Er leek geen einde te komen aan de vier nachten die ik zou werken op de afdeling. Nog voordat ik de nachtdienst begon was ik al zo moe, vanwege het slechte slapen, dat het eigenlijk niet verstandig was om te gaan werken, maar misschien ben ik ook een beetje eigenwijs. Ik wil gewoon meedraaien in het systeem hier. De avond begon eigenlijk al verkeerd doordat ik met alleen soep op ging werken, het eten was nog niet klaar toen ik wegging. Bij aankomst was de ward leeg en dacht ik, ik kan wel blijven dan probeer ik te slapen voordat de nachtdienst begint. Ze vertellen mij hier dat ik toch moet gaan proberen om makkelijker te slapen anders is het werken eigenlijk gewoon te zwaar.

Niet veel later kwamen de eerste twee cliënten binnen. Zij waren allebei nog maar aan het begin van hun bevalling en werden na de onderzoeken weer terug geinstalleerd in bed. Er werd nog even wat geprobeerd te rusten, voordat we bezig zouden zijn met deze vrouwen en niet meer konden slapen. Deze kleine pauze duurde totdat er een vrouw binnenkwam die volledige ontsluiting had. Ze sprak een taal die local inwoners van deze plaats ook niet spraken, wat communiceren lastig maakte. Ze vertikte het op de een of andere manier om te persen, ondanks dat ze goede weëen had. Terwijl ze op een gegeven moment wel door had hoe ze moest persen werd er een andere vrouw binnengebracht. De vrouw, 31 weken zwanger, was thuis bevallen van het eerste lid van de tweeling, maar toen de andere baby, maar niet geboren werd besloot ze naar het ziekenhuis te komen. Daar beviel ze, even nadat mijn vrouw bevallen was, van een levenloze baby. Op de een of andere manier wil je niet geloven dat de baby levenloos is en zo stonden mijn collega’s ook te discussieren. De een verklaarde het kind dood, terwijl de ander nog een hartslag voelde. Omdat de ene collega dus ook niet wilde reanimeren vroeg ik haar mijn vrouw te hechten en dan zou ik haar wel helpen of in ieder geval kijken of we nog wat voor deze baby konden doen. Helaas, kwamen we al snel tot de conclusie dat de baby inderdaad al was overleden was. Een kleine baby van 1400 gram, maar zo volmaakt. Het voelt zo oneerlijk en tegelijkertijd kan ik me zo boos maken om het feit dat deze vrouw dacht dat ze haar kinderen op dit termijn thuis wel ter wereld kon laten komen. Alsof ze geen gevaar zien, geen verantwoordelijkheid nam voor de levens van haar ongeboren kinderen. Natuurlijk is het niet met 100 procent zekerheid te zeggen dat beide kinderen het in het ziekenhuis wel overleefd zouden hebben, maar de kans zou aanzienlijk groter zijn geweest. Het overleden baby zag eruit en voelde alsof het nog niet heel lang overleden was. Na het gewogen en gemeten te hebben. Heb ik de baby, in tegenstelling tot eerdere keren, ingebakerd een doek, waarna alleen het perfect, volmaakt en mooie gezichtje van de baby zichtbaar was. Het leven zo kwetsbaar, dat toch zo vaak door onze vingers lijkt te glippen, zo oneerlijk. Een andere baby waarbij de kans om te leven al werd ontnomen voordat het leven ook maar eigenlijk begonnen was. Het kleine zusje van de overleden baby die 1300 gram was, werd door een familielid aan ons gegeven. Het kleine meisje voelde koud en omdat ze hier niet aan buidelen en dat, dat nog een verandering voor later is, heb ik het meisje aangekleed. Twee mutsjes, drie lagen kleertjes, sokken over armen en baby en daarna zo strak als mogeijk ingebakerd in twee doeken, om haar maar enigszins warm te houden. Een prematuur wordt hier opgevangen als elke andere baby, puur omdat er geen spullen zijn en al zouden de spullen er zijn de kennis ontbreekt waarschijnlijk ook. Ik kon ook helemaal niks meer met deze baby, dan elk uur maar even kijken hoe ze het deed, omdat het pas tegen de ochtend naar de neonatologie gebracht kon worden. Ja, je mag je collega’s niet wakker maken als ze ’s nachts liggen te slapen en daarnaast overlijden er op de neonatologie meer baby’s als we ze daarnaar toe brengen dan wanneer we ze zelf bij ons op de afdeling in de gaten houden. En naast dit alles geld ook nog steeds de regel dat alleen de sterkste baby’s uiteindelijk overleven. Dat is ook echt wat ik hoop voor dit meisje, dat ze sterk genoeg is om te drinken en te groeien, dat ze in tegenstelling tot haar broer wel de kans krijgt om op te groeien.

Terwijl wij bezig waren met de tweeling, was mijn andere collega aan het hechten en plotseling geeft ze een gilletje. Toen we ons omdraaide om te kijken wat er aan de hand was zagen we dat ze tijdens het hechten ineens bloed op haar kleren had. Wat bleek nou, dat er een ader was gesprongen en deze was gaan bloeden. Ze vroeg ons om te bidden voor deze vrouw, dat dit serieus was. Ze waren we nog maar net klaar met de afronding van de tweelingbevalling toen dit gebeurde. Helaas, wat we vreesde gebeurde. De ader die gesprongen was veroorzaakte een bloeding in haar schaamlip, die steeds dikker werd. En iedereen moest gelijk denken aan de vrouw die vorig jaar overleden was aan precies dezelfde complicatie. Gelukkig, zagen we het deze keer gebeuren. We probeerden van alles om de bloeding te kunnen stoppen, maar op een gegeven moment keek ik mijn collega aan en toen wisten we allebei dat we deze vrouw hier niet moesten houden. Gewoon, vanuit de angst dat de geschiedenis zich zou herhalen. En zoals elke nacht tot nu toe, werd er weer gesproken over de vorige dokter. Het gemis dat hij niet meer in het ziekenhuis was, want hij had in zijn auto gesprongen, gekomen de vrouw geopereerd. De dokter die er nu is heb ik zelfs nog helemaal niet gezien. Toen we besloten dat we deze vrouw weg wilden hebben, schreef ik snel de referal-brief en zorgde mijn collega dat de vrouw enigszins klaar was voor vertrek. De familie werd verzocht een taxi te gaan halen, maar aangezien het al 1.00 ’s nachts was, was dit onmogelijk. Er lag iemand in het gebouw van de OPD te slapen, ik dacht dat het een chauffeur was en maakte hem wakker en smeekte hem om ons te helpen, want we moesten gewoon snel zijn, of in ieder geval nu was de toestand nog enigszins stabiel. Hij was wel geen chauffeur, maar wist wel iemand in het ziekenhuis met een auto. Nu scheelt het waarschijnlijk dat ik blank ben, want in eerste instantie weigerde deze persoon, maar na mijn allerliefste smeekbede gaf hij toe en reed hij de auto voor de afdeling. Met vier man tilde we deze vrouw de auto in en nadat we de familie wat instructies gegeven hadden gingen we op weg naar het andere ziekenhuis. Daar binnengekomen liep er een arts rond die toen hij hoorde dat de vrouw niet meer kon lopen haar uit haar rolstoel tilde en op een bed neerlegde. Gelukkig, zijn er meer artsen met hun hart op de juiste plaats. Omdat ik niet op mijn blote voeten de afdeling op wilde bleef ik wachten en al snel kwam hij even naar me toe om verhaal te halen. Hij gaf me schoenen en ik mocht even op hun afdeling rondkijken. Helaas, was het ‘snachts en moest ik dus terug mee met de auto anders had ik kunnen blijven. De arts vertelde me dat ze de bloeding in de gaten zouden houden en dat hij na het afronden van zijn operatie naar deze vrouw zou gaan kijken. Met een gerust hart konden we haar achterlaten, hopend op een goede afloop.
Terug op de afdeling in ons eigen ziekenhuis was de rust aardig weergekeerd. Terwijl ik het papierwerk van deze vrouw in orde maakte, nam een van de collega’s een andere vrouw op. Toen ze harttonen wilde luisteren en deze niet kon vinden vroeg ze of ik even wilde zoeken. Tijdens mijn uitwendig onderzoek dacht ik al te voelen dat het kind in stuit lag en dat we daarom geen harttonen beneden konden vinden. Gelukkig, bovenin de buik, waren goede harttonen te horen. Nog steeds was mijn collega overtuigd dat het gewoon een hoofdligging was, maar ik dacht dat zullen we nog wel zien. Na al het schrijfwerk van de voorgaande bevallingen afgerond te hebben zat ik even rustig terwijl de andere sliepen, vroeg de vrouw die even daarvoor opgenomen was of ze even voor het groot toilet naar buiten mocht. Ik moest inwendig lachen en zei tegen haar dat ze beter met mij mee kon komen. En jawel, tijdens mijn onderzoek bleek dat ze volledige ontsluiting had en dat ik een voetje beneden voelde. Aangezien ik nog weinig ervaring heb met stuitbevallingen maakte ik mijn collega wakker die stand-by zou staan mocht het mij niet lukken. Na het breken van de vliezen kwam er langzaamaan een voet van de baby te voorschijn, niet veel later een tweede gevolgd door het lijfje en de rest van het lichaam. Het was gelukkig een niet al te moeilijke stuitbevalling, maar toch blijf het altijd spannend. Het is eigenlijk grappig om te zien, dat hier de vrouwen echt opvolgen alsof het lijkt wanneer de een bevalt dat de ander ook wel wil bevallen. Was deze baby nog maar net geboren kwam er een volgend iemand van de zaal met persdrang binnen. Terwijl ik mijn stuitbevallingbaby aan het nakijken was, werd de andere baby geboren. De vrouw die van deze baby beviel schrok echter zo van de baby dat ze het een zwaai gaf, ze gilde en iedereen om het bed heen gilde ook. De baby belande in de vuilbak die aan het bed hing. Bekomen van de schrik, wilde ze haar kind toch maar al te graag zien en werd er ondanks alle spanning en hectiek van de voorgaande uren ook gelachen om dit vooral, gelukkig had mijn collega de baby nog vast anders had het op de grond geglibberd. Na deze bevalling bleef er nog een persoon over om te bevallen. Zij kwam maar binnen wandelen toen ze hoorde dat de andere vrouw ook bevallen was, want ze vond het tijd dat ze ook ging bevallen. Ze had waarschijnlijk niet door dat de vrouwen die later binnen gekomen waren, niet binnen waren gekomen met de 2 centimeter ontsluiting die zei had. Om haar toch maar een beetje tegemoet te komen deden we een onderzoek en bleek ze 8 centimeter ontsluiting te hebben. Een mooi moment om de vliezen te breken. De vrouw wilde niet meer terug naar haar bed en omdat ze het zwaar had was het een hele bende om haar verlostafel en om haar heen en dat nog voordat ze daadwerkelijk bevallen was. Toen ze volledige ontsluiting had controleerde ik telkens de harttonen, voor hier is dat best ongewoon, maar ik wilde gewoon weten of de baby in goede conditie was aangezien de vrouw niet echt heel goed perste. Over het algemeen waren de harttonen de hele tijd goed, maar toen de baby geboren was deed het weinig. Een baby met een slechte start en opnieuw de struggle met reanimatie-materiaal. Gelukkig is er nu vanuit Nederland reanimatie materiaal op weg. De baby trok gelukkig bij en werd herenigd met moeder in het bed. De laatste casus van deze spooknacht. Het was ondertussen tegen half zeven ’s ochtends. Ik was afgedraaid en wilde niets liever dan slapen en stiekem hoopte ik ook dat er geen nieuwe casus meer binnenkwam. Zoveel indrukken, zoveel adrenaline, deze laatste nacht dat ik maar een ding wilde. Mijn bed opzoeken. Nu stond om 12.00 uur de man van de AC voor mijn deur. Hij had hem gisteren nagekeken, maar nu deed hij het niet meer. Werd ik uit mijn bed geklopt. Het lijkt wel of de rust mij niet gegund wordt, maar vanavond zal ik heerlijk slapen. Geen bevallende vrouwen meer die mij wakker zullen houden.