Om maar meteen met de deur in huis te vallen: we hebben het overleeft en zijn niet omgeslagen met de kayak! We hebben nu een dagje in Picton vanaf waar we morgen de ferry nemen naar het noorder eiland. En we gebruiken vandaag als Laundry day. Niet erg spannend dus. De Abeltasman was echt een leuke ervaring, het was er mooi, de stranden waren prachtig maar het kayakken was mij wel af en toe te spannend. We hebben allebei wel vaker gekayaked, en buiten op het water in Dunedin was dat altijd in rivieren, of in ieder geval rustig water. We hadden allebei verwacht dat dat nu ook zo zou zijn aangezien we zonder gids op pad mochten. Maar bij de instructies werd al duidelijk dat dat niet zo zou zijn. We kregen een uitgebreide uitleg over wat te doen als de kayak omslaat.. Heel geruststellend. Dat is namelijk waar ik het meest bang voor ben met kayakken. Je zit met die waterdichte keep vast aan de kayak en dan sla je om en moet je op de kop in het water jezelf los zien te maken. Jap was niet zo bang om om te slaan voor zichzelf maar was nu wel heel erg bang om om te slaan omdat hij dat voor mij gewoon echt niet wilde. Gelukkig wisten we nu wat we zouden moeten en konden we (zogenaamd) met volle moed op pad. Onderweg zouden we 3 ‘rode zones’ tegenkomen, iedere dag 1. 1 daarvan hete bijvoorbeeld mad mile, dat zegt genoeg toch? Deze gebieden moesten we zo vroeg mogelijk passeren en in ieder geval niet tussen 12:00uur en 16:00uur want dan kon het water te ruig zijn om te passeren. Dus dat werd onze eerste missie, zorgen dat we zonder om te slaan en zonder echtscheiding die eerste rode zone passeren. Door de zenuwen aan beide kanten verliep de communicatie in het begin niet al te soepel, haha. Maar gelukkig hadden we dat allebei snel genoeg door en werden we weer team, zoals het hoort. Het water golfden soms wel wat meer dan ik leuk vond maar het ergste vond ik nog wel de water taxi’s die steeds voorbij croste om mensen en kayaks weg te brengen en op te halen. Ze gingen iedere keer steeds wel met een ruime boog om ons heen, maar toch was ik er steeds erg alert op dat ze dat ook echt wel deden en ons niet per ongelijk over voeren en passerende boten maken natuurlijk nog meer golven. Op dag 3 van het kayakken raakte we er wat meer aan gewend en werden we allebei wat relaxter en waren we niet meer bezig met de golven en de boten, maar helaas kwam dat pas op dag drie en dus de laatste dag van het kayakken. Maar genoeg daarover. De omgeving was prachtig en omdat de afstanden die we moesten afleggen niet zo super groot waren was er genoeg tijd om op veel strandjes te stoppen en daar te genieten van het mooie strand en de mooie omgeving. De eerste nacht sliepen we op een camping die alleen te bereiken was vanaf het water en niet vanaf de wandelroute. Het was een gezellig kleine camping met maar plek voor 6 tenten. We hebben daar gezellig gekletst met 2 koppels uit canada. 1 koppel was op reis voor een onbepaalde tijd en het andere koppel was gepensioneerd (de vrouw was gepensioneerd kinderfysiotherapeut!) en waren voor 3 maanden in NZ. ’s Avonds waren de lucht en de wolken prachtig verlicht door de zonsondergang en ’s ochtends konden de we de zon op zien komen vanuit de zee. De camping lag zo ongeveer direct aan een volgende rode zone zodat we ’s ochtends vroeg meteen die zone konden oversteken. Dit gold ook voor de volgende camping. Tijdens het kayakken stopten we dus vaak op mooie stranden en er waren veel eilandjes waar je mooi omheen kon varen. De tweede nacht sliepen we op mosquito bay, en helaas deed de camping zijn naam eer aan. Naast de beroemd en beruchte sandflies waren hier ook muggen… Deze camping was ook alleen maar vanaf het water te bereiken maar was wel wat groter dan de vorige camping. Bij deze camping was een lagune. Bij laag water is het een enorm strand en bij hoog water is de camping een eilandje omringt met water. Achter de camping bleef het water redelijk ondiep en daar stond vol de zon op, dit water was dan ook heerlijk warm. Hier hebben jap en ik een hele tijd lekker in gebadderd. Jap heeft nog geprobeerd een dam te maken om het water tegen te houden zodat we nog langer konden badderen maar helaas was de stroming sterker dan de dam, haha. Op dag drie waren we dus al volleerde kayakkers en voelde we ons een stuk meer op ons gemak. We hebben toen bij een eilandje heel veel zeehonden gezien waarbij er ook een stel jonge zeehonden aan het zwemmen waren. Helaas kwamen ze niet heel erg dicht bij. We moesten onze kayak voor 3 uur hebben achter gelaten op het strand en daarna moesten we nog 2,5 uur lopen naar onze volgende camping. Dus de kayaks leeg gehaald, backpacks vol en lopen maar. Jap begon alleen al na 10 minuten te zuchten en te steunen dat hij het zo zwaar had, hij bleek zijn tas gewoon volledig verkeerd ingesteld te hebben waardoor het inderdaad wel erg zwaar wordt. Dus de tas goed ingesteld en toen kon ik hem bijna niet meer bijhouden, zijn tas was ineens zo licht als een veertje, hahah. Het weer was vandaag wat minder, het was redelijk dicht bewolkt en daardoor wat kouder, maar dat was voor het lopen wel lekker. Na een tijdje voelde onze tassen toch niet meer zo licht als een veertje en als afleiding hebben we onderweg heel de tijd gezellig spelletjes gedaan, wie,wat of waar ben ik, ik ga op vakantie en ik neem mee, de tijd ging toen weer een stuk sneller. Eenmaal aangekomen was het is te koud om nog aan het strand te liggen, dus we hebben de tent op gezet, gegeten en zijn gaan slapen. ’s Ochtends moesten we weer vroeg op, nu niet voor een rode zone maar omdat we de lagune moesten oversteken voor de rest van de wandeling. En het was laag water tussen 6:00uur en 9:30uur waarbij het water op zijn laagst was op 7:45uur. Wij staken om 8:15 over, toen was het grootste deel helemaal droog op nog 4 kleine stromingen na. 3 van de 4 kwamen bij mij halverwege mijn onderbenen en 1 tot halverwege mijn bovenbenen. Daarna was het een relatief korte wandeling (2 uur) na het punt waar we zouden worden opgehaald door de watertaxi om weer terug te gaan naar Marahau. Daar hebben we lekker uitgerust op het strand tot we een watertaxi terug konden nemen. We zouden eigenlijk pas om 15 uur de watertaxi terug nemen, maar aangezien we al om 11uur op de plek waren hebben we geregeld dat we wat eerder een water taxi terug konden nemen, vooral omdat we nog een stuk moesten rijden naar Picton. De was is ondertussen hopelijk droog. De volgende keer schrijven we jullie vanuit het noorder eiland! Het voelt ineens alsof het snel gaat, we hebben “nog maar “ 3 weken in Nieuw Zeeland.

Dikke kus en knuffel,

Jap en Lon.