Hoi allemaal, hier het eerste verhaal vanuit het noorder eiland. We hebben al weer veel beleeft dus ga er maar goed voor zitten. Het zal wel weer een lang verhaal worden denk ik. Ik blijf voorlopig ook nog even zitten. We hebben net de Tongariro alpine crossing gedaan, 19,4 km, 6 uur lopen, het was goed te doen maar die kilometers voel ik wel. Straks daar meer over. Ik ga bij het begin beginnen, de oversteek van het zuider eiland naar het noorder eiland. s‘ Ochtends om 8 uur stonden we klaar om met auto en al de enorme ferry op de rijden. Dat was misschien nog wel het leukste gedeelte. Haha. Het begin van de boottocht was wel mooi maar we waren al heel snel op open water waardoor het uitzicht niet meer zo boeiend was. Ik had vooral heel erg veel last van zeeziekte. De boottocht duurde 4,5 uur, dus dat was even doorbijten… Aangekomen in Wellington (de hoofdstad van NZ) was het verschil tussen het zuider en het noorder eiland meteen duidelijk. Veel hoge grote kantoor gebouwen, veel verkeer, veel mensen, alles was veel meer dan dat we van het zuider eiland gewend waren. Niet heel gek gezien er 1.000.000 mensen wonen op het zuider eiland en 3.000.000 op het noorder eiland. En hiervan wonen ook nog eens 1.000.000 mensen in Auckland. In Wellington hebben we de rest van de middag nog een beetje gewinkeld, wat rondgewandeld in de botanische tuinen en ’s avonds lekker uit eten geweest in een restaurant met authentiek NZ’se gerechten, natuurlijk hadden we allebei weer lamsvlees, hmmm. Wellington leek door al de hoogbouw groter als dat het was. Er waren eigenlijk maar 2 echte winkelstraten en daar waren we zo doorheen. Wat wel heel leuk was was de kabeltram de botanische tuin weer uit terug naar het centrum. De volgende dag gingen naar New Plymouth naar familie Borsje, familie van Jasper. Pim is de neef van Ruud en die is 10 jaar geleden naar Nieuw Zeeland geëmigreerd met zijn gezin, wat verder nog bestaat uit Marja, Thomas en Simone. We dachten eigenlijk dat het noorder eiland zo ongeveer even groot zou zijn als Nederland. Hahah, dat hadden we heel erg mis! Het rijden van Wellington naar New Plymouth koste ons 4,5 uur en New Plymouth ligt nog niet op de helft van het eiland. Dat was dus even door tuffen maar onderweg was er niet veel wat we wilde bezoeken en de wegen reden lekker door. In New Plymouth zijn we eerst op aanraden van Pim naar een museum geweest dat over Taranaki gaat, de provincie waar New Plymouth in ligt. Daarna even gepicknickt aan het water en toen snel naar Familie Borsje die al stonden te popelen ons op te vangen. We werden hier heel warm onthaald en hebben een hele tijd gezellig zitten kletsen over onze belevenissen in New Zeeland en natuurlijk hun ervaringen als bewoners van het land. Als avondmaal stond er fish and chips aan het strand op het menu, beter kan niet! Tegen zonsondergang hebben we Marja en Simone thuis afgezet en zijn wij met Pim doorgereden naar een meer. We hadden precies nog 20 minuten voor de slagboom zou sluiten. Pim is net zo gek op fotografie als Jap of misschien nog wel gekker, dus er moesten even een paar mooie kiekjes worden geschoten. Daarna nog veel meer gekletst en daarna gingen we heerlijk slapen in de speelhut in de tuin. Dat was een heel gezellig boomhut achtig hutje achterin de tuin. Ze hadden het heel schattig aangekleed en we hebben er heerlijk geslapen. ’s Ochtend hebben we Pim uitgezwaaid naar zijn werk en zijn onder de douche gesprongen. Daarna konden we ons afdrogen met echte handdoeken. Dat was echt heerlijk na weken lang ons afdrogen met een zemenlap. Die zijn wel snel droog maar lekker voelt het niet. Je af kunnen drogen met een gewone lekkere handdoek voelde heel luxe, net als de rest. Ze hebben ons echt verwend. We waren van plan ’s ochtends op tijd weg te gaan om langs de kust van New Plymouth te gaan fietsen maar we zijn zo lang blijven hangen en hebben zo lang met Marja gekletst over van alles en nog wat dat we daar geen tijd mee voor hadden. Want we moesten nog een keer 4,5 uur rijden naar Tongariro national park. Jasper twijfelde al een paar dagen aan de linker voorband. Hij had het idee dat hij wat zacht was. Ik zag het niet maar hij gelukkig wel. We hadden de dag ervoor de banden weer een keer helemaal vol geblazen en toen was er al wel een verschil tussen links en rechts. De volgende dag kon er weer lucht bij dus toch maar het verhuur bedrijf van de auto gebeld om te vragen wat we moesten doen. Die pakte het meteen goed op en gaven ons het adres van het dichtbij gelegen bandencentrum. Daar bleek dat er een enorme spijker in onze band zat. Toch maar goed dat Jap er zo alert op was. Ze hebben het gat gedicht en toen konden we weer verder. We hadden hierdoor wel wat vertraging opgelopen en moesten wel zorgen dat we voor 20.00 uur op de camping waren anders was de receptie gesloten. De weg was prachtig we hebben een heel deel gereden op de forgotten world highway. Wat wel grappig was was dat ze ook een deel van de weg waren vergeten aan te leggen. Want van een nette geasfalteerde weg zaten we ineens uit het niets op een dirtroad midden door het bos. We begonnen heel erg te twijfelen of we niet een afslag gemist hadden, maar het bleek goed en na 30 minuten vervolgde de geasfalteerde weg zich weer. De heuvels in het gebied waar we doorheen slingerde waren prachtig. Gelukkig kwamen we op tijd op de camping. Daar hadden ze alleen een foutje gemaakt. Want voor we gingen rijden had Jasper naar de camping gebeld om te reserveren en om speciaal te informeren of ze ook tentplekken hadden, want dat stond niet vernoemd op de campermate app. Maar via de telefoon had een vrouw gezegd dat het geen probleem was en onze reservering aangenomen. Maar eenmaal daar vertelde de eigenaar van de camping dat ze helemaal geen tentplekken hebben en dat ze alleen plekken hebben voor campers want alle plekken zijn van grint. Maar wat wel zou kunnen maar wat ze normaal nooit doen is dat we onze tent mochten opzetten in de speeltuin van de camping. Oke prima! De camping heeft ook een shuttle service waarbij ze je afzetten aan het begin van de crossing en weer ophalen op het eind. Dus ook dat geboekt en snel de tent in en slapen want we waren allebei behoorlijk gaar van het lange auto rijden en de bus vertrok vanochtend om 6:45uur. We hadden al veel mensen gehoord over deze alpine crossing en hij staat bekend als de mooiste dag wandeling van NZ en staat hoog op de lijst van mooiste dag wandelingen van de wereld. Die mochten we dus niet missen. We hadden alleen van iedereen gehoord dat hij erg zwaar was, dat hij 26 km was en dat het goed afzien zou zijn. Op sommige punten zelfs 2 stappen omhoog en 1 stap naar beneden glijden… We hadden ons dus echt voorbereid op een mooie maar helse tocht. Dat mooie was waar, of eigenlijk moet ik zeggen: het was prachtig, maar dat helse niet. We hebben veel en veel erger gehad in andere kortere wandelingen die veel en veel zwaarder waren dan deze lange wandeling. Hij was gelukkig ook geen 26 km zoals ze ons hadden verteld maar 19.4 km. Zoals ik al zei het was prachtig. Het was een groot vulkanisch gebied met grote dramatische verschillen. Het is weer moeilijk uitleggen hoe het er dan allemaal uitzag. Maar het begon met allemaal lage begroeiing, vooral paarse bloemen wittig mos en wat vetplant achtige planten. Daarna was het een hele grote en hoge vulkaan met veel gestold lava en alleen maar zwart zand, geen enkele begroeiing. Daarna kwamen we over een top en daar lagen 3 asociaal turquoise blauwe meertjes, met overal stoom er om heen en een enorme rotte eieren zwavel lucht. Alles was nog steeds omringt met zwart los zand wat het contrast heel groot maakte met de felle kleur van het heldere water. Nog een stukje verder een heel erg groot en heel erg diep blauw kleurig water. Hier hebben we even lekker gestopt voor een lunch. Daarna liepen we door een bergachtige omgeving met fantastische uitkijk waarbij we zelfs een stuk konden zien van lake Taupo, onze volgende stop. Daarna was het 4 km downhill de berg weer af. Met het laatste stukje door een dichtbegroeid bos. Hoeveel variatie wil je hebben? De wandeling was niet echt super zwaar omdat het steeds even heel erg stijl was maar daarna weer vlak, dan weer stijl en dan weer vlak en er was zo veel moois om ons heen om ons over te verwonderen. Dit was echt de mooiste en leukste wandeling die we gemaakt hebben tot nu toe. Op de camping hebben ze 30 minuten gratis hotpool, dus daar duiken we zometeen lekker in om onze benen nog wat extra rust te geven. Ze hebben het verdient. Morgen rijden we naar Taupo, dit keer is het gelukkig niet zo’n lange reis, 1 uurtje rijden. We genieten nog steeds volop, van al het moois hier maar ook zeker van elkaar. We hebben het fantastisch hier.

Tot de volgende keer maar weer.

Liefs Jap en Lon.