Aangezien ik de afgelopen twee nachten meer dan 27 uur gewerkt heb en maar 7 uur geslapen besloot ik om deze nacht niet te werken, maar even bij te komen. Ik voelde me zo moe, dat het ook niet verstandig was om te gaan.

Even voor het avondeten kreeg ik een berichtje of ik zin had om naar een bruiloft te gaan. Een koppel vanuit de hoofdstad zou hier in Tamale hun bruiloft vieren, een speciale bruiloft want je moest een kaart hebben om binnen te komen. De bruidsjonker die een foto van Nuria en mij samen op haar whatsapp had gezien leek het wel leuk om mij mee te vragen. Het was de receptie 's avonds dus snel mijn afrikaanse jurk te voorschijn gehaald. En wat een geluk ik pas er nog steeds in.

Nuria en ik zouden opgehaald worden en bij de ingang een kaart krijgen om binnen te komen. Omdat de andere in mijn huis al sliepen besloten we langs de weg de auto tegemoet te lopen. Opgehaald worden duurt hier namelijk altijd eeuwen gewoon omdat de auto's door de gaten in de weg niet snel kunnen rijden. Langzaamaan leer ik ook het Ghanese wandeltempo, de meiden lopen alsof ze bijna niet vooruit komen, maar dat schijnt te horen. Liepen wij langzaam langs de kant van de weg stopt er een auto naast ons met daarin de accountant van het ziekenhuis die ons wel een lift wilde geven. Volgens mij vond hij het wel gezellig, want ondanks dat hij een goede auto had reed hij in een slakkengang naar de locatie, maargoed we hadden een lift en hoefden niet langer meer buiten te wachten.

Aangekomen op locatie bleek er een dresscode te zijn waar ik dus totaal niet mee overeenkwam. Iedereen, echt iedereen was in het wit en ik had een oranje jurk aan. Maar zin om me te gaan omkleden had ik niet meer. Als mensen er een opmerking over zouden maken, dan zou ik gewoon zeggen dat mijn huid wit was en dat, dat ook wel goed moest zijn.

De bruiloft zelf was echt enorm gaaf, er werden wat speechen gegeven een korte meditatie door een moslim over adam en eva en dat God een vrouw aan de man had gegeven om hem tot hulp te zijn. Ik blijf me er over verwonderen hoe hier het moslimgeloof en het christengeloof zo dicht bij elkaar ligt. Ondertussen werd er drinken uitgedeeld en was er eten in overvloed. Er werden twee verschillende stamdansen uitgevoerd, waarbij de bruid en de bruidegom ook moesten dansen. Bijzonder om mee te maken, maar tegelijkertijd besefte ik ook dat een land als Ghana nog zoveel mooie tradities heeft die wij als Nederlanders kwijt zijn geraakt. Vergeleken met Ghana zijn wij maar een saai volk. Ik heb toegekeken en mezelf alleen maar verwonderd. Toen het later was besloten Nuria en ik terug naar huis te gaan. Eerst moesten er natuurlijk nog wel de nodige foto's gemaakt worden, want de kans om met een blanke op de foto te kunnen die heb je niet elke dag, maar voor mij ook mooie herinneringen aan mijn allereerste Ghanese bruiloft.

Thuisgekomen viel ik om van de slaap en heb ik ondanks alle herrie buiten een keer uit kunnen slapen.