Another baby died..

Vannacht voel ik me verdrietig, ik weet niet wat er aan de hand is, maar het lijkt niet op te houden hier in het ziekenhuis. Bij overname van de dienst was er zojuist een overleden baby geboren. Deze baby, de derde overleden baby sinds afgelopen vrijdag. Niet veel later hoorde ik dat een vrouw die tijdens mijn dienst afgelopen maandag voor keizersnede was gegaan aan een of ander onbekende complicatie vandaag was overleden. Ik was niet degene die opvang bij de keizersnede had gedaan, maar wel degene die de baby na de keizersnede naar de moeder had gebracht.
Gelukkig kwam er iemand de afdeling op die ging bevallen een mooie ongecompliceerde bevalling met een levende baby als resultaat. Na al de nare dingen van afgelopen week lijkt dat helemaal niet meer zo vanzelfsprekend.

Eigenlijk zou ik afgelopen nacht al voor nachtdienst zijn gegaan, maar ik voelde me een beetje slap die dag. Om een nieuwe ziekte te voorkomen ben ik maar niet gegaan. Naar m'n collega's toe voelde ik me wel een klein beetje schuldig, omdat ik thuis bleef terwijl zij aan het werken waren. Na afloop van de nachtdienst werd ik wel even op de hoogte gebracht van de afgelopen nacht. Er was een lastige dame geweest, de bevalling duurde lang en uiteindelijk kwam het kindje er met het gezicht naar boven in plaats van naar beneden uit. De baby moest gereanimeerd worden, geen zuurstof. Enkel een of ander apparaat waar ik de werking niet echt van snap.

Het belangrijkste, de baby had de bevalling overleefd en was naar de Neonatologie gebracht, geen ene verloskundige of gespecialiseerde verpleegkundige is daar werkzaam. Zo had mijn collega een paar weken geleden na een reanimatie van een baby de baby naar de neonatologie gebracht, maar door de gebrekkige kennis en kunde was de baby alsnog overleden. De dag erna had zij opnieuw een reanimatie. Ze besloot de baby bij ons op de afdeling te houden. Toen de dokter kwam en vroeg wat de baby bij ons op de afdeling deed en zij haar verhaal deed, beval hij haar de baby naar de neonatologie te brengen, omdat dat zo hoorde. Toen zij de volgende dag terug op het werk kwam hoorde ze dat ook deze baby was overleden. Overstuur was ze naar de dokter gegaan, die hier gelukkig wel zijn excuses aanbood en vertelde dat we in het vervolg de baby's wel langer bij ons op de afdeling mogen behandelen.

Tijdens mijn nachtdienst kwam een van de verpleegkundigen werkzaam op de neonatologie naar onze afdeling. Er waren drie kinderen die ze niet de zorg konden bieden die nodig was, door gebrek aan kennis, zuurstof en materiaal.
De reden van verwijzing moest nog geformuleerd worden, maar toen ik vroeg waarom ze de baby van afgelopen nacht niet eerder hadden gezonden was het antwoord dat het transport te druk was. De baby was ziek, had een slechte start, het had desnoods met een taxi gebracht kunnen worden. Ik schrok toen ik de baby zag, het had een akelige ademhaling, een grauwe kleur en had temperatuur. De andere twee baby's waren de afgelopen middag geboren een tweeling met een gewicht van 1,1 en 1,3 kg. Ook deze beide baby's hadden een slechte start en moeite met ademen. En de glucose was niet eens geprikt..

Waarschijnlijk zag de verpleegkundige zelf ook in dat ze laat waren met het gaan naar het andere ziekenhuis en wilde ze in eerste instantie mij alleen met de kinderen laten gaan. Ik vertelde haar dat ik wel mee wilde, maar dat er een van hun ook moest, omdat ik nog nooit in de neonatologie van het teaching hospital was geweest. Ze probeerden eigenlijk deze casussen in mijn schoenen te schuiven, maar konden er niet onderuit om toch een van de twee verpleegkundigen mee te sturen.

Uiteindelijk was daar de ambulance en en gingen we met twee van de kinderen in slechte conditie en een die redelijk stabiel was naar het andere ziekenhuis. Ik kreeg het voldragen kind in mijn handen gedrukt en met dat ik het dicht tegen me aanhield hoopte ik vurig dat het niet zou overlijden tijdens de rit naar het andere ziekenhuis. Ik had waarschijnlijk al een voorgevoel. Toen we aankwamen bij het Teaching Hospital, moest er eerst toestemming gevraagd worden om de drie kinderen in te sturen. Dit was nog niet gedaan, omdat het telefoonnetwerk het niet deed. Zodra de verpleegkundige terugkwam uit het ziekenhuis koppelden we de twee kinderen in slechte conditie los van de zuurstof en zo snel als we konden liepen we naar binnen. Naar de plek waar deze kinderen verder geholpen konden worden. Nadat ik de baby die al die tijd dicht tegen mij aanlag neerlegde op de 'opvangtafel' zag ik toch mijn grote schrik bloed uit het neusje en uit de mond komen. Ik wilde het niet geloven, maar wist dat het waar was. We waren te laat. Het leven vloeide uit het kleine meisje weg. Het meisje dat de hele dag gevochten had voor haar leven, het was voorbij. Was er maar eerder met dit kindje naar het ziekenhuis gegaan, was er maar meer kennis geweest. Het leven vloeide uit het lichaampje weg. Het was voorbij, ondanks het gevecht dat het kleine meisje geleverd had. Zo oneerlijk!

Terug in ons ziekenhuis werd het me allemaal even teveel. Al deze verdrietige situaties bij elkaar. Het feit dat het kleine meisje dat ik zojuist nog dicht tegen mij aan had kunnen houden was overleden, dat ik niet meer voor haar heb kunnen doen of betekenen en daarnaast al de andere kinderen en de twee moeders van afgelopen week. Hoe oneerlijk is het leven, waarom hebben deze kinderen niet dezelfde kansen als in Nederland. De maat was vol en voor het eerst tijdens mijn hele werkloopbaan moest ik huilen. Mijn hart brak op de een of andere manier. Het oneerlijke gevecht, de oneerlijke kansen. Nog nooit heb ik het zo pijnlijk gevoeld als afgelopen nacht. Ondanks het verdriet moest ik mezelf vermanen en doorgaan, moest ik terug naar de afdeling en het werken weer oppakken. De vrouw die ik had opgenomen voordat ik wegging met de ambulance was net bevallen en om het verdriet om al de verloren levens te verzachten heb ik de baby gepakt en even vastgehouden. Het wonder van het nieuwe leven opnieuw laten doordringen en me verwondert over het feit hoe perfect en volmaakt een pasgeboren baby is, wat een enorm wonder om een gezond kind te mogen ontvangen. Ondanks alle tragedies moeten we ons vasthouden aan de mooie dingen, anders is het werken niet te doen. Nu ben ik aan het wachten op nieuwe casussen die zullen komen. De nacht is nog vroeg en er kan nog van alles gebeuren. Hopelijk mooie bevallingen.

Terwijl iedereen lag te slapen kwam er een nieuwe client binnen. Omdat ik 's nachts niet gelijk iedereen wakker wil maken liet ik had zachtjes binnenkomen, zodat ik alle onderzoeken kon doen. Nadat ik dit gedaan had, een infuus geprikt had en de vliezen gebroken had. Fluisterde ik in het oor van mijn collega dat ik haar wakker zou maken tegen de tijd dat we zouden gaan persen. Wat ik op dit moment nog niet wist was dat deze vrouw het niet alleen zichzelf, maar ook mij moeilijk zou maken. Deze vrouw kwam uit Niger en op geen enkele manier was communicatie mogelijk. Terwijl ze volledige ontsluiting had weigerde ze te persen of ze was te bang om te persen. Gelukkig waren de harttonen goed, maar toen het mij te lang duurde maakte ik mijn collega toch maar wakker. Wat we ook probeerde het lukte ons net haar duidelijk te maken dat als ze niet zou gaan persen de baby ook nooit zou komen. Uiteindelijk hebben we een familielid van haar erbij moeten halen en gezegd dat als ze niet zou gaan persen we haar naar het Teaching Hospital zouden sturen. Het toverwoord blijkbaar, want terwijl wij even afstand van deze vrouw namen besloot ze toch maar te persen en supersnel leverde ze een gezonde jongen af. Ik was blij, een baby met een goede start, ondanks dat het zweet er op stond. Toen ik de baby hoorde huilen wist ik dat het bijstaan van deze vrouw op alle onmogelijke manieren het meer dan waard was geweest.
Ondanks dat we maar drie bevallingen hadden begeleid deze nacht was het voor mij ook wel genoeg, zoveel heftige indrukken, dan maakt een rustig nachtje ook niet heel veel uit.