Als je ooit wilt weten hoe het voelt om helemaal uitgeput te zijn, moet je een nacht meedraaien op de afdeling. Na drie uur geslapen te hebben ben ik al weer wakker en daar heb ik flink de balen in aangezien ik eigenlijk vannacht nog een nacht moet werken, maar met de weinige uren die ik geslapen heb de afgelopen twee dagen is het bijna niet haalbaar. Na een dienst van 14 uur non-stop bezig te zijn geweest had ik gehoopt lang te kunnen slapen, maar het huis waarin ik momenteel verblijf zit vol en mijn kamer moet ik delen. Teveel geluiden en herrie dus, balen!

De studenten van Tamale doen examens en zo waren er ook afgelopen nacht ongeveer acht studenten aanwezig die aan het wachten waren op casussen, zodat zij hun handelingen konden toetsen. Er waren speciale afvinklijsten die voor ze moesten worden ingevuld. Gelukkig waren er al twee vrouwen binnen die moesten bevallen en hebben we de rest van de nacht ook niet stil gezeten. De eerste vrouw beviel vrij vlot, waarna de student die de bevalling gedaan had snel is gaan slapen. Voor haar zat haar werk erop. Teveel studenten en alles kost zoveel extra tijd dat er gewoon geen tijd was om even te gaan zitten. Niet veel later kwam er een nieuwe cliënt binnen, die moest gaan bevallen van haar vierde kind. Op haar zwangerschapskaart was te zien dat ze maar twee keer in het ziekenhuis was geweest voor een controle en daarna niet meer. Ondertussen had zij haar kind voldragen, maar stond er in haar zwangerschapskaart dat ze met 28 weken een bloeddruk had van 160/100. Verder waren er totaal geen aantekeningen gemaakt. Bij binnenkomst werd haar bloeddruk gecontroleerd en was deze 190/120mmHg. Voor degene die dit niks zegt, dit is echt veel en veel te hoog. In haar urine zaten ook eiwitten, samen met de hoge bloeddruk en de klachten die zij had maakte dit dat we haar medicatie moesten geven om de bloeddruk naar beneden te krijgen en er voor te zorgen dat haar toestand niet verslechterde. Er is hier geen automatische bloeddruk meter en de bloeddrukmeter die er nu is werkt echt niet fijn, maar ondanks dat moest er wel een bloeddrukprofiel gemaakt worden, waarvoor ik verantwoordelijk was, want de andere schijnen controles allemaal wat minder belangrijk te vinden. Gelukkig verslechterde haar toestand niet. Terwijl we bezig waren om deze vrouw te stabiliseren werd er een andere vrouw binnengebracht. Eerst kwam er een familielid met een bundeltje onder haar hoofddoek en pas nadat ik de hoofddoek weggehaald had zag ik dat het een baby was. Niet veel later kwam er een vrouw binnengedragen door twee mannen niet in staat om meer te lopen, praten en goed te reageren. Ze bleek thuis bevallen te zijn en is daar volgens de mensen die haar brachten enorm gaan bloeden. Gelukkig was tegen de tijd dat de vrouw in het ziekenhuis kwam de bloeding gestopt en konden we haar de juist medicatie om ervoor te zorgen dat de bloeding niet opnieuw zou beginnen. Omdat de vrouw nauwelijks contact maakte hebben we er met de hand snel een infuuszak met vocht en medicatie ingepompd. De zakken met de drukband in Nederland zijn zeker geen overbodige luxe. Met spoed werd er ook een bloedtransfusie aangevraagd. Dit had nog wel wat voeten in de aarde, omdat er geen bloed meer in het ziekenhuis voor handen was. Hoe het er gekomen is weet ik niet, maar uiteindelijk was het er wel en kon het bloed gegeven worden. Na haar alles toegediend te hebben knapte ze een beetje op en was ze weer in staat om normaal te reageren. Ze vertelde haar dat haar man maar thuis was gebleven bij zijn andere vrouw. Ja,de cultuur hier zul je nooit helemaal snappen.
Een van de studenten was ondertussen een nieuwe vrouw aan het onderzoeken. Ze had het inwendig onderzoek gedaan en vertelde me dat de vrouw bijna volledig was. Om dit te bevestigen deed ik ook een inwendig onderzoek en inderdaad was de vrouw bijna volledig ontsloten, maar voelde ik ook een voetje en billen. Een nieuwe baby in stuit was binnengekomen in de nog maar enkele diensten die ik mee had gedraaid. Aangezien de studenten geen stuitbevallingen hoeven te doen nam ik mijn kans waar, zo is dus onder toeziend ook van de studenten en het personeel mijn eerste baby in stuit geboren. Een beetje jammer dat ze pas achteraf kwamen met het feit dat ik geen foto’s had laten maken tijdens de geboorte. Ik vond het wel een beetje spannend hoor, maar het ging met wat wrikken en manouvreren allemaal goed. De baby die werd geboren, moest wel een beetje bijkomen, maar al snel huilde hij door. Super leuk dat de rest misschien nog wel enthousiaster was dan ik na de geboorte van mijn eerste stuitbevalling-baby. Stiekem hoop ik er op dat er nog wel een volgt al hebben we de baby’s eigenlijk liever in gewone hoofdligging.
Tegen het einde van de ochtend stroomde het weer vol met nieuwe vrouwen in de ward. En beviel er nog iemand van een baby waarvan de schouders moeilijk volgde. Na de geboorte moest ik het kindje controleren en bleek dat een van de armpjes niet reageerde op de reflexen. Ik had het nog nooit gezien en haalde er iemand anders bij om even mee te kijken wat we het beste konden doen. Ter observatie hebben we het kind toch maar naar de neonatologie gebracht.
Omdat de ochtendploeg gewoon standaard een uur te laat is, moest er ondanks al onze vermoeidheid toch nog gewerkt worden. Een van de studenten die naast haar vrouw zat werd opeens verrast toen de vrouw haar vertelde dat de baby kwam en met dat zij keek lag het hoofd al in het bed. Verloskunde blijft verrassen. Al met al was het een goede, drukke maar bovenal vermoeiende nacht. Nu probeer ik of ik nog wat kan slapen, want anders trek ik niet nog zo’n nacht.