Ik had besloten gisteren niet van de lodge af te gaan een rustig dagje mijn koffers uitpakken en de was doen toen ik tegen het eind van de middag gebeld werd of ik alsjeblieft even langs het compound van Nuria wilde komen, de meiden, drie geadopteerde meisjes, waren daar en die konden niet wachten om me te zien.
De eerste keer dat ik er weer alleen op uit moest in de taxi. De kok liep even met mij mee, omdat ik de plek niet goed wist uit te leggen.
Hij vertelde me dat de buurtkinderen wekelijks nog komen vragen en mijn naam roepen. Toen hij hen eerder deze maand verteld had dat ik niet meer kwam zij een van de kinderen dat ze zeker wist dat ik terug zou komen.
Na een flinke omweg kwam ik aan bij het compound van Nuria’s familie. De taxi-chauffeur mopperde, omdat ik hem alsnog om had laten rijden, maar toen ik hem een fooi gaf kreeg ik meteen zijn nummer in het geval ik hem nog een keer nodig zou hebben.
De meiden waren zenuwachtig, enthousiast. Helemaal blij met de cadeaus die ik voor ze meegenomen had. En met de kleurtjes die ik ze de vorige keer gegeven had, hadden ook zij welkom tekeningen gemaakt. Het is fijn om elkaar weer te zien en wat tijd met elkaar door te brengen.

Vanochtend ben ik met Nuria de stad in geweest op zoek naar medische spullen in deze stad. Omdat deze stad kleiner is, zou het misschien ook wel makkelijker te vinden zijn. Toen we eenmaal in een winkel aankwamen van nog geen 20 vierkante meter stond daar bijna een hele ziekenhuisuitrusting uitgestald. Voorafgaand van ons bezoek hadden we een lijst gemaakt met producten en artikelen die het meest nodig zijn. De prijzen hebben we meegekregen en nu heb ik een lijst gemaakt met de artikelen die we gaan kopen van het eerste geld wat we hebben opgehaald. De lijst is lang en het is best wel lastig om te beslissen wat nu het meest nodig is en wat nog op zich kan laten wachten. Gelukkig heb ik hiervoor Nuria en Mariam, twee collega's, die mij helpen en veel zicht hebben op de situatie in het ziekenhuis.

We hebben besloten om in eerste instantie sets met instrumenten voor de bevalling te gaan maken. Vanuit Nederland heb ik veel kochers (klemmen) meegekregen, deze kunnen we gebruiken voor in de set, een puzzeltje, maar enorm leuk om echt bezig te zijn hiermee.

In het ziekenhuis weten alleen mijn contactpersonen waar ik mee bezig ben en dat ik momenteel in Ghana ben. Het was goed om deze mensen weer te zien en ik kan niet wachten om de blijheid op de gezichten van mijn andere collega's te zien wanneer ik aan kom met de spullen die ze zo hard nodig hebben. Het mooie is dat ze allemaal aan het bidden zijn voor spullen, omdat de overheid laat het afweten.

Ik probeer deze dagen wat meer foto's te maken ook van de spullen, zodat ook het thuisfront mee kan kijken hoe het er hier aan toe gaat. Vandaag gewoon helemaal vergeten.

En het allerbeste nieuws van vandaag! De ANBI verklaring is in orde. Donaties zullen vanaf nu aftrekbaar zijn van de belasting.