Hoi Jap hier, Lon heeft even vrij genomen van het schrijven, it was my turn. Op dit moment zitten we in het vliegtuig naar Adelaide, helaas met aardig wat vertraging door een mankement aan het vliegtuig. We hebben echt super veel zin in Australie! We waren gebleven op de camping van de doc waar Lon net weer bij mij in de hangmat kruipt op samen nog een middag dutje te doen. De volgende ochtend gingen we op weg naar Cape Reinga. Dit is het noordelijkste puntje van Nieuw Zeeland en hier staat een eenzame vuurtoren. Onderweg zouden we de 90 mile beach tegen komen en enorme zandduinen waar je vanaf kan Sandboarden. De eerste stop die we tegen kwamen was de 90 mile beach. Dit is een strand van jawel….. 90 mile en waar je met je auto (lees 4WD) overheen kan rijden. Hier hebben we even gekeken naar de vele surfers die hier bezig waren. Van al die surfers kreeg ik echt kriebels van om zelf ook te leren surfen, maar die kriebels kriebelen al even.. Verder was het strand zelf niet heel bijzonder, wij zijn lange stranden erg gewend in Nederland. We vonden dit strand niet veel anders als bij bijvoorbeeld Domburg of Scheveningen. Maar voor Nieuw Zeeland zijn dit soort stranden vrij uniek omdat er eigenlijk overal maar kleine korte stranden zijn omgeven door rotsen. Wat wij veel mooier vinden. Omdat we het dus niet heel bijzonder vonden gingen we snel verder naar Cape Reinga. De volgende stop waren de enorme Puka sand dunes. Hier kwam mijn body board goed van pas en konden we meteen de duinen in lopen met het board onder onze arm. Na eerst al wat andere mensen naar beneden te hebben zien zoeven, ging ik als eerste naar boven klimmen. Lon wist nog niet of ze het zou durven en bleef nog even beneden om mij te filmen. Het was een aardig steile klim en ik was goed buiten adem toen ik boven aan kwam. Ik had bedacht om eerst op mijn billen met mijn voeten naar voren naar beneden te gaan. Dit leek me eerst minder spannend en zo dacht ik de snelheid iets meer te kunnen controleren. Eenmaal bij het randje van de duin gekomen was het toch wel echt heeeeeeel steil. Het ging echt bijna verticaal naar beneden. Maarja ik ging dus echt niet weer naar beneden lopen, dus na nog even gezwaaid te hebben naar Lon, ging ik op mijn billen naar beneden. Woooh dat was leuk, helaas was de keuze om met mijn voeten naar voren naar beneden te gaan niet helemaal de goede. Onderweg spoot er allemaal zand op van mijn voeten en zaten mijn gezicht en kleren heerlijk vol zand. Heel erg vond ik dat niet maar de tweede keer ging ik toch maar head first, op mijn buik liggend naar beneden. Dit ging veel harder en was echt veel en veel leuker. Na mijn plezier gezien te hebben, besloot Lon toch ook een keer naar beneden te gaan. Het koste haar emaal boven toch wel wat mentale voorbereiding, even een aantal minuten moed verzamelen. Maar uiteindelijk ging ze. En na mijn zand hap ervaring ging ze meteen op haar buik naar beneden. Lon vond het helemaal geweldig toen ze naar beneden ging en wilde meteen nog een keer maar nu wat sneller. We gingen allebei zo een aantal keer naar beneden. Lon ging voor de laatste keer en dat was ook haar beste keer. Ze zoefde echt heeeel snel naar beneden en kwam helemaal hieperdepieper van het board af. Dit hadden we echt nog de hele dag kunnen, als het niet zo vermoeiend was om naar boven te lopen. Dus besloten we verder te gaan richting Cape Reinga. Aangezien het al was laat werd gingen we eerst naar de Camping, dit was weer een doc camping en zat vlak voor de Cape. Het was echt prachtig, een heel mooi strand met grote rotswanden eromheen. We zaten met onze tent bijna op het strand en het was echt heerlijk rustig en hadden niemand om ons heen. Totdat er een aantal jonge fransen naast ons 3 tenten op kwamen zetten en meteen harde rap muziek opzetten. Helaaaaas daar ging onze rust…. We hadden al besloten om niet meer vandaag maar morgen naar Cape Reinga te gaan, omdat we dachten dat dit nog een wandeltocht van een uur heen en een uur terug zou zijn. Toen we wilde gaan slapen stond de muziek nog steeds hard aan en vroeg Lon heel netjes of de muziek uit kon omdat we wilde gaan slapen. Deze ging inderdaad heel even uit waarna hij binnen 2 min weer net zo hard aan stond. Toen Lon het nog een keer ging vragen zeiden ze heel schijnheilig, oooh ik dacht dat je alleen zachter bedoelde. De muziek ging hierna weer even 5 min uit maar daarna toch weer lekker aan, stomme fransen (tenminste, deze dan hea;)). Gelukkig ging het niet tot midden in de nacht door, maar onze rust was in ieder geval lekker verstoord.
De volgende dag gingen we dan op naar Cape Reinga wat nog een klein stukje verder rijden was. Eenmaal op de parkeerplaats bleek dat het helemaal geen uur lopen was maar 10 min. Gelukkig waren we lekker vroeg waardoor het heerlijk rustig was en we ongestoord foto’s konden nemen van de vuurtoren en de omgeving. Het leek echt het einde van de wereld daar, aan de horizon was geen ander land in zicht. Na deze verassend korte wandeling gingen we weer richting het zuiden rijden. We hadden nog 4 dagen om naar Auckland te komen voor we de auto moesten inleveren. En Lon en mijn moeder waren ook nog jarig in deze tijd. Daarom wilde we de volgende dag facetimen met onze ouders. Hiervoor moesten we dus weer in een wat luxer park met internet zijn. We strandden uiteindelijk in Opononi, want we hadden geen zin meer om verder te rijden. We hadden ook geen haast want we hadden nog genoeg tijd en er waren niet veel dingen die we nog wilde zien. Het plaatsje was echt niks speciaals en ik zal er daarom ook weinig worden aan vuil maken. Omdat Lon om 00.00 uur jarig zou zijn hadden we een film uitgezocht en de computer opgeladen zodat we in de tent voor 00.00 uur een film konden kijken. Om 00.00 uur heb ik voor Lon een aantal verjaardagsliedjes gezongen en zijn we snel gaan slapen. Twaalf uur gaan slapen is voor ons ondertussen namelijk al heel laat, normaal liggen we al rond 22.00/22.30 uur te slapen. ’s Ochtends hebben we lekker ontbeten in een cafeetje en ondertussen gebeld met thuis. We hadden besloten om richting een aantal stranden in de buurt van Auckland te rijden die erg mooi schenen te zijn om daar nog wat te relaxen. We merkte dat we er al wel klaar voor waren om richting Australië te gaan, we hadden alles gezien wat we wilde zien in Nieuw-Zeeland en waren klaar voor een nieuw avontuur. Onderweg zijn we nog in een Kauri bos gestopt. Kauri bomen zijn enorme dikke hoge bomen die alleen in Nieuw-Zeeland voor komen. Helaas zijn na de kolonisatie heel veel Kauri bossen om gekapt voor het hout. Er zijn dus niet veel grote bomen meer over en de wortels van deze bomen zijn heel erg fragiel. In dit bos hebben we de grootste Kauri boom op de wereld gezien. Hij was echt enorm en waren allebei onder de indruk van de grote en dikte. Er groeide ook allemaal andere planten weer op deze boom wat het heel bijzonder maakte. Onderweg hebben we ook nog lekker gelunched voor Lon haar verjaardag zodat ze zich echt jarig voelde. Het blijft toch altijd anders om je verjaardag te vieren op vakantie. Hierna weer verder gereden richting Auckland, ons eind doel was alleen wat verder dan we gehoopt hadden en daarom besloten we in Hellensville nog een nacht te blijven slapen om de volgende dag verder te rijden. Onderweg hadden we al erg veel regen gehad en het weer werd er ’s avonds op de camping al niet beter op. Tijdens het opzetten van de tent begon het meteen weer te regenen. Gelukkig maar voor even zodat we nog wel droog hebben kunnen eten. Jammer genoeg begon het ’s nachts uit het niets ineens keihard te stort regenen. En iedere keer als je dacht dat het minder werd begon het weer keihard te regenen. Ik lig dan toch niet lekker in een tent en we hebben dan ook allebei niet erg lekker geslapen. Ze hadden ons verteld dat het weer in het Nooder-eiland beter zou zijn dan op het Zuider-eiland. Nou wij merkte er niet heel veel van, het weer wat we in het zuiden hadden gehad was vele malen beter dan in het noorder. Wat maar weer laat zien hoeveel geluk we over het algemeen met het weer hebben gehad. Want op een aantal dagen na hebben we maar weinig regen gehad.
Na de tent ’s ochtends nog even te kunnen hebben laten drogen gingen we op weg naar Piha. Een strand plaatsje aan de kust aan de rand van een groot bos. Deze plaats staat bekend om zijn goede surf golven en sterke stroming. In de omgeving waren ook nog een aantal wandelingen, maar we hadden allebei eigenlijk niet zo zin om te wandelen en zijn daarom lekker naar het strand gegaan. Het strand was echt prachtig met twee grote rotsen aan allebei de kanten van het strand en er waren heel veel surfers in het water. Naar hier een tijdje naar te hebben zitten kijken, ging ik met me body board ook even het water in. Gelukkig waren er strandwachten want het water was aardig ruw met een sterke stroming. Maar de golven waren echt geweldig je kon heel makkelijk op het board op een golf naar het strand surfen. De golven waren ook erg lang en daardoor heerlijk om zo op te surfen. Lon heeft me de hele middag niet meer terug gezien. Na deze ervaring, het zien van de vele surfers en surf lessen, besloot ik dat ik toch hier al een surf les wilde. Zodat ik al wat ervaring had voor we naar Australië zouden gaan. We hadden nog een hele dag in dit plaatsje te gaan voor we naar Auckland gingen om onze auto in te leveren. Na wat rondvragen en bellen kon ik gelukkig nog een lesje regelen voor de volgende middag. ’s Avonds hebben we nog lekker gerelaxed en alvast een begin gemaakt met het uitzoeken van onze spullen. Want omdat we de auto moesten inleveren moesten we deze ook helemaal uitspitten. Na 2 maanden te hebben geleefd in de auto hadden we veel troep verzameld.
De volgende ochtend voor de surf les, hebben we de hele auto leeggehaald en onze tassen zover mogelijk ingepakt. Als je dan alle spullen uitgestald ziet dan denk je echt, dit krijgen we onmogelijk in onze tassen. Maar aan het einde valt het toch allemaal weer mee. We hadden tijdens onze reis ook aardig wat spullen gekocht die we achter zouden laten. Zoals een extra pan, mijn body board, borden, bestek enz… Lon had eerder al wat blikken pasta saus aan een duitse jongen meegegeven en we besloten de rest van onze spullen ook aan hem te geven. Hier was hij echt ontzettend blij mee maar toch ook wel een beetje van overweldigd dat we dit alles zomaar weg gaven. Maarja wij hadden nu al bijna geen ruimte meer in onze tassen en konden dit dus echt niet meenemen. Ook hebben we de auto nog een was beurt gegeven en zoveel mogelijk van binnen schoongemaakt. Lon had namelijk gelezen dat als de auto niet schoon was je een boete van 250 Dollar moest betalen. En daar hadden we echt geen zin in.
Om 14.00 uur had ik dan mijn surf les. De instructeur was echt zon surf dude en ik kreeg een plank en een wetsuit van hem om aan te trekken. Waarna we op het strand even wat theorie doornamen. Zijn motto was dat je het beste kon leren surfen (of eigenlijk alles) door het te doen. Dus na 5 min theorie over hoe je op het board staat en 3 veiligheidsinstructies, gingen we het water in. De plank die had gekregen was echt 1.5 keer mijn lengte en daardoor erg stabiel. Na was dieper de zee in te zijn gelopen mocht ik op de plank gaan liggen en legde hij de plank in de goede richting. We begonnen met beach waves. Toen er een goede golf aan kwam telde hij af en voelde ik de golf en daarmee de snelheid komen. Op 3 sprong ik op en… Ik stond, ik stond gewoon op een surfboard en ging op de golven vooruit. Woooh dat was echt gaaf! En ik viel er ook niet meteen vanaf ik kon echt een heel stuk op de golf richting het strand surfen. Dit was echt fantastisch en na eraf te zijn gesprongen ging ik snel weer terug de zee in richting de instructeur. Het volgende anderhalf uur ging ik golf op golf surfend naar de kust. Ondertussen legde de leraar nog wat dingen uit, bijvoorbeeld hoe je stuurt. Als je je rechterhand naar de golf brengt stuur je naar rechts en als je met je rechter hand je board vast pakt vlak achter je voorste voet stuur je naar links. Verder kan je rechtop op je board gaan zitten en naar achter leunen om over een golf te gaan. Halverwege de les vroeg de leraar of ik goed kon zwemmen. Dus vertelde ik dat ik al 15 jaar op waterpolo en dat verklaarde voor hem waarom ik iedere keer weer zo snel terug was bij hem. Want het paddle liggend op me buik op het board ging me gemakkelijk af. Tijdens les vroeg ik hem ook nog wat informatie over het surfen in Australië en het kopen van een board daar. Hierover wist hij me wel wat tips te geven en als ik hem mailde zou hij wat voorbeelden van goede surfboards geven en mooie plekken om naar toe te gaan. Het viel me echt mee hoe makkelijk het ging, ik had verwacht dat ik misschien 1 keer zou staan tijdens de les. Lon verwachte zelfs dat ik misschien helemaal niet zou staan, maar ik ben er echt maar 1 of 2 keer voortijdig afgevallen. Aan het einde van de les wilde ik nog wel doorgaan maar merkte ik dat me benen moeite begonnen te krijgen met het opspringen op de plank. De les had dus precies lang genoeg geduurd, maar het smaakte zeker naar meer. Ik hoop in de komende drie maanden in Australië nog veel beter te leren surfen. De leraar zei ook nog aan het einde van de les dat hij maar weinig mensen, in de 15 jaar die hij les gaf, zo goede eerste les hadden zien doen. En dat als ik in Australië nog een les zou nemen ik moest aangeven dat ik tegen het intermediate level aanzat ondanks dat ik nog maar 1 les had gehad. Dat was erg leuk om te horen en een stimulatie om hier in Australië zeker mee door te gaan!
De volgende ochtend moesten we vroeg op om naar Auckland te rijden, we moesten namelijk de tent en onze slaap spullen nog inpakken en de auto moest om 10 uur al ingeleverd worden. Ook wilde we van te voren onze spullen al bij het hotel afgeven. Het rijden door naar Auckland ging gelukkig snel en we waren ruim op tijd bij het hotel. We sliepen in het Skycity Grand Hotel voor twee nachten, een luxe 5 sterren hotel, als cadeau voor Lon haar verjaardag. Hier checkte we alvast in en konden we onze spullen achter laten. Waarna we snel doorreden naar het verhuurbedrijf waar we onze auto inleverden. Onze kamer zou pas ‘s middags beschikbaar zijn dus gingen we lekker wat drinken en lunchen, daarna de stad verkennen en op zoek naar een restaurant om te eten. Auckland heeft niet een erg bijzonder centrum en daarom hebben we lekker wat gewinkeld en gewandeld door de stad. Om 19.30 uur zouden we pas gaan eten bij Masu, een japans restaurant gerund door een celebrity Chef waarvan wij nog nooit gehoord hadden, wat om de hoek bij het hotel zat. Hiervoor gingen we dus nog even lekker chillen in ons luxe hotel. Dit was wel echt even lekker na twee maanden kamperen in een tent. Lekker een eigen badkamer met bad en douche, een lekker zacht bed en lekker binnen ruimte voor jezelf. Het diner erna in Masu was erg lekker. We hadden een menu genomen met 6 verschillende gangen, omdat het japanse keuken was zeiden de andere a la carte gerechten ons namelijk weinig. We kregen echt allemaal hele bijzondere dingen zoals gefrituurde krabjes en knapperige sushi. Ieder gerecht was echt een explosie van smaken in je mond en hoe het eten geserveerd werd was ook prachtig.
Onze laatste dag in Auckland en in Nieuw Zeeland hebben we lekker uitgeslapen, tot 9 uur!!!, normaal staan we om 8 uur op. Daarna hebben we zoveel heerlijks ontbeten dat we niet meer hoefde te lunchen. We zijn nog even de stad ingelopen, hebben lekker wat baantjes gezwommen, in de sauna gezeten en gewoon lekker gerelaxed. Eerder reizigers die we ontmoet hadden, hadden het al gezegd maar reizen is vermoeiend. We merken allebei dat het vermoeiend is om iedere dag ergens anders naartoe te gaan, te bedenken wat je wil doen en je tent op te zetten en af te breken. Geen geklaag hoor, want we hebben het heerlijk op reis. Het is geweldig wat we allemaal gezien hebben en hopelijk nog gaan zien. Maar we zijn allebei wel moe.Vanochtend werden we al om 5 uur opgehaald om naar het vliegveld te gaan en op dit moment moeten we nog maar 1 uur en 12 min. vliegen voor we in Adelaide landen. Hier hebben we voor 3 dagen een AirBnB voordat we onze camper krijgen. We kijken er naar uit om Adelaide en Australië te gaan verkennen. Gelukkig hebben we nog 4 maanden te gaan want we zijn er nog lang niet klaar meer. Tot de volgende vanuit Australië.

Liefs,

Lon en Jap