Soms twijfel ik of ik mijn dagboekhoofdstukken wel online moet zetten, puur omdat ik niet op deze manier aandacht voor mezelf wil vragen of om te laten zien wat ik hier wel niet doe of juist niet kan doen. Soms ben ik bang dat het een soort van sensatie wordt een keer iets anders dan het doorsnee normale Nederlandse leven. Maar gelukkig weet ik dat veel mensen door het lezen van mijn verhalen geraakt worden en op de een of andere manier mij en mijn stichting toch steunen. De verhalen over normale of rustige diensten zijn dan ook niet minder belangrijk dan de verhalen over ingewikkelde casussen of complicaties. De normale nachten, normale bevallingen dat is waar het uiteindelijk om moet gaan, waar het uiteindelijk om moet draaien.

Tijdens mijn tweede nacht ging Lotje, een van de vrijwilligers van vrijwillig wereldwijd, mee naar het ziekenhuis. We wilden haar laten ervaren hoe het is om een nacht mee te draaien in de Labourward. Terwijl mijn collega en Lotje mijn oude kleding haalden was ik even alleen de baas op de afdeling. Niet veel later kwam de eerste taxi met een cliënt aanrijden. Ik nam de vrouw op en deed de onderzoeken. Een vrouw die ging bevallen van haar eerste kind in stuitligging. Ik was blij dat mijn collega snel terug was, want ik wil geen stuitbevallingen alleen doen en omdat dit het eerste kind van deze vrouw was besloten we dat mijn collega deze bevalling zou doen. We konden de vrouw niet meer weg sturen aangezien ze al volledig ontsloten was. Ik was het infuus aan het prikken toen de schoonmaker met haar zenuwslopende verschijning op mijn vingers ging kijken. En voor het eerst tijdens mijn werken in het ziekenhuis prikte ik mis. Ze wist niet hoe snel ze bij mijn collega moest zijn om haar te vragen het infuus voor mij te prikken. De eerste frustraties van de avond. Mijn collega’s prikken allemaal in de hand, terwijl ik de voorkeur aan de arm geeft omdat de infusen daar minder snel sneuvelen. Gelukkig ging mijn collega niet op haar in en liet me gewoon mijn gang gaan. Het eerste infuus dat ik mis prikte sinds de tijd dat ik hier ben, dus dat valt nog alles mee. Ik heb de schoonmaakster wel gelijk duidelijk gemaakt dat ik waarschijnlijk al meer dan duizend infusen heb geprikt, dus dat het niet haar taak was om gelijk iemand erbij te halen. Terwijl zij later mijn collega assisteerde bij het prikken van een infuus had ik inwendig genoegdoening toen ik merkte dat mijn collega drie keer moest prikken voordat het infuus eindelijk goed zat. Ik ben ook een van de betere prikkers op de afdeling, want toen er later een van het vocht opgezwollen vrouw op de afdeling kwam en mijn collega mij vroeg nadat zij al twee keer misgeprikt had mij het infuus te laten prikken zat ik namelijk in een keer in een vat. Door het prikken op de bruine armen leer ik heel erg op wat je voelt te prikken in plaats van wat op wat je ziet. Ondanks de frustraties over het infuus, wat me blijkbaar echt wel hoog zat, beviel de vrouw in stuit uiteindelijk ongecompliceerd van een levende baby. Het was een lastige stuit, maar je kunt merken dat ze hier veel stuitbevallingen doen, dus ook weten wat ze moeten doen en ik moet zeggen dat is enorm leerzaam. Na de stuitbevallingen hadden we maar twee andere casussen. Een van deze vrouwen begon te persen op de afdeling terwijl iedereen lag te slapen. Snel haar meegenomen naar achteren en iemand wakker gemaakt. Nog net op tijd waren we om de baby op te vangen. Een heerlijke vlotte bevalling in tegenstelling tot de laatste bevalling. Die bevalling maakte me zowat wanhopig. De vrouw die zou bevallen van haar vierde kind had na een uur en een kwartier ineffectief persen nog geen baby en we hadden werkelijk waar alles gedaan voor haar wat we konden. Het feit was dat ze uitgeput was en dus totaal niet aan het persen was. Toen ik er zelf ook klaar mee was vertelde ik mijn collega dat we of moesten kijken of het met meeduwen op de buik verder kwam of haar naar een ander ziekenhuis moesten sturen. Mijn collega’s lachte me uit, omdat ik ondanks al mijn pogingen, ook wanhopig aan het worden was. Gelukkig was er een bereid om de baby er voor mij uit te duwen, het was eigenlijk nog een beetje te vroeg hiervoor, maar anders moesten we de vrouw wegsturen en omdat de baby niet groot leek probeerden we het toch, erg oncomfortabel, maar als een vrouw niet perst is er geen andere manier. Ze beviel van een kleine baby van 2.5 kilo, ongelofelijk dat ze dit niet zelf kon, na vier keer eerder te zijn bevallen. Deze vrouw had me uitgeput, maar uiteindelijk is haar wel een keizersnede gespaard gebleven.

De laatste nacht verliep alles behalve normaal. Het was werkelijk waar een complete chaos en een komen en gaan van bevallende vrouwen en doorverwijzing. Terwijl ik nog maar net omgekleed was beviel de eerste vrouw. Mijn collega van de middag deed de bevalling, maar omdat zij klaar stond om naar huis te gaan was het aan mij om het allemaal af te maken en af te ronden. Terwijl ik nog met het schrijfwerk bezig was kwam er een nieuwe cliënt binnen strompelen. Ze zag eruit alsof de baby elk moment kon komen dus zo snel als het mogelijk was knipte ik haar plastic in tweëen en nam ik haar mee naar binnen naar een van de gammele verlostafels. Wat ik dacht bleek waar te zijn, de vrouw had volledige ontsluiting en nadat ik snel haar spullen en de instrumenten gepakt had, brak ik haar vliezen. Niet veel later werd er een gezonde baby geboren. Terwijl mijn vrouw aan het persen was, was er een volgende cliënt binnengekomen, waarmee mijn collega bezig was. Omdat ze tijdens het onderzoek een handje voelde en iets wat ze niet helemaal kon plaatsen vroeg ze mij of ik nadat ik klaar was met mijn vrouw ook wilde voelen. De baby lag in een positie de we beide niet heel erg goed kon de plaatsen, maar de ontsluiting vorderde. We hadden haar terug naar haar bed gebracht en toen ze aan het persen was weer terug naar de verlostafel. Toen we daar het onderzoek herhaalde bleken er opeens lippen tevoorschijn te komen. Niemand van ons had ooit een baby in deze positie geboren zien worden dus werd er voor de zekerheid een dokter gebeld. De dokter van het ziekenhuis nam niet op, waarop we besloten de oude dokter te bellen. Die stelde voor om de vrouw toch voor de zekerheid door te verwijzen naar het andere ziekenhuis, een normale bevalling en het feit dat het een eerste kind was, zou bijna niet mogelijk zijn. We hadden het infuus met weëenopwekkers stopgezet en waren haar aan het klaarmaken voor het transport. Toen we even wegliepen en terugkwamen bleek dat ze de baby plotseling een heel, heel stuk verder had geperst en niet heel veel later beviel ze vaginaal van deze baby. Een wonder, iets wat we niet voor mogelijk hadden gehouden, maar toch gebeurde. De derde gezonde baby in nog geen uur tijd. Tijd om al het schrijf- en papierwerk in orde te maken, omdat iedereen weer terug in bed lag. Om 1 uur ’s nachts stond de teller op 6 bevallingen en dat terwijl we nog 7 uur te gaan hadden. Ik had gehoopt even rustig te kunnen zitten, toen er een volgende cliënt binnenkwam. Aangezien ik nog bezig was met het afkoppelen van een infuus werd de zwangerschapskaart aan mijn collega gegeven. Toen ik terug kwam lopen vroeg ze mij haar gelijk mee te nemen, omdat de vrouw zo stond te springen. Bij mijn onderzoek bleek dus ook dat deze vrouw volledige ontsluiting had. Toen ik haar spullen gepakt had kwam mijn andere collega boos binnen, dat ik deze vrouw nooit had op mogen nemen en dat ik haar wakker had moeten maken. Ik voelde me inwendig boos worden, omdat terwijl zij lag te slapen ik de hele tijd bezig was geweest en mijn andere collega me had opgedragen haar te onderzoeken. Waarschijnlijk had ze door dat ik dit niet oke vond, want ik deed ook wat me gevraagd werd. Wat dus bleek, mijn andere collega had dus niet goed in haar boek gekeken en deze vrouw was vanuit het referral-ziekenhuis naar ons toegestuurd om een keizersnede te doen. Dit was echt het meest absurde wat ik tot nu toe meegemaakt heb. Normaal gesproken sturen wij al onze vrouwen naar dat ziekenhuis, omdat er ’s nachts geen dokter aanwezig of bereikbaar is en nu stuurden hun, hun casussen naar ons ziekenhuis. De vrouw was aan het huilen en schreeuwen van wanhoop, omdat ze gewoon goede weëen had. Er moest nu dus weer op een taxi gewacht worden om deze vrouw naar een ander ziekenhuis te brengen. En ondertussen voelde ik me nog steeds een beetje boos, om het feit dat mijn collega de schuld in mijn schoenen schoof. Dat voelt echt zo enorm ondankbaar.
De rest van de nacht moest er aan iedereen die binnenkwam gevraagd worden of ze vanuit het Teaching Hospital of van thuis kwamen. Het werd nog ingewikkelder toen ze ook de normale casussen naar ons toestuurde. Er is momenteel een groot water tekort hier in Tamale en het ziekenhuis zat zonder water, waardoor ze besloten geen keizersnedes en normale bevallingen meer te doen. Een puzzel om de vrouwen op de juiste plek te krijgen. De vrouwen werden van het kastje naar de muur gestuurd, want het ziekenhuis waarnaar wij onze patiënten stuurden, stuurde weer mensen naar ons toe. Gelukkig was er nog één ander klein ziekenhuis in de stad waar we uiteindelijk de keizersnede casussen heen konden sturen, maar wat een afzien voor de vrouwen. Het aantal bevallingen aan het einde van de ochtend lag boven de tien. Ik heb ze niet meer geteld, maar weet wel dat ik zelf zeven bevallingen heb begeleid. De laatste vrouw die ik opnam had in haar voorgeschiedenis een keizersnede gehad en zou er nu weer een moeten krijgen, maar hoe frustrerend, geen arts in het ziekenhuis en slechte harttonen van de baby. We konden niks doen, helemaal niks, alleen de vrouw doorsturen naar een ander ziekenhuis en maar hopen dat ze op tijd waren om deze baby te kunnen redden. Zo frustrerend, zoveel onmacht, maar geen andere mogelijkheid. Het ontbreekt aan dokters, er is een chronisch tekort aan gespecialiseerde gynaecologen, waardoor er teveel mensen en baby’s overlijden.

Volgens mij is dit verhaal net zo chaotisch als de nacht was, maar mijn hoofd zit een beetje vol en daarom weet ik het ook niet allemaal heel goed meer te formuleren. De tijden hier zijn heftig, de nood is zo groot.

Het was mijn laatste nacht en ik moet werkelijk waar echt bijkomen van deze week. Oneindig veel frustraties, een draaglast die bijna te groot is en een draagkracht die bijna doorbuigt. Soms zit het glas gewoon even halfvol. Ik ben aan het rusten van mijn afgelopen werkweek, zestig uur op baby’s gewacht en ongeveer 20 bevallingen begeleid. Een enorm aantal en dat maakt het werken de moeite waard. Maar toch, nu ik niet meer aan het werk ben, heb ik eindelijk tijd om de gebeurtenissen een plek te geven, alle overleden kinderen, de twee overleden moeders. En misschien nog wel meer de tijd om de oneerlijkheid, het verschil tussen Europa en Afrika tot me door te laten dringen. Nu kan je denken dat je Europa ook niet met Afrika moet vergelijken, maar zijn de verschillende kansen hier en daar niet ontzettend oneerlijk. Soms vraag ik me af waar het allemaal eigenlijk zo is fout gegaan, de honger, armoede en onderontwikkeldheid. Waarschijnlijk lezen jullie mijn verhalen, maar tegen de avond zijn jullie deze alweer vergeten. En natuurlijk wij leven in Europa dus hoeven niet in de problemen van hier te blijven hangen, maar een mensenleven, welke kleur dan ook, is overal ter wereld net zo kostbaar. Ondanks dat dood en leven hier veel meer verbonden zijn is het verdriet enorm en hartverscheurend. Het feit dat er mensen overlijden door gebrekkige zorg, dat is zo enorm oneerlijk. Deze week was heftig, de afgelopen weken waren te heftig er is teveel gebeurd en ik kan het maar nauwelijks accepteren. Waarschijnlijk hebben nog maar weinig van jullie ooit een overleden baby gezien. Nog onwaarschijnlijker een baby vastgehouden die in je eigen armen overleed. Een baby die niet had hoeven te overlijden met de juiste kennis of een dokter in de buurt. Een van de zoveel onnodige sterfgevallen. En weet je hoe dit voelt.. verschrikkelijk. Waarom ik dit schrijf weet ik ook niet precies, maar vaak mopperen we in een Nederlands ziekenhuis over een spreekuur dat uitloopt over de manier hoe de zorg wordt verleend, een onaardige arts, maar hier maakt dat niet uit. Mensen komen naar het ziekenhuis om een dokter te zien, om geholpen te worden. Doodzieke kinderen moeten lang wachten voordat ze überhaupt een dokter te zien krijgen. Wachten, soms een hele dag, soms is het te laat. Vrouwen die aan het bevallen zijn en een complicatie krijgen worden vaak van afdeling naar afdeling gestuurd, omdat niemand precies weet wat er gedaan moet worden. Strompelend lopen ze over het terrein totdat ze zo bloeden dat ze met spoed naar de operatiekamer gebracht moeten worden en de baby al overleden is. Of een ander voorbeeld er worden geen harttonen gevonden en er is geen echo-apparaat totaal in paniek moet een moeder naar een ander ziekenhuis worden gebracht, zonder monitoring, een keizersnede in de voorgeschiedenis, heftige weëen, niet wetend wat haar te wachten staat, niet wetend of haar kind nog leeft, niet wetend wat er met haar gaat gebeuren. De angst die af te lezen is van haar gezicht, de tijd die eroverheen gaat voordat iemand uiteindelijk in een ander ziekenhuis is. Het raakt je. En niet alleen dit, maar ook de weg naar het ziekenhuis toe, soms zo onbereikbaar en ver. Soms te ver, dan is het te laat en kan er niks meer voor de mensen gedaan worden.

Ondanks dat er ook heel veel vrouwen of de meeste vrouwen normaal bevallen komen de bizarste complicaties voor. Er zijn spullen nodig, er is geld nodig en ook gebed. Vanavond krijgt de stichting een cheque uitgereikt van de Rabobank, geld, het is zo enorm nodig. Alleen op deze manier kunnen we het stap voor stap beter krijgen. Het is een proces waar we aan zijn begonnen en een proces die we zullen eindigen. Ik heb een missie, een doel, de vrouwen in het ziekenhuis moeten onder dezelfde omstandigheden als in Nederland kunnen bevallen. We kunnen dit niet in een keer veranderen, dit proces kost tijd, misschien wel meerdere jaren, maar het is het waard.

Sommige mensen vragen of ik mijn hart heb verloren aan Afrika, maar eigenlijk is dat helemaal niet zo. Veel liever zou ik thuis zijn bij mijn familie en vrienden. Het probleem is dat ik weet hoe de ziekenhuizen functioneren, geen spullen hebben en dat belangrijke kennis ontbreekt. De juiste mensen vinden om een ziekenhuis te helpen is niet gemakkelijk. Met mijn hulp kan ik voor deze ziekenhuizen, een begin maken met het verbeteren van de zorg. Het is hard werken, maar uiteindelijk zullen we er komen. Het werken heeft mijn hart, Afrika niet eens zo zeer, ik geniet van het werken ondanks de kleine frustraties, ik voel me hier ondanks dat ik ver van huis ben toch ook thuis.