Uluru en Kata Tjuta NP, Sydney & home……

Het is ongelooflijk maar waar. Hier zit ik dan, in het vliegtuig, onderweg naar huis. Normaal gaat het typen best makkelijk, maar ik weet niet wat ik moet zeggen dit keer. Ik heb net zeker 15 minuten alleen maar naar de laptop gekeken en geprobeerd mijn gedachten te ordenen die in me opkomen als ik schrijf dat we naar huis gaan. We gaan gewoon echt naar huis. En na die zin kwamen de tranen. Het is niet zo zeer dat we echt niet naar huis willen. Tuurlijk willen we wel graag naar huis, dat is thuis. Maar het is gewoon zo ontzettend jammer dat het voorbij is. Dat is gewoon zo zo jammer. We hebben zo’n fantastische tijd gehad, we hebben zo veel mooie dingen gezien, zo veel leuke mensen ontmoet en zo veel fijne tijd samen gehad. En het voelt gewoon heel gek dat dat nu afgelopen is. En tuurlijk we gaan nog heel veel andere prachtige plekken zien en leuke mensen ontmoeten. Het is niet dat alles eindigt met deze reis. Maar het was gewoon zo leuk. En we hebben ook mensen ontmoet die al een lange tijd onderweg waren en zeiden, phoe ik ben blij dat we bijna naar huis vliegen, ik ben het reizen echt zat voor nu en wil echt naar huis. Maar zo voelt dat voor ons niet. We zaten er net lekker midden in. We hadden helemaal onze draai te pakken, en in Australië waren nog heel veel meer plekken die ik heel graag had willen zien. Gewoon nog een paar maandjes langer, en dan het vliegtuig in, en dan rustig aan dichter naar huis komen. Nog een paar maanden Azie… Ja wij hadden ons echt nog wel een tijd kunnen vermaken. Maargoed we wisten dat er een eind aan zat. En natuurlijk ook aan het geld. En ik moet maar niet te veel proberen te denken aan dat het afgelopen is, maar dat we het toch maar mooi gedaan hebben. En dat ons dit nooit meer afgenomen wordt.

Het laatste stuk was een stuk met een groot contrast, de vorige keer schreven we dat ook al, dat was door het weer. Nu vooral Outback en Sydney… Twee complete tegenpolen. De afstanden in de outback zijn zo enorm, van Kings Canyon naar Uluru was het weer 400 km rijden. Dat zijn we wel gewent, muziekje aan en gaan met die banaan. Naarmate we dichterbij kwamen gingen we al uit kijken naar Uluru. En ja hoor daar was die ineens, in volle glorie, meteen het raam open, Gopro eruit en filmen, we stopte meteen bij de het eerste lookout point die we tegenkwamen. Want we zagen Uluru. Dachten we… Hahaha, het bleek de verkeerde berg te zijn, namelijk Mount Conner. Daar kwamen we alleen op de terug weg pas achter. We vonden het al we gek dat we er maar weg van bleven rijden, want het resort waar we verbleven was nog een heeeeel stuk verder. Dat vonden we al wel raar, maarja het zal wel. En ineen was die er weer, hij zag er wel wat ronder uit, maargoed misschien bekeken we hem nu van de andere kant. We dachten dat er misschien ongemerkt toch een bocht in de weg had gezeten en we een grote omweg moesten maken om in het NP te kunnen komen. Weten wij veel. We gingen er niet van uit dat er twee bergen zouden zijn die op elkaar zouden lijken waarvan er maar eentje beroemd is. Toen we eenmaal in het NP waren en wat mensen spraken, en die vroegen of we ook bij Mount Conner waren geweest zeiden we vol overtuiging, nee daar zijn we niet geweest. Die moeten we gemist hebben. Maar op de terugweg in de auto toen we weer langs Mount Conner reden zeiden we tegen elkaar, nee bij nader in zien ziet het er toch echt anders uit. Dus ik dacht, ik zoek Mount Conner op in de Lonely Planet. En inderdaad daar stond het, Mount Conner wordt vaak verward voor Uluru, gelukkig het lag niet helemaal aan ons. Maar het is wel hilarisch dat we die gedachten zo lang gehad hebben. Want we hebben Uluru toch echt goed bekeken, en ook veel bekeken, maar we hadden niet eerder getwijfeld tot we dus op de terugweg waren, nja. Zoals ik al zei hebben we veel van Uluru genoten. Uluru vonden we allebei echt heel bijzonder. Als je er van een afstand naar kijkt, zorgt de kleur van de rots ervoor dat hij nep lijkt. Alsof het doek of het houten beschilderede bord zo weg kan gaan of om kan vallen. Hij lijkt bijna nep, alsof het een fatamorgana is in de woestijn. En natuurlijk het is gewoon een rots, net als een berg een berg is of een meer een meer is. Maar de omgeving is zo vlak en dan heb je daar die enorme gigantische rots staan. Hij hoort ook bijna niet in de omgeving. En als je dan dichterbij komt en langs de onderkant loopt van die rots zijn er overal groten en overkappingen die voor de Aboriginals gebruikt werden. Je kunt je helemaal voorstellen als je er bent dat het een heilige plek is voor de inheemse cultuur. Hij is zo imposant maar daarnaast ook praktisch en functioneel. We hebben een wandeling gemaakt die rond de hele rots gaat. En als je hem ziet denk je hemel, hij is zo enorm, dat gaat me dagen kosten, maar het is maar 10 km en allemaal vlak, dus dat valt wel mee, haha. Die wandeling was leuk en het was heel mooi om de plekken te zien die door de Aboriginals werden gebruikt. Maar hij is een stuk mooier van ver weg. We hebben ook nog een wandeling gedaan met een Ranger over een stuk dicht bij de rots, waarbij ze ons vertelde hoe de shelters gebruikt werden, wat de betekenis was van de verschillende plekken, welke verschillende bushtucker er te vinden was, welke dieren er leefde, over de geschiedenis en de geologie. Dat was erg interessant. En natuurlijk moet je de zonsopkomst en zonsondergang zien. De zonsondergang hebben we twee keer gezien. Een keer vanaf de ‘zonsondergang’ kant en een keer vanaf de zonsopkomst kant. Hier is de zonsondergang kant de kant waarbij de zon achter je ondergaat als je naar de rots kijkt, maar dat zorgt voor het veranderen van kleur van de rotst. De rots wordt van zijn bruine/oranje kleur steeds meer oranje, dan steeds roder en roder en zodra de zon onder is wordt de rots grijs. Maar het gaat niet zo zeer om de mooie kleuren van de lucht. Wat wij wel altijd heel mooi vinden en wat voor ons hoort bij een zonsondergang. Want anders zie je de zon niet eens ondergaan want dat gebeurt achter je. Dus hebben we ook een keer de zonsondergang bekeken vanaf de zonsopkomst plek. Hier zie je de zon verdwijnen achter de rots, je kunt alleen nog de contouren zien van de rots, maar met daar achter de licht veranderingen in alle mogelijke kleuren. En omdat je zo ver rond kunt kijken en op alle plekken de kleuren anders zijn en het volle maan was, was het zo mooi. Veel mooier vonden wij als bij de andere kant. En wat het mooie is. Uluru is echt een grote toeristische attractie. En bij de zonsondergangsplek staan honderden en honderden mensen en komen busladingen mensen aan om daar de zonondergang te kijken. En aan de andere kant waren hooguit 10 mensen. Haha, er was bijna niemand! Heerlijk. Toen wij de zonsondergang bekeken vanaf de zonsondergang plek was het voor ons een stuk rustiger. Wij hadden een diner geboekt waarbij we gingen dineren onder de sterren. Eerst keken we onder het genot van een glaasje bubbels en wat hapjes in een rustigere plek in een ‘duin’ naar de zonderondergang en kregen daarna een 3 gangen diner. Tussen de gangen door was er een Aboriginal dans vertoning wat niet zo heel erg indrukwekkend of professioneel was. Maar tijdens de Ranger wandeling bij Uluru hebben we ook wel voor een deel geleerd waarom, en ook waarom het zo lastig is meer diepgaande informatie te krijgen over hun cultuur. Volgens hun cultuur mogen verhalen namelijk alleen worden verteld op de plek waar ze zijn gebeurt. Daarom mag je op veel plekken ook geen foto’s nemen, omdat volgens hun geloof, je dan door die foto aan andere mensen te laten zien het verhaal van die plek verteld zonder op de plek aanwezig te zijn. Maar daarom zijn er dus ook niet zo veel verhalen of wordt er niet veel gedeeld. Voor hun voelt het als een overtreding als verhalen weg gaan van de plek waar ze hebben plaatsgevonden. Bij Uluru was er zo ook een verhaal die daar door de ranger werd verteld. Maar dat was alleen het einde, want het begin van het verhaal vond plaats in West-Australië, dus als je het begin wilde weten moest je naar die plek. Ook binnen hun bevolking wordt niet alles gedeeld. Er wordt alleen gedeeld als ze denken dat je er klaar voor bent, spiritueel aan toe bent. Zo kan een oud persoon veel minder kennis hebben als bijvoorbeeld iemand jonger. Maar alleen omdat ze kennis delen aan de hand van verhalen, en zodra je aan meer toe bent komt er meer diepgang en meer spiritualiteit in het verhaal, en leren ze meer en meer. In de dans werden dus ook alleen maar patronen gedanst/gestapt om dieren aan te geven. Bijvoorbeeld een kangaroo of een emu. Maar verder niets spiritueels. Want dat kunnen ze niet delen. Er is een deel van de Aboriginals die er voor probeert te zorgen dat de cultuur iets moderner wordt, zodat de cultuur kan blijven bestaan. Want op deze manier zal de cultuur uiteindelijk dood gaan. Er zijn nog redelijk wat Aboriginals die leven volgens hun gebruiken, maar ze kunnen niet meer zo als nomaden leven zoals vroeger omdat ze nu dan teveel ‘bewoonde wereld’ tegen komen. Naast de Aboriginal dans kwam er ook iemand vertellen over de sterren. De man kon heel erg leuk en grappig vertellen dus het was erg interessant om naar te luisteren. Hij had ook een hele sterke laser pointer waarmee hij de sterren en planeten kan aanwijzen. En gezien we zo in de middle of nowhere zitten heeft niemand last van die laser pointer. We kunnen nu met gemak in ieder geval Mars vinden, de kreeft en vanaf hier de southern cross, maar die zullen we thuis niet kunnen zien. Wat ook heel erg grappig is, is dat we tijdens het kamperen de tijd af zijn gaan lezen vanaf de zon, iets wat je thuis nooit doet. Maar omdat ze zoveel buiten bent gaat het eindelijk vanzelf om dat te leren. De sterrenman had ook nog een paar telescopen klaar staan waar we door heen konden kijken. Vooral Saturnus was erg indrukwekkend om te zien, je kon vooral de ringen om de planeet zo goed zien. Dat was echt prachtig. De outback staat zo bekend om zijn pik donkere nachten met zijn ongelooflijke sterren hemel. Maar helaas was het volle maan, dus waren er een stuk minder sterren te zien. Het eten was lekker en we hebben vooral erg genoten van de toetjes. Het was een mooie avond. De zonsopkomst hebben we op een hele andere manier gedaan, namelijk vanaf een kameel. Australië heeft de grootste populatie wilde kamelen in de wereld. Zelfs zo groot dat ze worden getransporteerd naar het Midden Oosten waar ze origineel vandaan kwamen. Vroeger werden de kamelen in de outback gebruikt als vervoersmiddel omdat paarden niet tegen de weersomstandigheden komen. Toen er auto’s kwamen waren de kamelen niet meer nodig en dwong de regering de kamelen af te maken, in plaats daarvan hebben de boeren de kamelen vrijgelaten in het wild. En daar zijn ze nu nog steeds. De regering moet het aantal wilde kamelen onder controle houden omdat er anders een plaag komt van kamelen. Ze schieten er ieder jaar heel veel dood. Deze kamelen boerderij neemt kamelen uit het wild om ze te gebruiken voor toeristen zoals wij, om ze toch nog nut te geven. ’s Ochtends al heel vroeg moesten we verzamelen bij de boerderij. We hadden alle laagjes die we over elkaar konden trekken over elkaar aangetrokken, het was ’s ochtends al wel minder koud, maar nog steeds maar een graad of 3/4/5. We kregen een kameel toegewezen en gelukkig wilde die van ons meteen opstaan. De kamelen liggen namelijk op de grond en als je erop zit gaan ze opstaan. Dat is een hele grappige beweging, hij staat namelijk eerst met zijn achterpoten op, en daarna pas met zijn voorpoten. Maar zoals ik al zij bij ons ging dat zonder mokken. Bij sommige andere mensen had de kameel er wat meer moeite mee, en wilde kameel niet opstaan en was die aan het protesteren, door heel hard te kreunen en schreeuwen. Dat was erg grappig. Op de heen weg vertelde de vrouw veel over de kamelen en hadden we een mooi uitzicht over Uluru. Toen maakte we een stop om de zon op te zien gaan over Uluru en Kata Tjuta (de andere rots waar ik zo meer over vertel). Dat was een erg gezellig ritje met prachtige uitzichten. De kamelen waren ook erg grappig. Achter onze kameel liep een kameel die erg van knuffelen hield. Jap zat bij ons achterop en die kreeg dan ook regelmatig kopjes van de kameel achter ons dat hij even gekriebeld wilde worden. Hahah. We hadden ook handschoenen aan tegen de kou, gadverdame wat stinken die nu zeg. Bah die huid van de kamelen ruikt niet naar roosjes.
Naast Uluru was er in hetzelfde NP ook nog Kata Tjuta. Ook een rotsformatie maar compleet anders als Ulruru. Uluru is bijna een tafelberg, terwijl Kata tjuta, of ook wel de olga’s genoemd, uit soort boulders lijkt de bestaan. Het zijn allemaal hele hoge ronde pieken, en de een is hoger als de ander, maar ze zijn allemaal met elkaar samengesmolten. Heel anders als wat we ooit eerder hebben gezien. Hier kon je niet helemaal omheen wandelen, maar hier hebben we wel een deel gewandeld. Maar ook hier weer vonden we het zicht veel en veel mooier vanaf een afstand. Hier hebben we ook een avond een zonsondergang gekeken, vanaf de zonsondergang kant. Na 4 dagen in Uluru NP was het tijd om terug te rijden naar Alice springs, ruim 500 km. Daar moesten we de camper weer leeghalen en inleveren om naar Sydney te vliegen. Naar Sydney. We hadden er wel zin in opzich. Maar vanaf het moment dat we in Sydney waren voelde het ook een beetje alsof er een pleister heel langzaam afgetrokken werd. Het naar huis gaan was al zo dicht bij dat we allebei bijna zoiets hadden, ja laat ons dan ook maar nu gaan, want nu hebben we steeds dat gevoel van, ja over 3 dagen gaan we, ja over 2 dagen gaan we echt, ja morgen is het dan zo ver, morgen gaan we. Sydney voelde voor ons heel erg als de plek waar we eigenlijk weg wilde omdat dat de plek was vanuit waar we weg zouden gaan. Maargoed ondanks dat dat gevoel constant een beetje aanwezig was hebben we wel lekker van Sydney genoten. We hadden natuurlijk al wel een deel gezien, of is in ieder geval de omliggende gebieden, Hunter Valley, the Blue Mountains en Manly. Dus wat ons nog te doen stond was het CBD (centrum) verkennen. We zaten via Airbnb in een prachtig appartement heel centraal gelegen. We hadden een metrokaart aangeschaft en hebben zo, en met veel lopen, heel veel van de stad gezien. We hebben lekker gewinkeld in Paddington en Newtown, hebben gewinkeld in de drukke hoofdstraten. Hebben gewandeld om verschillende uitzichten te hebben op de Ophra House en de Sydney Harbour Brigde, waar we natuurlijk een tijd terug ook over heen gereden zijn. We zijn naar verschillende markten geweest en natuurlijk naar Bondi Beach. Hier lagen natuurlijk honderden surfers in het water, want de golven waren heel erg mooi. Dit zorgde bij Jap voor de nodige kriebels. We hebben iedere ochtend heerlijk vers brood gehaadl bij een hele goede bakker, we hebben een avond pizza gehaald, we zijn een avond heel gezellig en lekker uit eten geweest in een heel sjiek Grieks restaurant en hebben een keer de ferry gepakt om nog een keer naar Manly te gaan. Dit om zo nog een keer een mooi uitzicht te hebben op de Harbour Bridge en the Ophra House vanaf het water, maar ook om er nog een keer lekker fish and chips te gaan eten. Gewoon omdat we nu toch in de buurt zijn.

Nu zitten we al weer een hele tijd in het vliegtuig, ik heb al 2 film gekeken en nu het stukje getypt. Ik probeer mezelf wakker te houden om al zo veel mogelijk aan de Nederlandse tijd aan te passen. Het is nog 3 uur vliegen naar Hong Kong. Het vliegtuig zit denkt ik voor 1/3 vol. Dus we hebben alle ruimte. Heerlijk! Dan moeten we snel proberen onze vliegt naar Amsterdam nog te halen. Dit vliegtuig had flink wat vertraging omdat het communicatie systeem kapot was. Dan is het nog 12 uur vliegen naar NL en kunnen we eindelijk iedereen weer knuffelen. Want wat hebben we iedereen gemist. En wat hebben we zin in lekkere Andijviestamppot.

Dit was dan de laatste, voor nu.
Liefs Jap en Lon.

PS. Ik hou van je schat. En ik ben zo blij dat we samen hebben kunnen doen. Dit is van ons. Voor altijd.