Voldoening.

De hete dagen putten uit, zijn druk, maar ook telkens weer vol nieuwe indrukken. Na mijn avonddienst van gisteren begon ik vandaag met een ochtenddienst. Deze combinatie is echt verschrikkelijk, want een lange nacht zit er dan gewoon niet in. Nu lig ik dan ook lekker languit en uitgeteld op mijn bed, maar ben ik voldaan en voel ik me blij na weer een bijzondere werkdag.

Met de nacht had ik afgesproken dat we de volgende ochtend samen zouden ontbijten. Niet dat het veel voorstelt, maar een bofruit –soort oliebol- gaat er altijd wel in. De Ghanezen drinken hier een warme spicy pap bij, die sla ik liever over.
Toen ik de labourward inliep zag ik alleen de twee vrouwen die we gisteren achtergelaten hadden. De hele verdere nacht was er niemand opgenomen. De vrouw die bevallen was van het levende kind riep me gelijk naar haar toe om naar de baby te komen kijken. Deze vrouw, vierde baby, heeft volgens mij wel 5 uur acht centimeter ontsluiting gehad, totdat ze uiteindelijk beviel. Zo bizar, hoeveel tijd er hier gegeven word of beter gezegd genomen wordt. Als iemand drie keer eerder normaal bevallen is, zou het een vierde keer ook moeten lukken. En misschien hebben we in Nederland een beetje minder geduld of zijn we wat minder lui dan in Ghana. Nadat ik uitgebreid de baby bewonderd had liep ik naar het bed van de vrouw die ik gisterenavond het laatste had opgenomen. De vrouw was erg verdrietig, de baby was overleden en de bevalling is traumatisch geweest. Woorden schieten tekort of zijn er niet om een vrouw die net haar zo verlangde kind heeft verloren te troosten. Maar de werkelijkheid mooier maken kan ook niet. De echtgenoot van de vrouw kwam ook binnen wandelen en vocht tegen zijn tranen. Zo verdrietig, maar het was de wil van de Almachtige zei hij, toch voelt het zo oneerlijk. Had er een week eerder een keizersnede gedaan geweest had de baby geleefd. De antenatal care heeft steken laten vallen. En gelukkig voor deze keer werd deze casus heel serieus opgenomen en werd zelfs de Medical Superintinent Gynaecoloog op de hoogte gesteld. Er werden kopiëen gemaakt van de vrouw haar antenatalkaart, maar zelfs met al deze dingen zal de vrouw haar baby niet terug krijgen.

Mijn collega’s die overdroegen vertelden over de bevalling. Het scheen een marteling geweest te zijn voor de vrouw en nadat het hoofd van de baby geboren werd bleven de schouders steken. Omdat de baby al waarschijnlijk meer dan 72 uur was overleden konden ze niet te veel manouvreren en werd uiteindelijk de dokter gebeld die moest komen om de baby te verlossen. Vraag me niet hoeveel tijd hier tussen gezeten heeft. Als je zo je eerste kind op de wereld moet zetten is het echt een negatieve ervaring. De medicatie moest gehaald worden en worden opgestart en aangezien de man het niet meekreeg van de apotheek heb ik me er maar over bekommerd. Het ziekenhuis had geen antibiotica op voorraad, ik werd van voorraad naar voorraad gestuurd en uiteindelijk hebben we de man de juiste medicatie in de stad moeten laten halen. Hij was zo enorm lief voor zijn vrouw. Kocht eten voor haar en vertelde ons dat ze het liefst zo snel mogelijk naar huis wilde. Eigenlijk ook niet gek, want hoe pijnlijk moet het zijn om tussen moeders te liggen die blij zijn met hun baby. Toch moest ze wachten totdat ze over kon gaan op het slikken van de anti-biotica, voorlopig kreeg ze deze namelijk nog via het infuus. De antibiotica is belangrijk, omdat een vrouw als deze niet ziek moet worden. En als je >72 uur een overleden baby is de kans aanwezig.

Verder was er nog meer verdrietig nieuws want een vrouw die drie weken terug een keizersnede had gekregen in ons ziekenhuis was thuis ziek geworden en terug naar het ziekenhuis gekomen. Oncontroleerbare koorts waarvoor ze door is gestuurd naar het referralziekenhuis. Echter daar is ze kort na aankomst overleden. Een andere moeder die het leven laat na een geboorte van een kind. Ik huiver van de keizersnedes hier, alsof je met elke keizersnede een risico loopt om te overlijden. Natuurlijk is dit risico aanwezig, maar hier komt het zo akelig dichtbij. De precieze oorzaak van het overlijden van deze vrouw zullen we nooit weten, maar toch.
Na onze afdeling wat leeg gemaakt te hebben door de bevallen vrouwen naar het moederhuis te sturen kon het wat opgeruimd en schoongemaakt worden. Aan hulptroepen geen gebrek. Voor de grap heb ik vandaag het aantal studenten geteld en het waren er precies twintig. Toch vind ik het echt niet fijn, want deze studenten hangen rond in de ward terwijl de vrouwen aan het bevallen zijn. Er is totaal geen ruimte om op de zaal om nog een beetje privacy te hebben. Gelukkig verveel ik me nooit en is er altijd wel werk te doen, want de studenten zijn lui. Als je ze niks vraagt doen ze ook niets. De monitoring van de patiënten daar denken ze niet eens aan.
De ochtend verliep redelijk vlot en tegen twaalf uur voelde ik me al zo moe dat ik het liefst naar huis wilde.
Toen ik de vrouw die bevallen was van de overleden baby naar de andere afdeling wilde sturen, ging deze vrouw voor het eerst overeind staan waarbij ze wat bloed verloor doordat ze geen maandverband meer had. Deze paar druppels voor een pas bevallen vrouw was voor mijn collega genoeg om haar weer helemaal te onderzoeken. De bevalling was al meer dan 12 uur geleden en al die tijd had ze niet gebloed. Het frustreerde mij, omdat het gewoon normaal bloedverlies was, maar toen ik merkte dat mijn collega dit irritant vond heb ik haar voor de lieve vrede maar gecontroleerd. Opnieuw de vrouw pijn gedaan om tot de conclusie te komen dat de vrouw normaal vloeide.

In de ochtend werden we gebeld dat er een vrouw gereed werd gemaakt voor keizersnede. Een mogelijkheid om de chaos en drukte op de labourward even te ontvluchten en aangezien we maar met twee waren, aan mij om de opvang te doen. Het vervelende hier is dat er nooit wordt verteld waarom een vrouw voor keizersnede gaat en ik wil toch altijd wel graag de conditie van het kind weten. Een reanimatie op de OK is mijn grootste vrees. Er zijn daar geen spullen en ik voel me daar nooit helemaal op mijn gemak als ik de dokter niet ken. Om dit uit te vogelen liep ik even naar het moederhuis waar ik een van de dokter tegen het lijf liep. Even snel een babbeltje, maar al snel werd me duidelijk dat deze dokter de keizersnede niet kon doen. Waarschijnlijk had hij de afgelopen dagen veel gewerkt en was hij toe aan wat rust. De specialist was druk met studenten, dus die zou voorlopig de keizersnede ook niet doen en de andere dokter was nergens te bekennen. Uiteindelijk werd er tijdens de overdracht gebeld dat de vrouw op de tafel lag. Snel mijn hoofd bedekt en naar de operatiekamer gegaan. Precies een uur na binnenkomst verliet ik de operatiekamer. De Epiduraal kon niet goed gezet worden, het was twee keer geprobeerd en uiteindelijk zijn ze maar begonnen met snijden, de vrouw was zo enorm pijnlijk, en telkens bleven ze haar maar zeggen dat zodra de baby huilde ze extra pijnmedicatie zou krijgen. Nu kreeg de dokter de baby nauwelijks te pakken en duurde het misschien wel 7 minuten vanaf het moment dat we het hoofd gezien hadden. Er werd nog wat bijgeknipt en ik had even het idee dat de vrouw wegviel van de pijn. Toen de baby uiteindelijk geboren werd deed deze weinig en moest ik mijn stappenplan volgen, waarna het, het al snel op een huilen zetten. Een pak van mijn hart. Snel de baby een beetje opgepoetst en in doeken gewikkeld om deze aan zijn moeder te laten zien. De vrouw had echter zoveel pijn dat ik me afvroeg of ze er wel echt wat van gezien heeft.

Toen ik ons deel van de keizersnede had afgerond was het tijd om naar de medical store te gaan. Gisteren heb ik een verlosbed aangeschaft. Al is het niet de beste kwaliteit, het bed zal voorlopig beter zijn dan de andere bedden. Een overbrugging naar de tijd dat ik hopelijk betere bedden kan brengen. Ik moest nog even wat afleveren en wat ophalen.

Terug in het ziekenhuis werd ik aangehouden door de medical supervisor hij had het document wat hij aan de studenten gaf om te kopieren voor mij bewaard. Ik had dit namelijk die ochtend gevraagd. Informatie over de zorg is hier vrij schaars en dus bijna niet te krijgen. Ondanks dat het al later en later werd moest ik bij hem in zijn kantoor komen en fanta drinken. Daar kreeg ik een uitgebreide levensloop te horen en vertelde hij mij dat ik hem deed denken aan zijn eerste liefde. Een Franse dokter die hij ontmoet had in Turkije, waar hij gestudeerd had. Ik was net zo lief en had net zo’n goed karakter en had hij jonger geweest dan had hij zeker achter me aangegaan. Waarschijnlijk zeggen alle Ghanezen dat, maar het is ook wel leuk om een dokter van een andere kant te leren kennen. Ook al komt hij bijna nooit op de labourward, ook hij vertelde dat ik echt gemist ga worden wanneer ik terug in Nederland ben. Ik sta bekend als de hardste werker van de ward, ook wel speciaal. De dokter heeft een contact in Accra die al langer spullen uit Nederland wil brengen, maar dat gaat via de overheid en verloopt allemaal heel stroef. Nu gaat hij ons koppelen, zodat we de overheid kunnen omzeilen en dat het via mijn stichting kan gaan. Exciting things ahead.

Terug op de afdeling lag daar mijn keizersnede-baby helemaal bezweet van de hitte. Niemand had de moeite genomen de baby te brengen dus als allerlaatste besloot ik de baby met de moeder te herenigen. Voor mij ook fijn om te zien dat de conditie van de moeder stabiel was en beter dan op de operatietafel. Na iedereen die ik niet meer zou zien gedag te hebben gezegd besloot ik om 17.00 dat het tijd was om naar huis te gaan. Ik was hongerig, want door alle drukte had ik nog steeds niet gelunched. Thuis aangekomen stond daar een pakketje uit Nederland te wachen en het eten daarin was totaal niet veilig. Ik heb er heerlijk van genoten en het zal ook niet lang meer duren voordat ik me weer rond kan eten aan lekkere dingen. Dubbele gevoelens, maar ik kijk uit naar de tijd die komt.