De caretaker van de camping zei op een moment tegen ons, het is hier net een gevangenis als je er eenmaal in bent kom je niet meer weg. En dat was ook zo. Het plan was om maar 1 nacht op die camping te blijven, en hooguit twee en dan te verhuizen naar de bushcamp. Maar het was gewoon te gezellig. We kwamen maar gewoon niet weg. We waren eigenlijk al zo goed als klaar om te vertrekken toen Lotte en Auke (de amsterdammers) ons vroegen of we het leuk vonden om die dag met hun mee te gaan. Ze zouden een bootje huren en lekker over de rivier gaan varen. Auke heeft zijn vaarbewijs dus die zou voor kapitein spelen. Super leuk! Hier hoefde we niet over na te denken. Dus dan toch nog maar een nachtje bijboeken op de camping, geen probleem. We vinden het heerlijk om alles lekker per dag te bekijken en gewoon maar te zien waar we zin in hebben. Het Noorse gezin had al andere plannen maar de twee oudste dochters (Amy en Lidia) zijn uiteindelijk gezellig met ons meegegaan. We hebben wat zwemspulletjes en lunch bij elkaar gesprokkeld en naar de bootverhuur vertrokken. Terwijl Lotte en Auke de boot regelde wilde de Noorse meisjes heel graag naar hun vriend op de volgende steiger. Een man in een rolstoel die daar dag in dag uit aan het vissen is. De Noorse meisjes bleven ons verbazen. Ze zijn tijdens hun reis tot dus ver niet alleen talen experts geworden maar weten ook alles over vissen. De man in de rolstoel had al aardig wat kleine visjes gevangen. De kleine Saar vond die super interessant en vroeg tot mijn verbazing aan mij of ze een visje mocht vasthouden. Hahaha alsof het een konijn was. Dus ik zei tegen haar dat ik dacht dat dat wel zou mogen van de meneer in de rolstoel en dat ze er wel een mocht pakken. Dat vond ze toch iets te spannend en dus vroeg ze me of ik er niet een voor haar kon pakken… Hmmm, ik stond er niet echt om te springen maar wilde vooral niet aan haar laten merken dat ik het gek of vies vond dus alsof het de normaalste zaak van de wereld is grijp ik een vis uit de emmer en leg die in haar handje. De vis was nog levend en spartelde alle kanten op dus zei ik dat ze hem maar weer terug moest doen in de emmer omdat hij anders dood zou gaan. En over dood gaan gesproken vroeg ze me een seconde later waarom de andere visjes (het aas) geen blub blub meer zeiden.. Ja… Het voelde niet als heel geschikte info voor een kind van 3, maar goed ik heb haar maar gewoon de waarheid verteld en dat die kleine visjes worden gebruikt om de grote visjes te vangen die je kunt eten. Gelukkig was ze daar niet heel erg van onder de indruk. Ze wilde graag nog wel een keer het ‘echte’ visje vasthouden. Tot blijdschap van mijn kant pakte ze nu zelf het visje uit de emmer om hem goed te bekijken. De Noorse meisjes hadden van de man in de rolstoel de visjes meegekregen die geen blub blub meer zeiden. Toen de levende vissen niet meer beschikbaar waren was Saar ook erg tevreden met de doden vissen. Ze heeft uren lang met een dode vis in haar handen rondgelopen… Hahah! Eenmaal op de boot was het heerlijk genieten. De zon scheen heerlijk. We zaten vooraan op de boot met onze voetjes in het water, het gezelschap was perfect, kortom het kon niet beter. We hebben een heerlijke dag gehad. De vissen wilde helaas niet echt bijten. Auke heeft een vis gevangen maar die was veels te klein om te eten.. De vissen waren gewoon net iets te slim. Op 1 moment haalde kleine Saar haar vishengeltje binnen en was het enige wat nog aan haar haakje hing een kaalgevreten vis, hahah! Dus helaas stond voor het avond eten geen vis op het menu. Wel lekkere couscous. Omdat Auke en Lotte ons hadden uitgenodigd om mee te gaan varen hadden we ze terug uitgenodigd om ’s avonds met ons mee te eten. We hebben nog heerlijk lang gekletst. Het was echt een top dag. We hadden ons misschien nog wel langer kunnen vermaken in Noosa. Maar het werd toch echt tijd om door te gaan.

De volgende stop was Rainbow Beach. We kampeerde hier aan de rivier. Aan de rivier was een steiger waar we heerlijk naar de prachtige zonsondergang hebben gekeken. Verder was er niet echt veel te beleven op Rainbow Beach. We hebben weer eens een wasje gedraaid, maar dat was het ook wel.

De volgende dag gingen we door naar Hervey Bay, de plaats waar vanuit we zouden vertrekken naar Fraser Island. Het grootste zandeiland van de wereld. En het speciale van het eiland is dat er regenwoud op groeit, wat ook uniek is. Voor Fraser Island hadden we een 3 daagse tocht geboekt waarbij we twee nachten hebben gekampeerd aan het strand en zelf hebben mogen rijden in een 4x4 auto. We hadden er echt super veel zin in. De avond voor vertrek hadden we al een briefing in een hostel. We hebben in onze hele trip nog geen voet binnen gezet in een hostel en eenmaal binnen wilde we het liefst naar buiten rennen. Wat een totaal andere sfeer als dat we gewent zijn. Alles draait om zien en gezien worden, feesten en vooral heel heel veel drank. Als we nu door een echte stad lopen moeten we al wennen aan de drukte in vergelijking met de gemiddelde aantal prikkels die we nu krijgen. Maar mijn hemel wat een prikkels in zo’n hostel. We voelde ons volledig misplaatst en ontzettend oud. Wat natuurlijk eigenlijk heel raar was. Toen de groep eenmaal bij elkaar geroepen werd voor de briefing werd dat niet heel veel anders. Achteraf kwamen we er achter dat er mensen tussen zaten die een stuk ouder zijn als wij. Maar we hadden het gevoel alsof iedereen gemiddeld 18 was. Nja geen probleem zeiden we tegen elkaar, we maken er echt wel wat van en als we ze leren kennen komen we er vast achter dat we ons vergissen. Ze zijn tenslotte in Australië en gaan tenslotte naar Fraser Island. Dat doe je niet als je alleen maar wil feesten, toch?... Zodra we konden zijn we lekker terug gegaan naar onze camping. Heerlijk! Onderweg daar naartoe kwamen we een groepje tegen die mee gingen op de trip en die gingen samen boodschappen doen. In dat groepje kwam het Belgische meisje Elke meteen op ons afgestapt voor een praatje. Ze had waarschijnlijk aan onze gezichte kunnen aflezen dat we overprikkeld raakte van de drukte in het hostel. Zij had heel duidelijk hetzelfde. Dat schept een band. Hahah. De volgende ochtend moesten we al om 6 uur verzamelen. Dus dan was vlug tas in pakken en naar bed.

De trip begon voor Jap al goed. Hij zat in een auto met 7 vrouwen en de vrouwen hebben hem heel de dag laten crossen in de 4x4. Net als ik was de rest nog een beetje afwachtend wat betreft het rijden. Ik wilde eerst even zien hoe moeilijk het zou zijn. We moesten natuurlijk eerst met de boot mee, +/- 30 minuten. En daarna begon het echte avontuur. Op dag 1 zijn we naar twee verschillende meren geweest. Allebei de meren waren prachtig en het water van beide meren was zo ontzettend helder. Toch waren ze allebei compleet anders, bij de een was het water mooi blauw, en bij de ander was het rood. Omdat we met een groep waren is de sfeer bij zo’n meer meteen helemaal anders. Normaal zijn de plekken die we bezoeken vrij rustig, en ben je er misschien met nog maximaal 4 andere mensen. Maar hier ben je meteen met 30. En dan ook nog meteen met 30 mensen die herrie maken voor 50. Om toch nog van de rust en schoonheid van het meer te kunnen genieten is Jap helemaal naar het midden van het meer gezwommen. Hij zei dat het daar helemaal stil was en dat hij alleen nog maar heel veel vogels kon horen en het bewegen van water. En dat het al meteen een hele andere plek was. De meren waren prachtig. Rond een uur of 4 kwamen we aan op de camping. Een mooie plek bij het strand. De camping was helemaal omheind met een elektrisch hek om de dingo’s buiten te houden. We werden door de gids goed bang gemaakt voor dingo’s om er zeker van te zijn dat we bij ze uit de buurt beleven. Tussen de verschillende locaties heeft Jap heel de dag de auto gereden. Hij was helemaal in zijn element. Hij vond het echt heel erg tof en hij deed het heel erg goed. Ik heb de volgende dag ook een stuk gereden. Mijn stuk was ook meteen het ruigst van allemaal. Ik heb vooral op het strand gereden, dat is niet zo heel bijzonder. Maar op sommige stukken ligt er een bergje met heel los poederzand. Zodra je dat zand raakt met je banden gaat de auto iets anders doen als dat je in gedachten had. En de kunst is dan om daar een beetje aan over te geven en vooral niet scherp terug te sturen om recht te gaan. Want eigenlijk de enige manier om de auto om te krijgen is om op zo’n moment je stuur om te gooien. Zodra je het poederzand raakt wijk de auto gewoon wat af naar links en naar rechts, die baan moet je een klein beetje volgen, en zodra je uit het zand bent kun je weer rechtdoor gaan. Op het harde zand voelt het hetzelfde als wanneer je op een gewone weg rijd. Bij mij was het alleen op een gegeven moment zo hoog water dat we niet echt meer over het strand konden rijden. We moesten helemaal boven in het strand rijden half over lage rotsen, half over het zand. Daarna reed ik een stuk door een rivier, hele stijlen bochten naar boven en reden we een stukje helemaal schuin, ik denk dat je banden aan de linker kant een halve meter tot een meter hoger waren dan de banden aan de rechter kant. Klinkt allemaal best heftig toch? Op een of andere manier was ik er allemaal heel rustig onder en voelde ik me niet anders als wanneer ik gewoon over gewone weg reed. Maar ook alleen maar omdat je voelt dat de auto het allemaal makkelijk aan kan, zolang we maar niets geks en onverwachts doet. En omdat ik me gewoon heel zelfverzekerd voelde had ik niet het idee dat dat zou gebeuren. Dat is ook wel heel belangrijk want er zitten nog 7 andere in de auto. Ik zal er niet te ver over uitweiden. Maar we hebben bij 1 iemand in de auto gezeten waarbij we heel de weg doodangsten hebben gehad. Ik was echt doodsbang. Het meisje komt uit Amerika en rijd dus nooit met een schakelauto. En Jasper moest half, of eigenlijk heel het schakel gedeelte voor haar doen, wat natuurlijk eigenlijk al te zot voor woorden is. Maar goed je reed eigenlijk alleen maar in 1,2 of 3. Maar daarnaast kon ze ook gewoon niet rijden. Bij iedere grote hobbel waarbij iedereen zijn gas los zou laten, hielt zij heerlijk haar voet op het pedaal. En op de stukken in het losse zand kon ze het maar niet loslaten dat ze rechtdoor wilde en bleef ze maar aan haar stuur trekken om recht door te gaan. Ik heb bij een stop tegen jap gezegd, of jij gaat nu rijden, of ik ga in de auto van de gids zitten en als dat niet kan ga ik wel lopen, maar ik ga niet meer bij iemand anders in de auto. Het voelde echt heel onveilig. En dan heb ik dat toch al redelijk snel in een auto, maar het lag niet aan mij. Jap had het ook en het Belgische meisje zei ook dat ze ook alleen maar oke was omdat Jasper naast haar zat en zou kunnen proberen in te grijpen als het moest. Maargoed.. Eenmaal bij de camping bleken al flink wat mensen de alcohol te hebben gevonden. Een meisje was om 4 uur ‘s middags echt al hartstikke dronken.. We kwamen er wel achter dat de gedachten dat de groep vast wel beter zou zijn als we zouden leren kennen niet echt klopte. Op een paar na ging het echt alleen maar om feesten en drank. Heel de avond werden er drank spelletjes gedaan waarbij de alcohol rijkelijk vloeide en echt bijna iedereen dronken was. Prima, geen probleem. Wij sliepen samen met het Belgische meisje in een tent en we hadden al ontdekt dat zij dezelfde instelling had als ons. En zij wilde ook gewoon op tijd naar bed en vroeg op om de zonsopkomst te zien. De volgende ochtend zijn we vroeg opgestaan om de zon te zien opkomen. En daarna begon de grootste ergernis van het verschil in de groep. De gids had heel duidelijk gezegd we gaan niet op pad voordat de camping netjes is opgeruimd, de afwas is gedaan en er geen rommel meer rond slingert. Pfff wat een stelletje kleuters dat was echt te moeilijk voor ze. Maar goed daar ga ik maar weer niet te veel op in. Uiteindelijk konden we onderweg voor een mooie lange dag op Fraser en daar ging het om. Teminste voor ons, een groot deel van de groep zat om 11 uur ’s ochtends al weer aan de drank. De eerste stop was het Schip, de Maheno. Heel veel jaar geleden is er een groot schip aangespoeld op het strand van Fraser. Het schip is natuurlijk een grote vergane glorie maar je kunt het schip nog heel mooi bewonderen, het was erg mooi. Nog bij het schip werd ons de mogelijkheid gegeven om een vlucht te maken over Fraser Island. Het vliegtuigje zou dan opstijgen op het strand, over de zee vliegen op zoek naar walvissen, dolfijnen, haaien of grote roggen, over het eiland vliegen, lang meren, sand blows, het schip en nog heel veel meer, dan weer een stuk over het water vliegen en vervolgens weer landen op het zand. Het was heel goedkoop voor een vlucht en het werd heel mooi aangeprezen dus we besloten mee te gaan. Het was mooi, maar minder bijzonder als dat ze het lieten blijken. We zagen helaas ook alleen maar één hele hele hele grote mantarog in het water, maar geen dolfijnen, haaien of walvissen. Maar het was leuk het eiland vanuit een andere prespectief te zien. Na de vlucht reden we naar Head, op het hoekje van het eiland is een grote klif formatie waarbij je mooi uit kunt kijken over de zee. Het uitzicht hier was weer prachtig en in de verte, heeel ver in de verte zwom een walvis. Jasper heeft hem met zijn zoomlens heel klein op de foto gekregen. Dat was echt wel gaaf. Bij de Indian Head heb je de Champagne Pools, dit was een natuurlijke Ocean pool waarbij er zo nu en dan een golf over de rand komt waardoor het lijkt dat er bubbels zijn, vandaar Champagne. Hier hebben we lekker in afgekoeld. In het water zaten redelijk veel vissen. De laatste stop voor die dag was Lazy river. Dit is een rivier door het bos heen met een redelijke stroming. Het idee is dat je boven aan het riviertje begint en dan laat mee kabbelen met het water. Het water was alleen echt suuuper koud. Echt heeel koud, 18 graden. En het water was heel ondiep zo tussen de 30 en 50 cm diep.. Dus het was niet heel makkelijk om je te laten mee stromen. Vooral omdat er ook nog takken op de bodem liggen die niet zo lekker aanvoelen als je er over heen schraapt met je rug. Jap en ik hebben geprobeerd om ons mee te laten stromen, maar ik gaf het na een stukje op, vooral omdat het zo ontzettend koud was. De meeste mensen liepen ook gewoon dus het was soms lastig je daar tussen door te wringen. Het was er weer erg druk. Na 1 keer de rivier gehad te hebben zijn we lekker gaan opdrogen en hebben we ons lekker opgewarmd in de zon. ’s Avonds was het weer hetzelfde verhaal als de dag ervoor, nu alleen nog een stapje erger, waarbij ze zo hard aan het schreeuwen en zingen waren dat we pas konden slapen toen de groep ook ging slapen. Voor de volgende dag stond Makenzi river op het programma. Een heel bekende rivier met net als de eerste twee rivieren heel mooi helder blauw water. Jap is weer naar het andere kant van het meer gezwommen om te kijken of het daar weer wat stiller was. Maar op de een of andere manier was dat heel anders als bij het eerste meer waarbij hij dat deed. Op zijn terugweg ben ik hem tegemoet gezwommen. Ik durfde niet zo ver als dat hij was gegaan, en eigenlijk durfde ik in het begin helemaal niet toen ik zag hoe diep het water was. Maar uiteindelijk ben ik een heel eind naar hem toe gezwommen. Dat was erg gezellig. Na lang aan en in het water te hebben gelegen gingen we door naar de lunchplek bij de steiger waar de boot terug ons kwam ophalen. Daar was nog een mooi zwembad waar we nog lekker hebben zitten pootje baden. En daarna was het al weer tijd om terug te gaan. Ons totaal gevoel bij Fraser was een klein beetje teleurstellend. We hadden er heel erg veel zin in maar er ons nog niet heel veel bij voorgesteld en we hadden het idee dat onze verwachtingen niet heel erg hoog waren. Maar alsnog viel het een beetje tegen. Het verschil in de groep viel ons tegen maar ook werd alles heel spectaculair aangeprezen en waren alle foto’s en filmpjes die je te zien kreeg als intro mooier als de werkelijkheid. Dus als je het zo bekijkt hadden we misschien wel te veel verwacht. Ook misschien wel een beetje omdat we er heel erg veel geld voor hebben betaald. Maar goed we hebben ons goed vermaakt, we hebben ons niet veel aangetrokken van de groep en hebben alsnog leuke gesprekken gehad met heel veel verschillende mensen. En echt niet iedereen was alleen maar party hardy en dronken heel de dag door. En we hebben heel leuk contact gehouden met Elke, het Belgische meisje. We hebben er echt het beste van gemaakt en daar zijn we heel blij om. Maar was het zoals we verwacht en gehoopt hadden, nee dat niet. Het was een goede les voor ons om in ieder geval nooit meer op zo’n manier onze tours te boeken. Want zoals we eigenlijk ook wel wisten trekt een boekingsbedrijf zoals Out of Bounce een heel andere groep reizigers als hoe wij reizen. Die zijn vooral gericht op de mensen in de hostels. We hopen ook heel erg dat de andere tours die we hebben geboekt, zoals de Whitsundays anders zullen zijn. Toen we ’s middags weer terug kwamen van Fraser hebben we gezellig met Elke fish en chips gegeten. En ook de volgende dag hebben we met elkaar opgetrokken en is ze weer blijven eten. Dat was echt super gezellig. Er kwam toen tijdens het eten nog een possum op visite. Elke had al heel lang de droom om naar Australië te gaan en is getrouwd. Haar man wilde en kon alleen niet mee, maar dat hielt haar niet tegen haar droom alsnog te verwezenlijken en zelf 6 maanden in Australië te reizen en gaan werken. Heel erg stoer! Elke ging alleen naar het zuiden reizen en wij naar het noorden. Dus na Hervey Bay scheidde helaas onze wegen. De volgende stop was Agnes Water. Dit is maar een klein plaatsje maar dit is het laatste plaatsje waar er voor Jap gesurft kan worden. Noordelijker kun je alleen surfen als er een cycloon is of als je een boot neemt die je buiten het rif brengt. We sliepen hier op een hele mooie goedkope camping vlak aan het strand. Toen we even naar het strand liepen om daar even lekker een boekje te lezen kwamen we Vincent en Imke tegen. Een Nederlands stelletje die we al op een aantal plekken eerder waren tegen gekomen maar waar we eigenlijk nooit mee aan de praat zijn geraakt. Tot nu. We hebben heel de tijd gezellig zitten kletsen en na een tijdje sloten Luca en Elena aan, twee vrienden uit Zwitserland die ook in de groep zaten van fraser eiland. We hebben heel gezellig zitten kletsen op het strand tot het donker werd. Toen we terug liepen stelde Luca voor om met z’n alle ons eten te bereiden en het gezamenlijk op te eten. Dus zo gezegd zo gedaan. Iedereen kwam gezellig naar onze camper, bereide zijn eten en we hebben weer gezellig verder zitten kletsen en samen gegeten. Luca en Elena gingen de volgende dag weer door, wij en ook Vincent en Imke bleven nog een nachtje. Naast het plaatsje Agnes Water ligt the Town of 1770. Waar in 1770 captain Cook landen en Australië ontdekte. Dat weekend was er een festival om dat te vieren. Toen we dat hoorde waren we meteen enthousiast en vonden we het cool dat we daarbij aanwezig konden zijn. Maar het stelde echt helemaal niets voor. Het was echt een heel klein boers dorps feestje wat leuk is als je er woont en er genoeg mensen kent maar voor ons was er helemaal niets aan. Nadat we hier weg gingen zijn we naar het strand gegaan zodat Jap kon surfen. De golven waren niet hoog die dag maar prima voor Jappie. Hij heeft zich weer prima vermaakt. De rest van de dag hebben we een beetje lekker rustig aan gedaan, gekletst met onze Australische buurman op de camping en gebruik gemaakt van de gratis wifi van de bibliotheek. ’s Avonds heb ik gezellig met Machteld gefacetimed. En de volgende ochtend was vanochtend. Vanochtend is Jap weer gezellig gaan surfen en hebben Imke en Vincent ook een poging gewaagd. Dat was erg gezellig. Tegen de lunch zijn we vertrokken naar Rockhampton, waar we nu zijn. Daar is niet echt iets bijzonders te beleven. We moeten gewoon wat kilometers overbruggen om naar Airlie Beach te komen waar vandaan we overmorgen zullen vertrekken voor 3 dagen 2 nachten op de Whitsundays. Het is vandaag wat slechter weer, wat voor het autorijden natuurlijk niets uitmaakt. Maar we hopen dat het dinsdag wanneer we op de boot zijn wel echt mooi weer is.
Dit was het voor nu. Tot de volgende.

Dikke kus en knuf.
Jap en Lon