SUFFERING. Een woord wat ik bijna niet meer kan uitstaan. Om maar gewoon te beginnen op straat, de bedelaars, de marktlui, de gehandicapten, de daklozen, werklozen, werkenden, zieken, barenden. Het lijkt wel of de hele wereld hier besmet is met dit woord, suffering. Maar het ellendige van dit alles is ook dat dit woord, wordt gebruikt als een excuus. Een excuus dat ik niet wil horen een excuus waar ik totaal niet aan mee wil doen, maar waar je als het ware in wordt meegezogen. Een excuus dat gebruikt word in jawel onze eigen Labourward.
Gisteren was dus zo’n dag dat ik het nergens mee eens kon zijn en dit waarschijnlijk ook wel heb laten merken. Ondanks het feit dat ik eigenlijk niet naar werk wilde gaan, maar me wilde voorbereiden op mijn nieuwe reeks nachten besloot ik toch te gaan. Ik had niet gekeken met wie ik werkte, maar stiekem heb ik wel een beetje mijn voorkeur. Er zijn vroedvrouwen die het liefst kinderen eruit trekken, die de bevalling geen natuurlijk verloop gunnen en dit alles gaat ten koste van het comfort van de vrouw. Ik werk maar zeer zeldzaam met deze mensen, omdat ik dit gewoon heel lastig vind. Het gaat dwars tegen mijn gevoel in en het doet me pijn om te zien hoe de mensen geslagen worden, hoe ze behandeld worden. Nu ik er toch was besloot ik er het beste van te maken.
Er waren bij overname van de dienst drie vrouwen die nog moesten bevallen. Een van deze vrouwen zou gaan bevallen van een tweeling waarvan een van de twee kinderen al was overleden. Deze vrouw kwam uit de villages, ofwel de bush en vanwege de enorme vertraging tussen klinieken en afstand naar het ziekenhuis heeft het kind het waarschijnlijk niet overleefd. Toen ik even later de dokter de afdeling op zag komen lopen kon ik me eindelijk voorstellen. Al die tijd dat ik hier nu werkzaam ben had ik hem nog niet gezien. Wat ik niet wist was, dat ze deze vrouw voor een keizersnede klaar aan het maken waren. Gelijk gingen mijn alarmbellen rinkelen, want er werd tegen de dokter gezegd dat de vrouw gisteren al was opgenomen, maar omdat ik gisteren gewerkt had wist ik dat het niet waar was. Ik pakte de folder van de vrouw erbij en vertelde de arts dat, dat niet mogelijk was. Op de papieren stond dat ze deze morgen binnengekomen was. De vrouw was al vier keer eerder bevallen en deze tweeling was op de hand te voelen klein. Toen ik hem vroeg welke baby er nog leefde wist hij dat niet en hadden ze op de scan, die dezelfde dag nog gemaakt was, dat ook niet opgeschreven. Ik vroeg de dokter om wat tijd om uit te zoeken welke van de twee kinderen nog leefde, want wat als de eerste baby nog leefde was een normale bevalling helemaal niet uitgesloten. Met mijn doptone was ik er vrij zeker van dat de eerste baby nog leefde en vroeg ik de dokter of hij niet wilde onderzoeken of ze inmiddels niet al meer ontsloten was. Ik pleitte voor deze vrouw, omdat een keizersnede voor iemand uit de villages een veel grotere impact heeft, deze vrouwen moeten zo enorm hard werken en kunnen dat helemaal niet betalen. Hij liet mij het onderzoek doen en ondanks dat er weinig progressie was hadden we nog een optie om de baring mogelijk te versnellen. Na zijn onderzoek droeg hij me op de vliezen te breken en een normale bevalling af te wachten, met daarbij een goede monitoring. Het had gewerkt mijn pleiten voor deze vrouw, maar ik wilde onmogelijk deze baby verliezen. Terwijl iedereen nog een beetje aan het mopperen was, omdat de keizersnede niet doorging, focuste ik me op deze vrouw. Ik probeerde de harttonen zo goed en kwaad als het ging goed te monitoren en op te schrijven. Daarnaast merkte ik dat ze betere contracties kreeg en toen we twee uur verder waren en de vrouw het naar mijn idee veel zwaarder had vroeg ik mijn collega’s of ik het onderzoek mocht herhalen, want op dat moment was de dokter nog in het ziekenhuis. Stel dat er geen vooruitgang was dan kon hij alsnog de keizersnede doen. Hun wilde eigenlijk nog even wachten, maar omdat ze mij niet in de weg wilde staan en niet wilde dat ik maar bleef zeuren vertaalde ze voor mij dat de vrouw binnen moest komen. Wat was ik gelukkig toen ik merkte dat mijn vrouw volledige ontsluiting had, met daarbij een baby nog steeds in goede conditie. Ze mocht gaan persen en ze deed het naar mijn en mijn andere collega idee goed. Alles stond gereed voor de opvang van de kinderen. Toen kwam mijn andere ongeduldige collega eraan, die mij gewoon wegjoeg. Ik vond het zo gemeen, maar dacht ik laat haar maar. Zolang de baby er gezond uitkomt dan is het voor mij genoeg. Toen de eerste baby levend geboren werd kon mijn dankbaarheid niet op. De tweede baby was zoals verwacht levenloos, maar daarom niet minder volmaakt. Mijn collega die de bevalling afmaakte verzon allemaal gekke regels, zodat ze de vrouw veel te veel medicijnen aan kon rekenen en mijn ongenoegen groeide met het moment. Hoe kon ze dit doen, waarom deed ze dit en wat voor gegronde redenen had zij hiervoor. Ik keek mijn andere collega aan en die gaf mij een blik van laat het rusten. Je kunt er niets aan veranderen, maar inwendig kookte ik van woede en frustratie.
Toen de vrouw terug in haar bed lag, vertelde mijn collega de familie het bedrag dat ze moesten betalen. Ik zag de wanhoop in de ogen van de man. Het geld was er niet. Wat mijn collega toen zei was nog onmenselijker, want zolang ze niet betaalden kon de vrouw niet mee naar huis en als het overleden kind hier zou blijven, zou het worden aangevreten door de ratten die op de afdeling rondliepen. De maat was vol, ik pakte mijn portemonnee en besloot voor deze mensen te betalen. Ik kon het gewoon niet langer meer aanzien. Met dat ik dat deed barstte de man van de vrouw in tranen uit en had ik niet beter geweten had ik met ze mee kunnen huilen.
Als je, je baby verliest, maar tegelijkertijd nieuw leven ontvangt is dat al moeilijk, maar om dan zo behandeld te worden. Dat gaat gewoon te ver. In tranen vertelde de man mij dat hij hoopte dat God me alles zou geven wat ik wilde. Het bedrag, waarschijnlijk meer dan twee maanden werken voor het koppel zouden ze nooit hebben kunnen betalen.
Het gemene hiervan is eigenlijk dat de pilletjes worden ingekocht per 10 stuks voor 36 Ghc, maar in het ziekenhuis wordt hier 10 Ghc per stuk voor gevraagd. Wat ik dus had kunnen doen is de pillen die voor de vrouw gebruikt waren kunnen kopen bij de apotheek om ze vervolgens aan mijn collega te geven. Toen ik dit later tegen een andere collega vertelde zei zij dat de verloskundige in kwestie daar nooit akkoord mee had gegaan. Dit is haar business en zo verdient zij over de rug van de arme mensen in het land haar geld. Iedereen heeft hier geld nodig, maar dit. Het is gewoon zo oneerlijk. Zelfs mij liet ze al het geld betalen!?
Uit frustratie om deze hele kwestie. Eerst de keizersnede die werd afgedwongen, maar achteraf niet nodig was, de bevalling waarbij ik gewoon weggeduwd werd en daarna de torenhoge kosten voor de mensen, belde ik even mijn –betrouwbare- collega om mijn hart te luchten. Ze vond dat ik het goed aangepakt had en dat stelde me gerust. Ze vertelde me dat ze al in gesprek was gegaan met het hoofd van de afdeling over de prijs van de medicatie, maar dat ook zij geld wilde verdienen dus zij ook met lege handen stond. SUFFERING, omdat iedereen geld nodig heeft. SUFFERING omdat iedereen SUFFERED. Zo frustrerend. Ik kom er zo vaak niet bij, waarom moet het op deze manier.
De labourward, de ward waar ik vaak met zoveel plezier werk, maakt me soms ook gewoon verdrietig, omdat zoveel dingen niet gaan zoals het zou moeten. Maar toch gaan we door en vechten we voor de levens van de moeders en de kinderen, voor eerlijke kansen en goede bevallingen. Gelukkig zijn niet alle vroedvrouwen zoals deze en moet ik het ook maar weer loslaten. Zolang ik mijn werk maar kan verantwoorden.