Gisteren probeerde ik vroeg en op tijd naar het ziekenhuis te gaan, omdat twee van mijn lieve collega'tjes aan het werk waren en we nog konden kletsen. Niemand binnen om te bevallen, dus ik kon nog op mijn gemak even me omkleden, zitten en bijkomen van mijn ritje naar het ziekenhuis.

Niet veel later toen hun op het punt stonden om naar huis te gaan kwam de eerste vrouw binnenstrompelen. Suad een andere verloskundige stond zich nog om te kleden dus was het aan mee om me over deze vrouw te ontfermen. Ik vertelde een van de studenten die nog nooit een bevalling had gedaan, dat we samen deze bevalling zouden doen. De vrouw zou gaan bevallen van haar tweede kindje, de controles waren normaal en bij het inwendig onderzoek bleek ze al bijna volledige ontsluiting te hebben. Na het breken van de vliezen, hebben we de vrouw enigzins comfortabel proberen te installeren, zodat we alles konden klaar zetten voor de eerste bevalling van vanavond. De studenten snap ik hier alleen niet zo, want terwijl bijna volledige ontsluiting had en ze zou gaan bevallen van haar tweede kind kon het allemaal erg snel gaan, maar de student was nergens te bekennen. Er kwam iemand anders van een andere afdeling die graag bevallingen wilde doen. Iemand die me totaal niet aanstond, omdat ze zo hardhandig is met de vrouwen, maargoed ik kon moeilijk weigeren. Zij is een health-assistent en wilde in labourward gaan werken en wat ervaring opdoen. Arme vrouwen die in de toekomst bij haar moeten bevallen. Maargoed, gelukkig hoeft ze niet te begeleiding te doen en kon ik de vrouw moed inpraten. Ze beviel van een mager klein mannetje, het kleintje moest even helpen op gang te komen waardoor ik hem even meenam, maar toen ik me omdraaide zag ik dat de health-assistent de klem van de navelstreng had gehaald, waardoor het leek alsof ze heel erg aan het bloeden was. Gelukkig deed het kleine baby'tje het ondertussen goed, zodat ik terug kon naar de vrouw om de placenta geboren te doen laten worden. De eerste bevalling van wat nog een lange nacht zou worden.
Ondertussen was het team compleet en besloot Nuria, de enige betaalde vroedvrouw, dat ze naar een bidstond ging. Ik moest haar maar bellen als ik haar dacht nodig te hebben. Toen ze wegging vroeg ze me nog wanneer ze terug moest zijn, dus zei ik maar dat ze een uur de tijd had. Toen het uur voorbij was, was er nog steeds niemand binnen en net nadat ik het haar gezegd had dat ze eventueel nog wel langer weg kon blijven kwam de tweede vrouw binnen. Ik besloot haar eerst te onderzoeken, voordat ik Nuria op de hoogte zou stellen. De vrouw had zeven centimeter ontsluiting al en ik twijfelde een beetje aan de ligging, maar gelukkig bleek dat het kindje met het hoofdje naar beneden lag. Na het breken van de vliezen bleek dat het kindje in het vruchtwater had gepoept. Hier zijn we in het ziekenhuis niet blij mee, omdat stel dat de longen van het kindje uitgezogen moeten worden, dit niet mogelijk is. Geen reanimatiematerialen, helemaal niks om een kind met een slechte start te kunnen helpen. Daarnaast had ik de vrouw blijkbaar in het verkeerde bevalbed geïnstalleerd, want omdat het bed schuin omhoog loopt in plaats van naar beneden dreef ze in het vieze vruchtwater. Het is behelpen, het andere bed glijden de vrouwen telkens weer uit. Gelukkig had de vrouw goede weëen en had ik goede hoop dat het kind snel geboren zou worden. Eerst Nuria ingelicht en toen ik zei dat ik dacht dat het wel goed kwam is ze maar in de kerk gebleven. En niet veel later werd er ook een gezonde flinke jongen van maar liefst vier kilo geboren. Dachten we dat we hiermee al een mega baby hadden, kwam er niet veel later iemand binnen die beviel van een baby van 4.2 kilo. Deze vrouw moest persen en die deed het maar niet, het zweet er op, maar de baby en moeder maakte het uiteindelijk goed. Op het moment dat Nuria terug kwam hadden we net mevrouw weer terug geinstalleerd in haar bed. En terwijl iedereen lag te slapen heb ik al het papierwerk afgerond. Later om de ochtend heb ik nog twee bevallingen kunnen doen en toen vond ik het welletjes voor de hele nacht. Omdat de ochtendploeg veel te laat kwam hebben we als nachtstaf door moeten werken tot tien uur. Deze nacht heb ik totaal zes bevallende vrouwen begeleid, waarvan er vijf bevallen zijn en ik er een over heb moeten dragen aan de ploeg van de dagdienst. Het was een vrouw die van haar eerste kind moest bevallen. Terwijl ik aan het omkleden was, werd het me maar weer al te duidelijk dat de verloskundigen hier soms zo onmenselijk zijn. Het meisje gilde moord en brand, doordat de verloskundige zo hardhandig deed. Ik hoorde het slaan zelfs in de gang. Nuria zag dat het me wat deed, dat ik het liefst terug wilde gaan en dit meisje wilde helpen de bevalling tot een goed einde te brengen, maar ze zei tegen mij dat ik me ervoor moest afsluiten, want dit is hun manier van werken ik zou hele dagen in het ziekenhuis door kunnen brengen als ik dat zou doen. Ze vertelde mij dat ze er ook moeite mee had en ik ben blij dat ik niet de enige bent die dit als heel naar ervaar. Een bevallende vrouw, vooral van haar eerste kindje moet niet geslagen worden, maar gemotiveerd door woorden.
Moe en uitgeput ben ik uiteindelijk in mijn bed inslaap gevallen, alleen werd ik na drie uur al wakker en kon ik door alle herrie echt niet meer slapen.