemaal een eerlijke manier, maar wel een manier om haar samen met de baby te krijgen.

Nadat deze vrouw bevallen was, lag er nog maar een vrouw om te bevallen. Er was bij opname onderzoek gedaan en omdat ze niet heel goede contracties had besloot mijn collega zonder ook maar onderzoek te doen medicatie in haar infuus (dat eigenlijk zonder medicatie al voor weëen moet zorgen) te spuiten. Waarschijnlijk is hier iets niet helemaal goed gegaan. Mijn collega is soms nog al koppig dus heb ik even moeten wachten voordat ik een onderzoek kon doen en toen bleek dat ze 8 centimeter ontsluiting had. Natuurlijk pakte ze het over en besloot ze dat deze vrouw wel kon persen aangezien ze toch al vaker bevallen was. Uiteindelijk aan het einde van de avond 4 uur later had de vrouw nog steeds dezelfde ontsluiting was het infuus weer vervangen door een normaal infuus (wat zonder medicatie voor weëen moest zorgen) en heb ik haar casus maar uitgewerkt op een partogram. De dokter vond het echter nog niet nodig een interventie uit te voeren of een andere opdracht te geven en besloot dat we de vrouw maar moesten monitoren. Dat heb ik dus ook maar gedaan in de hoop dat de avondploeg het van me over zou nemen, waar ik echter een hard hoofd in heb.

Tussendoor nog wat makkelijke bevallingen, vrouwen die binnenkwamen en normaal bevielen.

Rond half acht werd onze laatste cliënt opgenomen. Na het vaginaal onderzoek gedaan te hebben, maar het niet kunnen vinden van de harttonen werd er besloten om de vliezen te breken. Er is hier geen echo-apparaat, dus was dit het meest voor de hand liggend. Je moet roeien met de riemen die je hebt. Toen ik de vliezen van deze vrouw gebroken had wist ik meteen dat het foute boel was. Naast dat we geen harttonen hadden kunnen vinden en het feit dat het vruchtwater stonk en zwart van kleur was, was bijna 100% duidelijk dat deze baby eerder deze dagen moest zijn overleden. Toen de zwangerschapskaart erbij werd gepakt zagen we dat de vrouw dezelfde dag nog voor controle was geweest en dat ze bij de harttonen, zoals ze waarschijnlijk bij iedereen doen 134 slagen per minuut neergeschreven. Alleen het vruchtwater opzich maakte ons al duidelijk dat dit een leugen moest zijn geweest. Deze baby was op z’n minst al langer dan 24 uur overleden. De vrouw die haar hele zwangerschap, in tegenstelling tot bijna alle andere vrouwen, trouw voor controle naar het ziekenhuis was gekomen, was zelfs bij een zwangerschapsduur van 41 weken niet doorverwezen naar een dokter. Juist, omdat een vrouw die trouw op zwangerschapscontrole komt in Ghana een zeldzaamheid is liet zien hoe graag ze de baby wilde. Toen we het nieuws aan de partner vertelde was hij ook zo aangedaan. Het was pijnlijk om te zien. De vrouw hebben we over moeten dragen aan de nachtploeg. Stiekem hoop je ernaast zit dat de vrouw een levende baby op de wereld gaat zetten, maar diep van binnen weet je het antwoord al. Het is te laat, de baby leeft niet.