Net eventjes geslapen en weer thuis van een nieuwe reeks nachten die ik hopelijk wel kan afmaken. Helaas ben ik nu alweer veel te snel wakker en ben ik bang dat als deze trend zich voortzet ik deze nachten weer af moet breken. Nu heb ik gelukkig ook goed nieuws, want van de vorige dokter van het ziekenhuis krijg ik de sleutel van zijn huis hier in Tamale om zo tijdens mijn nachtdiensten voldoende uit te kunnen rusten, in stilte.
De nacht was heftig, maar al met al wel goed. We hadden twee spannende casussen die binnenkwamen onder omstandigheden dat het net niet meer verantwoord was om de vrouwen weg te sturen.
Het begon allemaal rustig de hele ward was leeg, maar al snel kwam er iemand van het moederhuis, iemand die moest bevallen van haar eerste kind. Toen ik het onderzoek deed bleek dat zij al volledige ontsluiting had.
Terwijl ik al moeizaam communicerend aan het persen was met mijn vrouw kwam er nog een vrouw binnen die ook volledige ontsluiting bleek te hebben. Daar stonden we samen te persen en werd er op precies hetzelfde tijdstip twee baby’s geboren. Dat hadden we toch maar even netjes gedaan. Gelukkig geen complicaties en gezonde baby’s, na het wassen de vrouwen weer in bed geholpen, zodat we het schrijfwerk konden doen.
Niet veel later kwam onze derde patiënt binnen. Het was nog een redelijk jong meisje die in haar ene hand haar pop en met haar andere hand haar moeder vast hield. Haar moeder vertelde ons dat wanneer ze haar pop mee had, dat het voelde alsof haar overleden tweelingzus bij haar was en dus ging de pop ook mee naar het verlosbed. Toen ze haar jurk omhoog deed zagen we de navelstreng tussen haar benen bengelen. Normaal gesproken had de vrouw met spoed klaargemaakt geworden voor een keizersnede, maar het was ’s nachts en er was geen dokter. Naar het andere ziekenhuis was ook geen optie, daar was het te laat voor. Er was gelukkig nog wel pulsatie in de navelstreng, dat gaf ons hoop en zo snel als we konden gaven we de vrouw een medicatie om de weëen sterker te maken, gelukkig was ze volledig ontsloten. De baby lag in stuitligging en was niet al te groot, misschien is dat haar redding wel geweest. Mijn tweede stuitbevalling is een feit geworden, maar door alle hectiek zijn er weer geen foto’s gemaakt! Toen de vrouw op het bevalbed lag dachten we al dat het een tweeling was en nadat de eerste baby geboren werd met een slechte start meldde er zich nog een tweede baby. De eerste baby had ik aan een collega meegegeven die ermee naar de neonatologie gerend was, want wij hebben geen spullen om te reanimeren. Ze was alleen veel te snel terug, omdat op de neonatologie ook geen spullen waren om de baby te helpen. Gelukkig na heel veel stimulatie begon de baby zachtjes te huilen. Ze had het gered, de enkele minuten leken veel langer te duren dan dat het in werkelijkheid duurde. Baby nummer twee daarentegen was een stuk groter en zette het meteen op een brullen. De combinatie uitgezakte navelstreng, stuit en tweeling is toch niet een die je elke dag tegen komt en we waren na de bevalling allemaal enorm blij dat beide baby’s het gered hadden. Ook de familie van de vrouw was enorm verrast toen er in plaats van een baby, twee baby’s naar buiten gebracht werden. Nu had de vrouw tijdens de zwangerschap wel een echo laten maken, maar de kwaliteit hier is nog van 20 jaar terug bij ons. Hoe dan ook op de echo was niet gezien dat er twee baby’s in haar buik groeide.
Na deze bevalling konden we even zitten en de rest slapen. Vroeg in de ochtend kwam de volgende patiënt pas binnen. Zij bleek een veel te hoge bloeddruk te hebben en was eerder deze week vanuit ons ziekenhuis naar het andere ziekenhuis gestuurd, maar uit angst voor dat ziekenhuis was ze niet gegaan. Toen ze bij ons binnenkwam had ze heel slim haar boek vergeten, om zo toch bij ons te kunnen bevallen. Terwijl de familie haar zwangerschapskaart ging halen moesten wij deze vrouw wel opnemen aangezien ze weeën had. Bij de controles bleek dat haar bloeddruk veel te hoog was en moesten we medicatie starten om ergere complicaties te voorkomen. Toen de familie met de zwangerschapskaart in het ziekenhuis kwam kwamen we achter haar voorgeschiedenis. De vrouw had bij ontslag en verwijzing naar het andere ziekenhuis medicatie gekregen voor haar bloeddruk, maar ook deze had ze niet ingenomen. Ik snap niet hoe iemand zo onverantwoordelijk kan zijn, door het niet slikken van haar medicatie kunnen er ernstige complicaties optreden. Opnieuw een situatie waarin de vrouw geen verantwoordelijk neemt, alsof ze gewoon niet door hebben hoe gevaarlijk en in het ergste geval ook dodelijk dit kan zijn. Het duurde even voordat de bloeddruk wat gezakt was en daarmee ook de rust op de afdeling terug kwam. De rest van de nacht kwamen er nog wel wat mensen binnen, maar zijn er verder geen baby’s meer geboren. Tegen de tijd van overdracht lagen er nog best wat vrouwen met weeën, die dus mooi door de studenten gedaan konden worden. Er zijn zoveel studenten, veel meer dan het aantal bevallende vrouwen en zolang zij niet klaar komen blijven ze in het ziekenhuis rondlopen. Het creëert onrust op de afdeling.