Drukte

Nadat ik weer zo goed als de oude was besloot ik, omdat ik me verveelde, toch maar weer te gaan werken. Een avonddienst, over het algemeen niet heel druk. Op het moment van overname van de dienst waren er maar twee vrouwen in arbeid. Beide opgenomen met vier centimeter ontsluiting dus het kon nog wel even gaan duren voordat deze dames zouden gaan bevallen. De een zou bevallen van haar eerste kind en de andere vrouw van haar derde kind. Terwijl we rustig zaten besloot ik om vandaag actief te gaan monitoren, of naja zoals ik het gewend ben. Partogram gepakt en beide vrouwen keurig weergegeven. Terwijl deze vrouwen aan het puffen waren kwam er een andere vrouw binnen. Ik zou haar opnemen en het onderzoek doen, maar terwijl de vrouw nog op haar bed aan het klimmen was kwam een volgende vrouw van de materniteit die zo moeilijk liep dat ik tegen mijn collega zei, dat ik haar anders wel zou doen. Ik was namelijk degene die handschoenen droeg. Met een tempo, twee keer zo snel als de andere vrouw klom ze op haar bed en toen zij haar benen opende zag ik iets paars, iets wat op placenta leek. Hier is dat overigens helemaal niet raar, omdat er wel vaker vrouwen binnenkomen die al bevallen zijn en dan alleen de placenta nog afleveren op de verlostafel, maar toen ik beter keek en voelde bleek het, het hoofd van de baby te zijn. Een andere collega kwam ondertussen vertellen dat het een IUVD was. De baby was overleden in de buik van de moeder en met behulp van pilletjes hebben ze de bevalling opgewekt. De baby werd geboren, levenloos. Tegen de gebruiken, tradities in vroeg ik de moeder of ze haar baby wilde zien. Voorzichtig maakte ik het gezichtje schoon en heb het even bij de moeder neer kunnen leggen. Mijn collega’s voelde ik haast in mijn nek hijgen, omdat het zo ongebruikelijk was. Maar omdat de moeder het fijn vond trok ik er niets van aan. Niet veel later kwam er iemand die het kind weghaalde in de doek wikkelde en het op de grond neerlegde. Omdat ik dit niet wilde vroeg ik mijn collega om een van de luierdoeken die nog in haar tas zaten. Ik heb het kindje in een luierdoek gewikkeld zodat alleen het mooie gezichtje nog zichtbaar was. Ondertussen zorgde ik ervoor dat de vrouw weer opgefrist werd en verder verzorgd. Voordat ze naar haar bed gebracht werd heeft ze nog een keer naar haar kind kunnen kijken, waarna het jongetje in een doos werd gelegd op het vervolgens aan een familielid mee te geven die het kind meenam om het te begraven. Tijd om hier echt bij stil te staan is er niet, want ondertussen was er alweer iemand anders binnen gekomen die aan het bevallen was. Terwijl ik nog aan het schrijven was moest ik even assisteren bij de bevalling, omdat het kind niet gelijk goed doorademende, maar niet veel later was het al luidkeels aan het huilen. Het was een beetje rommelig, omdat we deze dienst maar met zijn tweëen waren. Toen al het papierwerk gedaan was besloten we onze andere twee vrouwen opnieuw te onderzoeken en iets vroeger dan normaal gesproken de vliezen te breken en te starten met bijstimulatie. Beide vrouwen vorderde maar traag en op mijn partogram bereikten we de actielijn, wat dus tijd voor actie betekende. Mijn collega kreeg de vrouw die zij kende en ik kreeg de vrouw die van haar derde kind zou bevallen. Zodra we de vliezen bij beide vrouwen gebroken hadden en het infuus hadden gestart kregen ze het beide aanzienlijk zwaarder en waren mijn collega en ik vooral bezig met mentale support geven. Hier hou ik van, het bijstaan van de vrouwen die het zwaar hebben. Tegen onze verwachtingen in kreeg de vrouw die zou bevallen van haar eerste kind al persdrang en terwijl ze nog op de afdeling lag zagen we al een klein stukje hoofd komen. Met een noodgang dus naar achteren naar de verlostafel en alles klaarzetten en terwijl ik net alles voor mijn collega’s vrouw klaar had. Begon mijn vrouw ook geluid te maken en moest ik met haar naar achteren. Als je met z’n tweëen bent en

niemand hebt die even kan assisteren is het werken wel even wat meer doorbuffelen, maar op tijd stond alles klaar. Mijn vrouw had alleen wat moeite met persen, ze besloot gewoon haar benen dicht te doen. Daar stond ik dan op allerlei mogelijke manieren haar duidelijk proberen te maken dat als ze haar benen dicht zou houden de baby er nooit uit zou komen. Uiteindelijk 15 minuten na de andere vrouw beviel mijn vrouw ook. Ongecompliceerd en een mooie gezonde zoon werd er geboren. Terwijl mijn collega op zoek was naar een middel om te kunnen verdoven bij het hechten kwam een volgende vrouw binnen. De twee beste verlosbedden waren in gebruik dus moest zij op een of andere plank waar ze telkens van afgleed. Deze vrouw wilde perse dat ik, de dokter, de bevalling deed. Ze vertikte het dus om te persen bij mijn donkere collega, maar aangezien ik nog druk bezig was met mijn vrouw was het enige wat ik kon doen haar toespreken. En na veel geschreeuw (het was haar vierde kind overigens) gaf ze toe en besloot ze toch maar te persen. Zo hadden we met z’n tweëen drie baby’s in nog geen dertig minuten op de wereld geholpen. Helemaal moe en bezweet waren we, maar wel meer dan voldaan. De twee vrouwen die vanaf het begin van de dienst binnen waren, waren vooral mij, als blanke heel dankbaar, terwijl mijn collega net zo hard gewerkt en geholpen had. Maargoed, waarschijnlijk is het mijn kleur die wonderen doet. Lieve kalmerende woordjes en af en toe gewoon even naast ze zitten en ze vertellen hoe goed ze het wel niet doen. Nu moet ik opschieten want mijn avonddienst begint straks weer. Om 14.00 moet ik in het ziekenhuis zijn en mijn kleren hangen nog aan de waslijn. Het is hier gelukkig door de hitte zo droog, maar dat handwassen is soms toch wel een hele klus.