Naracoorte, Mount Gambier, Portland, Port Campbell, Apollo Bay en Torquay

Op dit moment zijn we, na er al veel over gelezen te hebben, bij de GREAT OCEAN ROAD. Of eigenlijk alweer bijna aan het einde ervan, namelijk in Torquay de surf hoofdstad van Australië. Maar voor ik hierover verder vertel, eerst nog even wat we de afgelopen dagen hebben gedaan. Na weg te zijn gegaan uit Robe zijn we inderdaad even langs Beachport gereden omdat ik toch echt even in die Pool wilde zwemmen, die 7x zouter is dan de zee. Eenmaal daar aangekomen bleek het een klein zwemmeertje te zijn met steiger en zwemponton in het water. Het weer was jammer genoeg niet al te best, zeg maar gerust koud. En er was dan ook niemand in de buurt of in het water te bekennen. Ze hadden al gewaarschuwd dat het water erg koud was. Na wat twijfelen heb ik me toch maar even omgekleed en ben ik het water in gegaan. Man, ze hadden niet gelogen het was inderdaad echt koud. Je kon er wel goed in drijven, maar lekker drijven was er niet bij daar was het echt veeeeeeelste koud voor. Dus na 30 seconde vond ik het wel mooi geweest en ben ik er snel weer uitgegaan en heb ik me weer lekker warm aangekleed. Jah je leest het goed, het weer valt hier toch wel een beetje tegen, in Australië verwacht je brandende hitte en de hele dag een strak blauwe lucht, maar de afgelopen dagen hebben we heel veel bewolking gehad en weinig zon. Hierna zijn we naar Naracoorte gereden, hier zijn een aantal grotten die op de UNESCO werelderfgoed lijst staan. Dit omdat hier heel veel fossielen zijn gevonden. Hier konden we meteen mee met een tour door de fossiele grotten die een uur zou duren. We hoopte hier meer te weten te komen over de fossiele die er gevonden waren en we hoopte er ook een groot aantal te zien. Helaas viel ons dit wel een beetje tegen, er waren maar 2 fossielen in elkaar gezet. En verder ging alleen het laatste kleine deel over de fossielen en was de rest gewoon een tour door een grot. Omdat we allebei al aardig wat grotten hebben gezien vinden we dit toch wat minder interessant. Hierna zijn we snel opzoek gegaan naar een camping want het was al aardig laat. Op de camping die we hadden uitgezocht bleken heel veel vogels in de bomen te zitten boven onze camper. Dit ging van groen/blauw/rode papegaaien tot kleine groene vogeltjes (Juutjes) en wit/grijze kookaburra’s (soort van ijsvogel). Het was echt een gekrijs en gegil, en ze waren wedstrijdjes aan het houden wie het snelste kon vliegen. En toen hoorde we ineens apen of dat dachten we, maar dit bleken de kookaburra te zijn. Dat was echt heel raar om te horen, om apen geluiden uit een vogel te horen. We hebben echt uren naar de vogels zitten kijken en luisteren. Na de volgende ochtend nog met onze ouders te hebben gefacetimed en mijn moeder sterkte te hebben gewenst met de operatie, gingen we op weg naar Mount Gambier. Op weg hiernaartoe kwamen we nog door de Coonawarra, dit is een wijnstreek van Australië. Daar moest natuurlijk even geproefd worden, ook al was het pas 10 uur in de

ochtend. Hier zijn we bij twee verschillende wijnboeren gestopt en heb ik wat wijnen geproefd, Lon moest helaas de BOB zijn. Twee flesjes wijn rijker reden we door naar Mount Gambier. Hier gingen we eerst even langs het informatie centrum want we wisten niet meer zo goed wat hier allemaal te doen was. We wisten alleen dat het een leuk plaatsje was. Het bleek dat hier een aantal sinkholes (of zoals Lon ze noemt stinkholes) waren en een aantal grote meren. We gingen eerst op weg naar een meer dat in de zomer echt heel helder blauw moet zijn. Helaas is het hier al herfst en was het water al niet meer erg blauw. Misschien ook omdat we verwend zijn geraakt met het helder blauwe water wat we in Nieuw-Zeeland hebben gezien. Hierna zijn we naar een van de sinkholes wat verder van onze camping vandaan gereden. Hierin was een tuin aangelegd en kon je met een trap naar beneden lopen. Het was erg gek om zo’n gat van 30/40 meter diep middenin een park te zien. De andere sinkhole in de buurt zijn we pas s’avonds gaan bekijken omdat hier dan een show is met licht en muziek. Het bleek een vertelling te zijn van een Aboriginal verhaal, wat met beelden geprojecteerd op een gebouw werd verteld. De volgende dag zijn we naar Portland gereden, hier in de buurt waren een aantal vuurtorens en uitkijkpunten die mooi waren. Het stadje zelf was verder niet heel bijzonder, maar bij het informatie centrum hadden ze nog een tip gegeven voor een aardbeienboerderij en een gratis camping om te over nachten. Maar de eerste stop werd Cape Bridgewater, hier was een blowhole en een versteend woud. Het versteende woud bleek uiteindelijk geen echte versteende bomen te zijn maar uitgeslepen holle pilaren van ‘limestone’, erg bijzonder. De volgende stop was Cape Nelson waar een vuurtoren stond, echter hadden we ondertussen al zoveel vuurtorens gezien dat we een beetje vuurtoren moe raakte. Elke plaatsje langs de kust heeft wel een vuurtoren waar ze mee adverteren dus dan raak je hier al snel op uitgekeken. We gingen dus snel weer door naar het volgende plekje, wat de aardbeienboerderij was, hier maakte ze wijn en likeur van de aardbeien. Deze was heel erg zoet en we vonden alleen de likeur wel lekker, dus gingen we uiteindelijk alleen met een bak met een kilo aardbeien weer verder. De laatste stop voor de dag was onze gratis camping. Deze lag een stukje van de weg af midden in het bos, echt een geweldige plek en ook nog eens gratis! Geweldig!!!! We hadden een plekje met eigen picknicktafel, kampvuurplaats en veel ruimte. Echt een heerlijke plek. Omdat ik mezelf voordat we op reis gingen had voorbereid om kampvuurtjes te bouwen moest ik dit toch maar een keer uit gaan proberen. Dus ging ik hout sprokkelen samen met Lon. Met behulp van mijn vuurstick en een tampon kregen we al snel een klein vuurtje aan de gang. Het probleem was alleen dat er maar weinig grote takken in de buurt waren om te branden. Het duurde dus even voordat we de juiste takken hadden gevonden om een lekker groot kampvuur te maken. Uiteindelijk vond Lon een mooie dikke stam. Alleen werd ze toen ze hem op wilde pakken gebeten door een reuze mier in haar vinger op twee plekken. We hadden deze mieren al eerder zien lopen en ons verbaasd over de grote. Nou Lon ervaarde dat hoe groter de mier hoe meer pijn de beet doet. Volgens haar was het pijnlijker dan een wespen steek. Hiervoor had Lon ook al een hele grote dikke spin op de WC gezien. Wat maar weer laat zien dat hier alles ook echt groter en gevaarlijker is! Uiteindelijk duurde het wel 5 dagen voor Lon haar vinger weer normaal kon bewegen en de zwelling minder was geworden, geen leuke dieren die mieren hier. Maar het kampvuur was uiteidelijk mooi groot en hield ons lekker warm. De volgende dag was Port Campbell ons doel. Dit ligt aan het begin van de Great Ocean Road, een weg die langs te kust loopt en waar veel mooie rotsformaties te zien zijn. Onze eerste aanraking hiermee was de Bay of Islands. Dit is een baai waar een aantal grote rots eilands, pilaren in liggen. Het waaide hier ongelooflijk hard en de golven en de kracht waarmee het water tegen de kust sloeg was enorm. Je kon vanuit boven naar de baai kijken, maar je kon ook via een steile weg naar een klein strandje lopen om de baai in te kijken. Hier kon je pas echt goed de grote van de golven en de kracht van het water zien. De kliffwanden op deze plek van de kust zijn echt heel steil en de kust trekt hier ieder jaar zich 2 cm terug door de kracht van het water. Heeel indrukwekkend. We hebben hier een lange tijd doorgebracht om van alle kanten de baai te bekijken. De volgende rotsformaties waren allemaal even mooi. Zo was er the Grotto en de London bridge. De London bridge was een tweedelige brug waarvan 1 gedeelte in de jaren negentig is ingestort, waarbij 2 toeristen op het nieuw gevormde eiland achter bleven. Vooral dat vond ik een grappig verhaal, denk je even van het mooie uitzicht te genieten zit je ineen keer vast op een eiland. Uiteindelijk zijn ze door een helikopter gered. The Grotto was een soort doorkijk boog naar de zee waar water in stond. Hmmm dat klinkt niet erg duidelijk maar ik weet echt niet hoe ik het anders moet uitleggen. Het was in ieder geval erg mooi en indrukwekkend. In Port Campbell was verder niet veel te doen en was voor ons alleen een pitstop om de volgende dag weer verder de Great Ocean Road af te rijden. Vanuit Port Campbell gingen we verder richting Apollo Bay, een plaatsje van waaruit je verschillende dingen kon bezichtigen. Maar onderweg kwamen we eerst nog langs wat beroemde limestone formaties. De eerste hiervan was Loch arch gorge, hier was een schip ten ondergegaan. Toen we hier aan kwamen bleken er nog veel meer dingen te zien te zijn. Als eerste gingen we naar de Thunder Cove, wat hadden totaal geen verwachtingen maar de naam klonk al goed. Nou deze grot deed zijn naam eer aan, het was een smalle inham waar het zee water in stroomde naar een grot en dat maakte echt een herrie. Het was net een donderstorm wanneer de grote golven naar binnen sloegen. Hier hebben we heel lang staan kijken en ons verbaasd over de kracht van het water. De volgende heette Broken Head (gebroken hoofd), allebei kunnen we ons niet bedenken waarom dit zo heet maar het water spoot echt meters de lucht in wanneer het water de kust raakte. Weer erg indrukwekkend!!! Daarna liepen we naar Sherbrooke River, een uitmonding van de rivier in de ocean. Dit was heel gek want je zag aan de ene kant een hele kalme rivier terwijl aan de andere kant de oceaan hard te keer ging. Ondertussen hadden we al een heel stuk gelopen en hadden we nog niet eens hetgeen gezien wat op alle kaarten genoemd staat, de Loch Arch Gorge. Eenmaal daar aangekomen viel dit ons heel erg tegen, ten eerste was het ontzettend druk. Terwijl we hiervoor bijna niemand gezien hadden en was de formatie ook weinig indrukwekkend. Op de weg terug naar de auto kwamen we nog wel iets indrukwekkends tegen, er lag namelijk een slang midden op het voetpad. Die hadden we nog niet eerder gezien en kunnen we dus weer van ons lijstje met dieren afstrepen. We konden alleen niet verder omdat hij hier lekker lag te zonnen. We hoorden van mensen om ons heen dat het een Tiger Snake was en dat je niet graag wil dat deze je bijt, al was hij nog relatief ongevaarlijk. Na een paar minuten werd het de slang toch iets te druk om hem heen en kroop hij rustig het struikgewas weer in en konden wij weer verder lopen. De volgende stop was de beroemde 12 Apostles, die eigenlijk nooit met zijn twaalven zijn geweest en waarvan er nu nog 4 overeind staan. Het zijn smalle hoge rots eilandjes voor de kust. Hier was het dus echt ongelooooooooflijk druk, er was een immense parkeerplaats die helemaal vol stond. We wilde bijna omkeren, maar omdat dit zo beroemd is moet je het toch echt gezien hebben. Het uitzicht was mooi en het was indrukwekkend om te zien, maar niks in vergelijking met Thunder Cove. Je kon vanuit hier ook nog met een aantal steile trappen richting het strand lopen. Dit gaf uitzicht op de immense kaars rechte clifwanden. De kliffen waren kaarsrecht, maakten echt een hoek van 90 graden en waren heel erg hoog. Hier ontmoette we nog een aardig Nederlands stel met een jong zoontje waarmee we nog een tijd hebben staan kletsen. Ondertussen was het al laat in de middag en hadden we nog maar 12 Km van de 100 afgelegd en daar hadden we 5 uur overgedaan. Het werd dus tijd om even tempo te maken en richting Apollo Bay te rijden. Apollo Bay was een gezellig klein plaatsje aan de kust met een erg lang strand waar je goed kan surfen. We stonden op een camping vlakbij bij het centrum en dichtbij het strand. Hier hoorde we dat er een koala in de boom naast onze camper zat, jammer genoeg was het donker. We wilde de volgende ochtend vroeg op staan om hem te kunnen zien. Helaas ging dat vroege opstaan niet erg goed want we wisten niet dat de tijd een uur terug ging en dus hadden we een uur te laat de wekker gezet. Het was dus allang licht en de koala was nergens meer te bekennen. Wel raakte we aan de praat met onze buren en de man vroeg of we ook surfde. Dus ik vertelde dat ik dat graag wilde leren en op zoek was naar een board en wetsuit, maar dat Lon het water wat te eng vond. Hij vertelde dat hij een net een nieuw board had gekocht en die liet hij dan ook meteen vol trots aan ons zien. Verder had hij ook nog twee bodyboards die we zo konden lenen. Dit aanbod sloegen we nog even af omdat ik eerst het dorpje in wilde om langs de surfshops te gaan. Helaas hadden ze hier weinig surfboards te koop en zat er voor mij niks bij. Wel vond ik een wetsuit die goed zat, afgeprijsd was en van een goed merk. Ook vertelde de medewerkers dat ze goede beginner surfboard te huur hadden. Deze was wel een stuk minder lang dan ik zocht maar het leek me goed om dit een keer uit te proberen omdat ik al eerder gehoord had dat dit ook een prima lengte was. Een minder lang board zorgt ervoor dat je beter wendbaar bent, maar ook dat je minder drijf vermogen en stabiliteit hebt. Lon en ik hadden allebei al besloten dat we even een lekker rustig dagje wilde nemen en we bleven daarom nog een nacht in Apollo Bay. Het surfen ging me niet erg best af, de golven waren aardig hoog en moeilijk in te schatten. De eerste keer ging ik goed over de kop en werd ik door de golven even gewastrommeld. Hoe goed het de eerste keer met surfen ging, hoe lastig ging het nu. Mijn conclusie was in ieder geval dat een korter board mij op dit moment nog niet goed lag. Ik ging dus zeker op zoek naar een langer board, eentje die mijn surf instructeur al had voorgesteld. Terug op de camping vertelde ik de buren over mijn ervaring met surfen en toen bood hij meteen aan om morgenochtend mee te gaan surfen en dan kon ik zijn nieuwe plank ook meteen uit proberen, hij had namelijk een heel lang board. De mensen zijn hier echt net zo aardig en gastvrij, misschien nog wel meer, dan in Nieuw-Zeeland, iets wat ons altijd weer blijft verbazen. Ik ging hier mee akkoord en spraken af om de volgende ochtend vroeg te gaan surfen. Ondertussen waren Lon en de vrouw ook in gesprek geraakt en hebben we zo de hele avond met ze gekletst. Uiteindelijk hebben ze ons nog getrakteerd op fish and chips ook, wat we eigenlijk een beetje te veel van het goede vonden. Maar we konden het niet afslaan en ze wilde niet dat we ervoor betaalde. De man had echt fantastische verhalen en had al veel meegemaakt in zijn leven. Het feit dat hij op zijn 14de al het huis uit was zegt genoeg. We hebben ondertussen al heel veel Australiërs ontmoet, maar nog maar weinig andere reizigers. De volgende ochtend ging ik met onze buurman naar het strand om te surfen. Hij heeft een stuk langer board wat ervoor zorgde dat ik er al veel mee plezier in had. Ik kon zelfs een paar keer staan op het board en met de golf mee surfen. De golven volgde elkaar alleen snel op wat ervoor zorgde dat het lastig was om te surfen. De buurman had al 30 jaar niet meer gesurft en heeft het na mij ook nog even geprobeerd. Het lukte hem alleen niet om een goede golf te pakken en we gaven het na een paar uur dus maar op. Na een lekkere douche, mailadressen uitgewisseld te hebben met de buren en afscheid genomen te hebben, gingen we op weg naar Torquay. Dit is de surf hoofdstad van Australië en volgens iedereen die we gesprokken hebben de plek waar ik een surfboard zou kunnen kopen. Het weer was eindelijk mooi en het was heerlijk warm en zonnig. Dat hadden we echt gemist de afgelopen weken. Onderweg zijn we nog naar een waterval gewandelt alleen die bleek droog te staan. We hebben nog even rond gestruind in een plaatsje met een mooie pier en een gezellig centrumpje. De laatste stop voor Torquay was Bells beach, een beroemd surf strand. We waren helaas net een dag te laat voor de finale van een beroemde RipcurlPro surfcompetitie, maar er waren nog genoeg surfers om naar te kijken. De golven waren heel hoog en ze konden er echt wat van, ik heb nog een hoop te leren. Na lekker in de zon genoten te hebben, gingen we door naar Torquay. Na een mooie camping aan het strand te hebben gevonden begon de jacht naar een surfboard. Ik wist wat ik wilde hebben, maar het bleek erg lastig te vinden. Uiteindelijk had ik 2 opties, een nieuwe kopen die ik hopelijk voor goed geld tweedehands kon verkopen na 3 maanden of een tweedehands board kopen van een surf verhuur bedrijf. We besloten om de volgende dag het tweedehands surfboard te huren en nog een nachtje extra in Torquay te blijven. Lon had de dag ervoor in Apollo Bay gezien hoeveel plezier onze buren daar met hun bodyboards hadden en twijfelde of ze misschien voor de volgende dag een bodyboard en wetsuit zou huren omdat toch een keertje uit te gaan proberen. En nu zijn we aangekomen bij vandaag. Vanochtend hebben we lekker wat uitgeslapen, hebben we eerst nog wat boodschapjes gedaan en het stadje verkend. Hierna zijn we weer bij de surfwinkel langs gegaan om te horen wat de prijs was van het tweedehands board (dit moest namelijk met de baas overlegd worden). Het bleek dat de gene die ik in eerste instantie had gezien iets boven mijn budget lag. Ze kon wel een iets kleinere voor een redelijke prijs verkopen. Dat viel wel een beetje tegen, want de langere was wel precies wat ik voor ogen had. Maar ik wilde de kleinere wel een keer uitproberen en dus huurde ik deze. Het paddelen op dit board en de stabiliteit waren meteen heerlijk. Ik kon er al snel goede golven mee pakken en op staan. Ik was eruit, dit word het board waarmee ik de komende maanden ga surfen. Ondertussen had Lon besloten om het bodyboarden een keer te proberen. Dus na het surfboard te hebben gekocht, huurde we voor Lon een wetsuit en een bodyboard. En Lon vond het heel leuk, ten eerste had ze het niet koud en ze ging als een trein op haar bodyboard. Ze is alleen wel twee keer flink over de kop geslagen waarna ik bang was dat de lol er af zou zijn, maar ze gaf geen kik, hoeste flink wat en ging gewoon weer vrolijk verder. We hebben zo heerlijk een uur golven liggen surfen en daarna nog lekker in de zon weer wat opgewarmd. Morgen gaan we naar Melbourne en zit het eerste stuk er alweer op. Daarna zullen we ons gaan focussen om richting Sydney te komen. Het valt ons allemaal wel een beetje tegen hier in Australië. Het weer van de afgelopen weken is wat minder mooi dan we verwacht hadden. De natuur is wat minder mooi en afwisseld dan we hoopte. En we zeiden al tegen elkaar misschien hadden we het andersom moeten doen, eerst Australië en dan Nieuw-Zeeland. Kortom we moeten nog even wennen hier in Australië en onze weg nog wat zien te vinden. Gelukkig heeft het mooie weer van vandaag heel veel goeds gedaan en hopen we dat de volgende weken nog zo als vandaag mogen zijn. Lon is ondertussen al in slaap gevallen en ik denk dat ik maar hetzelfde ga doen.
Tot de volgende!

Liefs, Lon en Jap