Pas de eerste nacht

Voor het eerst heb ik na mijn nachtdienst meer dan vier uur geslapen. Gelukkig, want afgelopen nacht hebben we geen tijd gehad om stil te zitten. 14 uur lang, achterelkaar was het een gekkenhuis met mensen die aan het bevallen waren, gingen bevallen en nieuwe mensen die binnenkwamen. Aan het begin van de dienst was het nog redelijk rustig, maar kwamen we tot de ontdekking dat de avondploeg ons aan ons lot had overgelaten. Geen katheters, katheterzakken, medicijnen, handschoenen, katoen en geen infuusslangen. Ondertussen is het een sport om bij andere afdelingen te bedelen en binnen een half uur had ik weer een voorraad die ons de nacht wel zou door moeten helpen als we niet teveel gekke dingen tegen zouden komen.
De eerste bevalling ging gemakkelijk een vrouw die al bijna volledig ontsloten was en niet veel later beviel ze van een flinke gezonde dochter. Het stroomde al snel wat voller met mensen die nog in het begin van hun bevalling zaten en die opgenomen moesten worden. Nadat alle rust, op het herrie maken van een speciaaltje na, weer terug was gekeerd kwam er een vrouw binnen die moest gaan bevallen van een tweeling. Dit is normaal geen probleem maar bij het onderzoek voelde ik naar mijn idee billen en een hand. Voor de zekerheid liet ik mijn collega controleren, maar zij dacht precies hetzelfde. Na al het schrijfwerk voor de vrouw gedaan te hebben was het toch tijd om de dokter te informeren. Hij was nog in het ziekenhuis dus kon mooi beoordelen of we deze vrouw vaginaal konden laten bevallen of dat ze voor keizersnede zou moeten gaan. Dat er een hand eerst kwam was duidelijk, maar geen van ons allen had ooit een stuitbevalling met een hand eerst zien komen. De dokter besloot om het op veilig te spelen en zo snel als we konden maakten we de vrouw klaar voor een keizersnede. Echter begon ze al te persen en kwamen er dus toch billen met een hand naar buiten. Omdat ik geen handschoenen droeg pakte ik snel het papier dat ik zag liggen en was het alleen het hoofd wat nog geboren moest worden. Iedereen kwam snel om te helpen, want helemaal niks stond klaar voor een normale bevalling. Gelukkig had mijn collega ondertussen handschoenen aan en kon zij het volgende kind aanpakken. De keizersnede werd afgeblazen. De keuze voor een keizersnede was absoluut een goede keuze, maar dat ze vaginaal bevallen is heeft uiteindelijk iedereens voorkeur.
De hele nacht waren we druk in de weer met het monitoren van de vrouwen. Maken van de partogrammen etc. Er was een patiënt met een bloeddruk die zo hoog was dat we medicatie moesten starten, gelukkig was ze wel al bevallen, want vaak zie je zodra we de medicatie starten dat de weëen wegvallen. Een vrouw met een hoge bloeddruk vraagt goede monitoring hier en omdat we geen elektrische bloeddrukmeter hebben die we in kunnen stellen op het meten van de bloeddruk om de zoveel minuten moeten we dat handmatig doen tussen alle andere bezigheden door.
Tegen drie uur kwam er een vrouw binnen. Ze zag er pijnlijk uit en de

manier waarop zij binnen kwam lopen dacht ik dat ze volledige ontsluiting moest hebben. Het was een vrouw zwanger van haar eerste kind. Toen ik mijn onderzoek deed had zij nog geen ontsluiting en omdat deze vrouw redelijk Engels kon spreken kon ik een uitgebreide anamnese doen. De vrouw was deze nacht wakker geworden met de plotselinge pijn. Eerst vertelde ze me dat de pijn ook wel even weg was soms, maar toen ik de harttonen van de baby wilde luisteren merkte ik dat de buik niet meer wilde ontspannen. De vrouw was 35 weken zwanger en op elk plekje van de buik van deze vrouw heb ik mijn doptone gezet, maar geen foetale harttonen. De vrouw had de baby de avond voor het slapen gaan nog voelen bewegen, maar toen ze wakker werd met deze pijn – die achteraf helemaal niet weg bleek te gaan- heeft ze de baby niet meer voelen bewegen. Omdat het druk was om onze afdeling konden we haar, ondanks dat ik dat liever wilde niet houden. Ik vertelde mijn beide collega’s dat ik dacht aan een loslating van de placenta gezien de plankharde buik die niet wilde ontspannen en het feit dat we geen harttonen konden vinden in combinatie met het feit dat de vrouw pas een centimeter ontsluiting had. Toen ik een van de studenten bloeddruk liet controleren was deze 150/110mmHg, veel te hoog en zaten er proteïne in haar urine. De combinatie van deze twee

onderzoeken leidde tot de conclusie dat deze vrouw een zwangerschapsvergifting zou hebben en een loslating van de placenta kan daar een gevolg van zijn. Mijn collega’s geloofde me niet, maar ik vertrouwde deze casus helemaal niet. Omdat ze niet bij ons kon blijven probeerde ik nog of we haar niet naar het andere ziekenhuis zouden kunnen sturen, maar ze vonden het een beter idee haar naar de materniteit te sturen. Ik dacht als we haar dan toch sturen dan loop ik mee en dan vertel ik wat ik denk. Onderweg naar de materniteit vroeg de vader van de baby die enorm ongerust was, wat er aan de hand was. Ik moest hem vertellen dat we geen harttonen konden vinden, maar ook dat de bloeddruk van de vrouw veel te hoog was. Hij vroeg wat er nu gedaan ging worden en ik vertelde hem dat we over de baby niets met zekerheid konden zeggen, omdat hier gewoon geen echo-apparaat op de verloskamer of materniteit is, maar dat er waarschijnlijk gestart zou worden met medicatie tegen de hoge bloeddruk. Op de materniteit maakte ik het personee wakker. Ik

vertelde hun dat de vrouw een te hoge bloeddruk had, maar dat er ook teveel eiwitten in haar urine zaten. Dat ze heel oncomfortabel was, niet bloedde, maar dat ik dacht aan een loslating van de placenta dus of ze deze vrouw goed in de gaten wilde houden en misschien konden starten met medicatie voor de bloeddruk. De oudere verpleegkundige was wakker, maar zodra ik me omkeerde lag ze alweer te slapen en werd door de andere verpleegkundige de vrouw een bed gegeven. De man werd om de patiëntenfolder gestuurd dus wat ik hoopte was dat als de man terug zou komen de medicatie voorgeschreven zou worden en opgehaald, zodat de vrouw behandeld kon worden. Ik moest de vrouw achterlaten, maar de hele nacht had ik een rotgevoel.
Ons speciale geval had het zich er ook niet gemakkelijker opgemaakt, maar uiteindelijk tegen vijf uur in de ochtend had ze volledige ontsluiting. Tijd om te gaan persen, maar zonder bijstimulatie waren haar weëen niet lang genoeg om effectief te kunnen persen. De hele tijd was het alleen ik die het vaginaal onderzoek mocht doen, want de anderen deden haar pijn. Maar ook mij liet ze nauwelijks toe en ik moest trappen ontwijken. Toen ze vertelde dat ze niet ging persen, maar toch een keizersnede wilde kwam mijn andere collega binnen en terwijl we haar probeerde te helpen met persen vertikte ze het en trapte ze me collega net niet in haar gezicht. Ze vertelde ons dat we haar dood gingen maken als ze moest persen en dat ze te moe was om te persen. Natuurlijk was ze moe. Vanaf 19.00 de avond voor deze dag had zij weëen gehad. Het had allemaal lang geduurd, maar ik vertelde ook dat we hier waren om haar te helpen, want niet wij maar zij wilde een baby. Een groot deel van de nacht heb ik bij haar gezeten en haar geholpen met elke wee die zij had. De ondankbaarheid op dat moment zou na de bevalling wel verdwijnen. Toen ik Nuria vertelde dat ze niet perste, dat er geen progressie was, besloot ze het infuus te verwisselen met een sterker middel voor nog betere weëen, zodat ze wel moest persen. Toen het infuus aanhing en Nuria het onderzoek wilde doen sprong ze helemaal van het bed af op de grond, de vieze grond. Daar lag ze naakt en lang uit en wilde ze niet meer opstaan, maar het infuus verwijderen. De dokter moest komen om een keizersnede te doen. De frustraties begonnen bij ons nu ook wel een klein beetje te komen, want we hielpen haar en dit was echt alles behalve meewerken. Ik moest haar weer terug op het bed zien te krijgen en toen Nuria haar opnieuw aanraakte gaf ze zo’n harde trap met beide benen dan Nuria helemaal naar achter viel. Ze was er klaar me en vertelde de vrouw dat ze naar het andere ziekenhuis zou gaan. Ja, toen begreep ze ineens wel dat het serieus was. Ik hoopte dat ze nog een kans kreeg, maar het infuus werd afgekoppeld en na het schrijven en het bellen van de familie werd de vrouw naar buiten gestuurd. Daar ging ze naakt op de grond liggen en probeerde ze met alle kracht te persen, niet effectief, want ze had de weëen niet meer. Toen de man kwam had ik zo’n medelijden, want zijn vrouw lag daar naakt op de grond omringd door zoveel mensen. En toen hij vroeg naar de reden van verwijzing smeekte hij of ze echt niet nog een kans kon krijgen, maar aangezien de vrouw of eigenlijk het meisje zo dwars was werd voet bij stuk gehouden en een taxi gebeld. Toen kwam het nieuws dat Teaching Hospital geen water had en dus de operatiekamer had gesloten. Terwijl wij binnen zaten werd de vrouw, die overigens niet bepaald licht was, door meer dan 10 mensen naar binnen getild. De vrouw zou nog een kans krijgen, maar gewoon op zaal en niet meer op het bevalbed. Ellendig, want deze vrouw was dus voor mij. Na overleg besloten we verder te gaan dus moest het infuus weer aangekoppeld worden. Deze bleek inmiddels niet meer te lopen, omdat ze hem er geprobeerd had uit te trekken. De vrouw had vaten die bijna onvindbaar waren en nadat mijn collega drie keer misgeprikt had probeerde ik op goed gevoel een vat te raken en gelukkig mijn infuus zat er goed in. Terwijl ik net het infuus geprikt had, maar nog geen tape had om het vast te plakken kreeg de vrouw een wee. Haar familielid die ook in een ziekenhuis werkte vertelde haar te persen, maar met hoe zij het wilde ging mijn infuus er uit. Terwijl ik het familielid, die daar tegen het meisje stond te gillen dat ze moest persen duidelijk maakte dat het infuus belangrijker was begon deze weer dat de baby moest komen. Ze snapte waarschijnlijk nog steeds niet dat het meisje zonder infuus haar baby nooit op eigen kracht zou kunnen afleveren en als mijn infuus sneuvelde moesten we weer op zoek naar een nieuw vat en in een situatie als deze, waar je heel de nacht druk mee bent, dan is de maat ook gewoon vol. Volgens mij heb ik nog nooit zo op mijn strepen gestaan en toen het infuus zat en liep. Hebben we hem iets harder dan normaal laten lopen, zodat het meisje koste wat het kost moest persen en uiteindelijk bijna drie uur nadat ze volledige ontsluiting had beviel ze van een gezonde albino zoon. Ik was uitgeput en afgemat door deze bevalling en mijn collega’s lachte me zelfs uit dat ik ondanks dat ze zo ondankbaar was ik haar toch wilde helpen. Het enige wat mij dreef was dat de partner van het meisje, zich verontschuldigde voor het gedrag van zijn vrouw, en zich echt geneerde en ik vond het zielig voor hem. Daar waren we het allemaal wel overuit. Gelukkig had het meisje geen scheur en konden we haar na haar wat opgefrist te hebben gewoon in haar bed laten liggen. Ik was blij, want om een persoon als deze te hehten is bijna onmogelijk. Achteraf was het meisje zo verlegen. Waarschijnijk schaamde ze zich voor haar gedrag, wat niemand haar kwalijk kan nemen. Ze heeft de hele nacht met gebroken vliezen over een vieze vloer op de afdeling, bij de verlosbedden en buiten op de grond gelegen en veel geluid gemaakt. En wij als personeel waren de hele nacht druk geweest. Na de bevalling kon er gelukkig nog wel een bedankje vanaf. Niet veel later vertelde ik haar dat ze wanneer ze thuis was goed moet opletten dat haar baby niet ziek zou worden. Ze had lange tijd gebroken vliezen gehad en er is geen ene grond zo vies als de grond op onze afdeling.
Nadat we overgedragen hadden besloot ik nog even naar de materniteit te lopen om te kijken hoe het met de vrouw was afgelopen die we de afgelopen nacht gestuurd hadden. De man van de vrouw was later de nacht terug gekomen naar onze afdeling met het feit dat ze niks met zijn vrouw deden. Het werd mij kwalijk genomen dat ik had gezegd dat ze waarschijnlijk wat zouden doen met de bloeddruk van de vrouw, maar ik was inwendig woest, want waarom zijn er protocollen als ze toch niet opgevolgd worden. Het was duidelijk dat er wat met deze vrouw gedaan moest worden en ik voelde me totaal niet serieus genomen door al het personeel. Ik vermoedde een placenta loslating en had de vorige dokter hier nog geweest had ik hem gebeld, maar deze dokters ken ik niet goed genoeg. Aangekomen op de afdeling was het personeel van de nacht al vertrokken en moest ik iemand vragen naar de vrouw. Toen ik vertelde dat ik op zoek was naar een vrouw zonder harttonen kwam ik er al snel achter dat ze haar naar de scan-room hadden gestuurd. Toen ik vroeg hoe het met de bloeddruk was wisten ze nergens vanaf. Ik was dol, want hoe konden ze haar zo aan haar lot overlaten. Natuurlijk, het personeel van de dag viel niks kwalijk te nemen, maar het personeel van de nacht had verzaakt. Gelukkig zag ik de dokter en aangezien na de laatste keizersnede ons contact wel goed is besloot ik deze vrouw zelf te rapporteren, want bij het doen van de ronde was zij niet aanwezig geweest. Ook hem vertelde ik mijn vermoedens en hij zou zodra de vrouw terug was van de scan-room, de scan beoordelen en kijken wat er verder moest gaan gebeuren. Ondanks dat wat ik deed ongebruikelijk is vond hij het goed dat ik deze ochtend naar de maternity was gekomen om te kijken hoe het met deze vrouw was. Een voorbeeld van passie voor het werk, maar voor mij? Ik hoopte dat ik positiever nieuws had gekregen. Toch een klein beetje gerust ging ik naar huis.