Op plaats van bestemming

Na een weekend in Accra, de hoofdstad te zijn geweest ben ik in Tamale aangekomen. Ik dacht in Accra lekker een beetje rustig bij te komen, maar dat zat er niet in. Vanuit alle hoeken kwamen familieleden van Nuria, die mij ophaalde van het vliegveld, en kennissen van Sandra, een Surinaamse vrouw die mij op het hostel had gewezen, om mij welkom te heten. Heel lief bedoeld allemaal, maar ik ben blij dat ik even kan uitblazen op mijn oude vertrouwde kamer en rustig mijn koffers uit kan pakken.

Afgelopen zaterdagochtend zijn we de stad in geweest op zoek naar bedrijven die ons eventueel kunnen helpen met het leveren van spullen aan het ziekenhuis, ondanks verschillende adressen vonden we niet wat we zochten. We reden langs plekken met rolstoelen langs de weg, weer een ander met krukken, maar bedrijf of winkel. Na een hele ochtend gezocht te hebben besloten we om dit vanuit Tamale maar eens te bekijken met de contactpersonen in het ziekenhuis.
Ik genoot van de rit in de taxi, het beetje wind dat voor verkoeling zorgde en de uitzichten. We reden langs het strand waar we talloze boten in zee zagen. Grote schepen, een horizon vol, en ook heel veel kleine roeiboten, waar de lokale vissers mee aan het vissen waren. De roeiboot van lokale vissers zit vast aan een touw en na een paar uur vissen trekken de mensen de boot weer naar de kant toe. De vis wordt dan weer door de vrouwen aan de kant van de weg verkocht. We reden langs de haven waar zoveel containers stonden dat ik gewoon een beetje angst kreeg dat als we dingen op zouden sturen het verloren zou raken in het mega-aantal containers die er stonden. Maar gelukkig kent Ghana veel slimme mensen, en worden de containerpraktijken door grote internationals gerund.

Tijdens mijn bezoek aan de ambassade ontmoette ik een vrouw die mij haar contact gegevens had. Zij heeft haar eigen verschepingscompanie. Wanneer ik de juiste spullen hebt zal zij mij waarschijnlijk kunnen helpen. Zo bijzonder hoe al deze mensen op mijn pad komen, mensen die in de toekomst waarschijnlijk heel nuttig kunnen zijn.

Nu ik in Tamale ben komt het werken ook weer dichterbij en ik kijk er ontzettend naar uit ook al voelt het soms alsof ik bergen moet verzetten om te bereiken wat ik wil bereiken. Ik kwam gister tot de schokkende ontdekking dat zelfs mijn collega niet wist wanneer ze

vruchtbaar was, en zij is een verloskundige. Onmogelijk om tot haar door te dringen, want ze hield vast aan haar eigen waarheid. Zo frustrerend soms, maar dat laat zien waarom scholing hier zo belangrijk is. Door gebrek aan kennis zal de zorg naast het gebrek aan middelen niet voldoende zijn om echt optimale zorg te kunnen verlenen.

De vrouw, Gloria, die ons onderdak bood het weekend in Ghana zag het probleem, die kwam gelijk met de kennis. De verloskundigen zijn niet goed geschoold en veel doen maar wat. Haar nichtje was de afgelopen week tijdens de bevalling overleden. De man van haar nicht wilde er een rechtszaak van maken, maar omdat dit hier zo ongewoon is werd dit afgeraden en heeft hij het niet gedaan. Het verdriet, de onmacht, het onrecht laat me des te meer zien dat alles het meer dan waard is. Iedereen heeft of kent wel iemand in de nabije omgeving die is overleden ten gevolge van de zwangerschap, bevalling of tijdens het kraambed. En het raakt niet alleen mij, het raakt meer Ghanezen. Zoveel mensen die overlijden door het gebrek aan goede zorg.

Nu ik hier ben realiseer ik me weer dat het echt armoede is, soms bagataliseer ik het voor mezelf, dat het allemaal wel meevalt, maar de hitte, de mensen met hun handelswaar, het niet kunnen vinden van winkels, het moeizame transport, de armoedige woningen, magere mensen, slechte wegen en het vele stof maakt het me meer dan duidelijk. Het ruikt naar Afrika, dit is Afrika.