Dit hoofdstuk, blijft nog lang geheim, het thuisfront komt er pas achter dat we dit hebben gedaan op het moment dat ze de film zien van onze reis..

Hierbij onze twee versies van dit avontuur.

Versie Jap: Daar stonden we dan gister in de I-site om een cruise te boeken, hebben we ook nog maar even een skydive bijgeboekt voor de volgende dag. Waaaaaaat??? Haha de volgende dag zouden we om 11 uur van 15.000 feet uit een vliegtuig springen, een heel raar idee. Lon was de rest van de dag zenuwachtig, maar ik… Ik had eigenlijk nergens last van, het was nog zo ver weg dat ik het me niet kon voorstellen. Toch sliep ik slecht, omdat mijn kies had besloten te ontsteken en hij klopte voor het leven. Toen we wakker werden begonnen de kriebels toch wel echt te komen, over een paar uur gaan we gewoon uit een vliegtuig springen. Toen we aan kwamen bij het vliegveld moesten we eerst een veiligheidsfilmpje kijken en werden de kriebels toch meer zenuwen en spanning. Na het filmpje moest je nog even wat gegevens in vullen en hun voorwaarden natuurlijk accepteren, waar de woorden verwondingen en dood in voor kwamen. Niet echt geruststellend dus. Ook konden we kiezen of we werden gefilmd en of we dan werden gefilmd door je instructeur of dat er apart iemand meeging. Dit laatste vonden Lon en ik toch wel de beste optie, omdat je meer van de omgeving zou zien en er ook nog foto’s werden gemaakt. Na dit alles moesten we wachten tot we aan de beurt waren, pfff wat een spanning. Na iets van 30 minuten werden onze namen omgeroepen en mochten we onze overalls aantrekken. Van de spanning moesten Lon en ik toch nog even snel een zenuwplasje doen. Hierna trokken we allebei onze overalls en harnas aan, waaraan we vast zouden komen te zitten aan de instructeur. We kregen ook nog een mooi mutsje en een zeurstofmasker…. WAT EEN ZEURSTOF MASKER???? Hoezo is dat nodig? Volgens het meisje dat ons hielp kon je lastig ademen op 15.000 feet, slik…. Na deze alweer zo geruststellende boodschap werden we opgehaald door onze instructeur en cameraman. Na het voorstellen en de grap van de instructeur dat het voor hem ook de eerste keer was, gingen we het vliegtuig in. Een klein vliegtuigje waar je achter elkaar achterstevoren in gaat zitten op een bankje waarbij je benen aan weerszijde van de bank zitten. Voor dat wij zouden gaan springen gingen eerst de mensen (4 in totaal) springen die op 12.000 feet eruit gingen. We zouden hun dus eerst zien gaan, pffff. De vlucht naar boven duurde voor mijn gevoel erg lang, maar wel met hele mooie uitzichten. Ik moest mezelf wel dwingen om van die uitzichten te genieten, want in mijn hoofd ging het alleen maar, ik ga straks uit een vliegtuig springen WAAAAAT???? Me hart klopte in mijn keel. Toen we bijna op 12.000 feet waren, moest ik op de schoot van de instructeur gaan zitten om ons aan elkaar vast te maken. Het voelde wel veilig om zo strak met hem vast gesnoerd te zitten, hij wilde natuurlijk ook niet dood en dat zou dus wel goed komen. Ook kreeg ik het zuurstofmasker op, ook al had ik nog niet echt problemen met ademen. Wel voelde me armen al een beetje vreemd, wat misschien meer met mijn zenuwen te maken had trouwens. Tijdens de vlucht naar boven heb ik de hele tijd Lon haar hand vast gehouden en elkaar af en toe vol spanning aangekeken, met het idee we gaan dit echt doen!!!! Toen we op 12.000 feet aankwamen ging de deur open en ging de eerste springer op de rand van de opening zitten en sprong. Het vliegtuig ging ervan omhoog en hij viel zoooo snel. De wind die het vliegtuig in kwam door de open deur en het geluid daarbij was echt ongelooflijk. Hierna gingen de volgende 3 er ook uit en bleven Lon en ik met de instructeurs en onze cameramannen over. Toen de deur weer dicht was klommen we naar 15.000 feet en kreeg ik instructies van mijn instructeur over het springen uit het vliegtuig. Ik moest mijn hoofd op zijn rechter schouder leggen, mijn heupen naar voren duwen, mijn schouders naar achter, mijn voeten uit het vliegtuig en met knieën tegen elkaar naar achter doen en met mijn handen moest ik het harnas vasthouden. Na dit geoefend te hebben kon ik nog even relaxen, of nouja dat zei hij, nou ik heb dus NIET gerelaxed. Ik heb hele tijd zitten stressen voor het moment dat we dat vliegtuig uit zouden gaan. Na een paar minuten waren we op de juiste hoogte en ging de deur weer open, ik zou als eerste gaan daarna Lon. Na haar nog even in haar been te hebben geknepen gingen mijn instructeur en ik naar de uitgang schuiven. Ondertussen hing de cameraman al uit het vliegtuig om mij te filmen. Toen ik met mijn benen over de rand moest gaan hangen, heb ik even naar beneden gekeken maar ik liet toch snel mijn blik naar de horizon gaan. WAT WAS DAT HOOG. Na 1 keer test heen en weer, zette de instructeur af en sprongen met een achterwaartse salto het vliegtuig uit samen met de cameraman. Jeetje, wat krijg je dan een wind in je gezicht echt onvoorstelbaar. Na een paar seconde, van de 60 seconde durende vrije val, mocht je je armen uitspreiden. Wat je nog een beter gevoel gaf van de snelheid, wat was die wind sterk. Ik had moeite mijn hoofd in zijn nek te houden en mijn voeten naar achter te houden. Hier moest hij mij dan ook een paar keer mee helpen. Af en toe was het ook best moeilijk ademhalen maar toch ging dit redelijk goed. De vrije val duurde voor mijn gevoel erg lang, vooral omdat je niet weet wanneer de parachute open gaat. Ondertussen kon ik nog een paar keer lachen naar de camera en draaide we wat rondjes om onze as. En toen hoorde ik de parachute open gaan en voelde ik een grote shock en kreeg ik het gevoel van mijn gewicht weer terug. Toen kon ik rustig van het uitzicht gaan genieten, dacht ik.. Na wat aanpassingen aan mijn harnas zodat ik net iets lekkerder zat, gingen we rondjes draaien. Wat een kracht komt er dan op je lichaam zeg, ik moest op een gegeven moment even rust hebben en zei ik dat ik duizelig werd. Waarop hij mij 2 seconde rust gunde en daarna vrolijk weer verder ging. Toen we dichterbij de grond kwamen gingen we oefenen met het lande. Hierbij moest je je knieën heel hoog optrekken en je benen strekken. Dit was niet erg moeilijk, waarna ik nog even kon uitrusten van het draaien en genieten van het uitzicht. De landing daarna ging erg soepel en we hadden zelfs een staande landing. Toen ik op de grond stond moest wel even een paar seconde bij komen maar daarna kwam de vrolijkheid en voldoening dat ik het gedaan had. Een paar tellen later kwam Lon alweer haar landing maken, ze landde juichend, en kon ik haar omhelzen en vertellen hoe gaaf dit was! Dit wil ik nog wel een keer doen!

Versie Lon: In Kaapstad had ik het al bijna gedaan. We kregen het niet meer geregeld voor ik door ging. Ergens was ik daar wel blij om, natuurlijk omdat het echt te eng is. Maar ergens vond ik het ook wel heel erg jammer. Het lijkt me fantastisch om het gevoel te hebben dat je vliegt als een vogel en op die manier van het uitzicht te genieten. En daarom heb ik altijd gezegd, mocht het ooit gebeuren dat mijn droomreis naar Australië en Nieuw Zeeland plaatsvind, dan ga ik skydiven. Duss… Nu waren we er en had ik al op verschillende punten en mogelijkheid gezien voor een skydive. Maar iedere keer gewoon een reden verzonnen om het niet te doen. Ik had al besloten dat als ik het wilde doen het in Nieuw Zeeland moest zijn omdat de landschappen met de bergen zo’n mooi uitzicht zullen geven, dit zal anders zijn in Australië. En Wanaka is zo mooi dat ik al had gedacht, wauuw het uitzicht zou hier al helemaal fantastisch zijn vanaf zo hoog, en het weer is er perfect voor, geen wolkje aan de lucht… Maar ik had toch ook wel weer een reden bedacht om het vooruit te schuiven. Want laten we wel zijn, ik ben echt geen held, en heb echt hoogtevrees, dus waarom zou je in hemelsnaam willen skydiven. Maar toen we bij de i-site waren had ik toch maar even het foldertje meegepakt van het skydive bedrijf, gewoon even kijken. Daar prezen ze zichzelf aan al de aller veiligste van Nieuw Zeeland en dat het de mooiste plek is om te doen, natuurlijk.. De volgende dag waren we weer bij de i-site om de cruise te boeken en nadat dat allemaal was gebeurd en het meisje vroeg of we nog iets wilde weten, zei Jap heel overtuigend nee bedankt en was al bijna buiten. Maar ik bleef staan en vroeg met een kloppend hart, zweethanden en een trilling in mijn stem of ze ons misschien wat informatie kon geven over de skydive boven lake Wanaka. Ik stond er zelf ook wel een beetje van te kijken, en Jap misschien nog wel meer. Maar ze zei dat je het zeker van te voren moest boeken en dat het morgen zou kunnen om 11 uur. Waarop ik heel hard moest lachen en zei, hahah nee joh ik ga nu echt niet boeken, het alleen al vragen bezorgt me een hart verzakking, dat was al een goede stap in de richting, boeken is een stap te ver. Ik ga eerst hier even van bij komen en dan zien ze wel verder. Waarop Jap en het (Nederlandse) meisje me begonnen te overtuigen, dat ik nu al zo’n stap gemaakt had en dat ik nu beter maar kon doorzetten. En dat het zo gaaf en zo mooi is.. blablabla. Ik geef ze nu gelijk, maar dat was toen wel anders. Nouja oke dan laten we dan maar boeken. Toen moesten we nog kiezen wat we dan gingen boeken. 12.000 feet of 15.000 feet, een verschil van of 45 seconden vrije val of 60 seconden vrije val. Waarop ik heel hard riep, ja hallo, natuurlijk het minst lange. Waarop Nicky en ondertussen meer collega’s ons gingen overtuigen waarom de 15.000 feet beter zou zijn, vooral als je bang bent. Want eerder dat je je beseft wat je aan het doen bent is het al weer over, zeiden zij, ik vond een minuut naar beneden storten heel erg lang klinken. Maar goed, we gingen dus uiteindelijk naar buiten met 2 x skydive van 15.000 feet…. O MIJN GOD. Ik voelde me zo’n idioot. Wie doet nu zo iets. Wie doet dit vrijwillig en waarom wilde ik dit? Ik ben er heel de dag en nacht van vanslag geweest en alle scenario’s zijn voorbij gekomen. Deze zal ik jullie besparen. Oke daar gingen we dan alles was geregeld en we waren in ons overall gehesen, mijn hartslag was 300 slagen per minuut. Toen het meisje wat ons in het harnas hielp met de attributen kwam. Waaronder een zuurstof masker. Een zuurstof masker! Ow hemel!! Toen raakte ik lichtelijk in paniek. Niemand had me verteld over een zuurstof masker! Toen ging mijn hartslag 800 slagen per minuut. Ik moest mezelf echt dwingen door te zetten en niet te stoppen. Ik had op mijn handen geschreven, sorry pap en mam, om te laten zien op de video, maar eigenlijk zei ik ook sorry tegen mezelf. Ik had ook heel sluw gekozen voor een video gemaakt door een cameraman die met je mee springt, 1 man extra die kan ingrijpen mocht er iets mis gaan… Na voor mijn gevoel uren te moeten wachten, wat 30 minuten bleek te zijn, gingen we het vliegtuig in. Jap en ik waren de enige gekken die vanaf 15.000 feet sprongen.. de rest allemaal vanaf 12.000 feet. Dus eerst werd de rest uit het vliegtuig geworpen, dit zag er echt angstaanjagend uit. Gelukkig hadden wij ons zuurstof masker al op… de wind die naar binnen kwam zodra de schuif open ging en de kracht die op het vliegtuig komt op het moment dat er twee mensen uitvallen is groot.. en alsof het allemaal nog niet erg genoeg was gingen wij nog 3000 feet hoger… En de camera man was ondertussen alles vrolijk aan het filmen, en ik steeds maar lachen en duimpje omhoog… Ja hoor het gaat helemaal top…….
Oke we kregen de laatste instructies, zuurstof masker kon af, ik kon niet meer terug, en ik zat stevig, heel stevig vast aan mijn instructeur, iedere beweging die hij maakte, maakte ik ook. Ik kan je vertellen dat onder die stress het moeilijk is de instructies te onthouden, maar ik weet ze nu wel weer, hoofd naar achter, borst en heupen naar voren benen naar achter en verder proberen te lachen en ontspannen. Maar op het moment dat je met je voeten over de rand bungelt van een vliegtuig weet je ze echt niet meer, het is dat hij mijn hoofd in zijn nek legde, maar zelf heb ik niet veel gedaan. Alleen een paar kreten van de schrik toen we eenmaal vielen, en vielen, en vielen… toen gingen we ook nog op de kop en was ik volledig gedesoriënteerd. En wat een wind, ongelooflijk, het is zo overweldigend, op een gegeven moment mocht ik mijn harnas loslaten en mijn armen uitstrekken, maar je hebt het gevoel alsof je armen eraf waaien. Maar zodra de eerste schrik weg is, is het net of je vliegt, en is het echt wel heel gaaf en krijgt je de neiging te gillen, WHIEEEHOOEEEEEE!!! Voor ik na kon denken over wanneer het parachute zou komen was het parachute er al en begon het genieten van de omgeving echt. In tegenstelling tot de instructeur van Jap maakte die van mij mooie grote rondjes, zodat ik steeds een goed 360 graden uitzicht had. Het was prachtig en weer echt het gevoel alsof je een vogel bent die heerlijk aan het vliegen is. Echt fantastisch. Nog steeds wel eng, maar het is zo mooi dat je vergeet dat het eng is. De landing ging heel soepel, en hier durfde ik eindelijk WHIEEEHOOEEEEEE!!! te roepen, het was een zachte landing gewoon op de voeten. Ik kon niet stil blijven staan met de landing. Ik was echt zo hieper van de kick, het was echt gaaf en ik was heel blij dat Jap ook veilig geland was. Of ik het ooit nog een keer zou doen? Ik sluit het zeker niet uit..