Depot Beach, Jervis Bay (Huskisson), Wollongong, Blue Mountains en Manly

Lon was afgelopen keer gestopt in Narooma en vertelde dat we de volgende dag naar Tilba Tilba en Central Tilba zouden gaan waarna we naar Batemans Bay zouden rijden. Ik zal het hier vandaan weer op pakken. Central Tilba was een leuk klein oud dorpje met verschillende winkeltjes er hing een leuke alternatieve sfeer en was prachtig gelegen in de bergen. Hier hebben we even lekker doorheen gestruind. Hierna reden we door naar Tilba Tilba, was nog veel kleiner bleek te zijn en niet de moeite waard voor een stop. Op de camping hadden we die ochtend nog van een mevrouw gehoord dat er een mooi oceaan bad was in een dorpje …. Wat verder terug naar Melbourne. Hier zijn we dan ook nog even naar toe gereden. Het was een bad in de rotsen bij de oceaan met dus een erg mooi uitzicht. Het was heel bijzonder, het was voor het grootste deel natuurlijk. De bodem van het zwembad waren dan ook gewoon rotsen en maar aan een kant was er een betonnen kant gemaakt. Ik heb hier heerlijk even was baantjes gezwommen en Lon heeft lekker pootje gebaden in de zon. Na mezelf weer te hebben aangekleed zijn we terug gereden naar Narooma. We hadden besloten om snorkel spullen te gaan aanschaffen. Dit omdat we de smaak te pakken hadden gekregen bij ons snorkel avontuur met de zeehonden. Lon vond toch ook dat ze het moest gaan proberen en we hadden bij de gene die de zeehonden tour had gedaan wat mooie spullen gezien. Toen we bij de winkel kwamen begonnen we eerst met een masker en snorkel voor mij, daarna voor Lon. En toen wilde we ook allebei nog flippers hebben. En toen dacht Lon misschien is een wetsuit ook wel handig omdat een van de grootste redenen waarom ze het niet leuk vind in het water te zijn dat ze het altijd zo snel koud heeft (en die waren er erg goedkoop). En uiteindelijk hebben we er ook nog maar een bodyboard gekocht, als bezigheid voor Lon als ik aan het surfen ben. Dus met onze handen vol verlieten we de winkel. Na snel nog even te hebben gelunched zijn we doorgereden naar Batemans Bay, was echt heeel saai bleek te zijn. Goede surf lessen waren niet erg makkelijk te regelen en de surf was eigenlijk ook niet echt goed. Dus zijn we door gereden naar een nationaal park in de buurt van Batemans Bay waar je goedkoop kon overnachten. De camping was midden in het bos vlakbij het strand, Depot Beach. Heel goedkoop was het helaas niet, want er kwam nog entree voor het nationale park bij. Maar de camping was erg mooi. We hebben er voor de zon onderging heerlijk op het strand gezeten. s’Avonds kwam er nog even een Kangaroo langs onze camper gelopen op maar een metertje afstand op zijn dooie gemakje. Echt heel gaaf!!!! En op weg naar de wc lagen, zo ongeveer op het pad, nog twee kangaroo’s te chillen. Echt te vet!!! Heel erg grappig, ze zijn dan echt aan het chillen. Ze liggen dan op hun zij en steunen op hun elleboog. Het ziet er heel menselijk uit hoe ze dan liggen. De volgende dag gingen we op weg naar Jervis Bay, een baai die bijna helemaal is afgesloten van de zee. Hier was het strand met het witste zand op de hele wereld, volgens het guinness book of records. Dat moesten we natuurlijk zelf even zien. Op dit strand kon je ook goed snorkelen en konden we dus even onze nieuwe snorkel spullen uitproberen. Lon wilde eerst nog even zonnen, op het inderdaad hele witte strand, dus ging ik alvast de snorkel spullen uitproberen. Je kon bij de rotsen was mooi vissen zien, er zwommen soms hele scholen langs. Toen ik terug kwam kon ik Lon overtuigen om toch ook even te komen snorkelen. Hiervoor ging Lon met haar buik op het bodyboard liggen, hoofd in het water en verder hoefde ze niets anders te doen als alleen maar te ademen want ik trok haar mee. Het moet er heel erg grappig hebben uitgezien, maar dat geeft niet want het deed wat het moest doen. Lon vond het op deze manier echt helemaal niet eng, ze kon zelf door het pijpje ademen. En toen we op het strand terug kwamen zei ze zelfs dat ze het leuk vond!!!!! Dat betekent veel goeds voor het great barrier reef. We moeten nog maar veel oefenen voor we daar aan komen, zodat ze zich helemaal op haar gemakt voelt met snorkelen. Ik wilde daarna nog even gaan surfen, maar na het te hebben nagevraagd bij een surfshop bleek er nergens goede surf te zijn. Dus hebben we nog lekker even in de hangmat gechilld en zijn daarna lekker uiteten geweest. De volgende dag was een feestelijke dag, we hadden namelijk die dag 3 jaar verkering!!!!! Ook gingen we richting Wollongong, een plaatsje bekend om het surfen. Hier wilde we twee nachten blijven zodat we even weer tot rust konden komen en een goede planning konden maken voor de volgende dagen. We merkte onderweg goed dat we een stuk dichter bij Sydney kwamen, het werd namelijk steeds drukker op de weg en de plaatsjes werden steeds groter. We hadden van te voren al gezien dat we langs een wijngaard zouden komen die Jasper’s Winery heette en daar wilde we dus even wat wijn proeven. Helaas ging dat niet door omdat deze dicht was. We zijn toen maar naar een andere wijnboer gereden om wat wijntjes te proeven. Onderweg was er ook nog een plaatsje dat bekend stond om zijn Blowholes. Nou hebben we die al wel vaker gezien maar deze spoot dus echt de lucht in en de golven waren nog niet eens hoog. Ik kan me voorstellen dat je flink nat gespetterd kan worden als je er bent als de golven wel echt hoog zijn. Na een paar keer het water te hebben zien opgespoten zijn we doorgereden naar Wollongong. Wollongong is een aardig grote plaats, waar veel mensen uit Sydney naar toegaan in het weekend. En laten we hier nou eens op een Zaterdag aan komen…. Het was dus overal erg druk en het was lastig een camping te vinden, we hadden de laatste plaats op de camping waar wilde blijven. Omdat we drie jaar verkering hadden, besloten we lekker romantisch uit eten te gaan in een visrestaurant. Hier hebben we heerlijk vis en (ik) jaaaaahaaa ook was vlees gegeten. Voor het eten was ik nog even gaan surfen, omdat eindelijk de surf weer goed was. Het surfen gaat echt steeds beter en merk dat ik er aan toe ben om steeds grotere golven te gaan pakken. Het begint dus echt leuk te worden.
De volgende ochtend ben ik weer een paar uur gaan surfen en waren de golven echt heel mooi. Ik kon er echt geen genoeg van krijgen en merkte dat ik steeds beter de golven kon lezen. Lon heeft op het strand lekker in de lonely planet gelezen om een betere planning te maken. In de middag zijn we naar een boeddhistische tempel, de Nan Tien Tempel. De grootste boeddhistische tempel op het zuidelijk halfrond. We vinden het boeddhisme en vooral de Aziatische cultuur heel interessant en wisten eigenlijk meteen waar de volgende reis naar toe gaat… Azië. Gek genoeg zijn we al vaak bezig met een volgende reis, omdat je veel verhalen voorbij hoort komen. En omdat we de smaak toch wel te pakken hebben, we willen nog veeeeeeel meer van de wereld zien. Want er is nog zoveel moois te zien. Maar goed de tempel zelf was nogal gericht op toeristen en fondsen werven. Dit was ook het idee achter de tempel om mensen op een laagdrempelige manier met het boeddhisme in aanraking te laten komen. Het maakte ons vooral duidelijk dat we graag naar een echte boeddhistische tempel willen in een echt boeddhistisch land. Het was een prachtige tempel en we hebben er allebei nog de gong geluid om de beste wensen naar onze familie te sturen, we hopen dat die wens heel de afstand kan overbruggen. Na het avond eten hebben we even ‘vergaderd’ over wat we de komende dagen zouden gaan doen. Ook hebben we even naar onze lange termijn planning gekeken want ik was vooral een beetje gestress of we wel snel genoeg gingen. Het is namelijk lastig inschatten en plannen als je zo’n grootte afstand moet overbruggen in zo’n lange tijd. Je wil namelijk niet op het laatste erachter komen dat je te weinig tijd hebt en mooie dingen daardoor moet missen. Onze conclusie was gelukkig dat we wel redelijk op schema liggen. We zijn nu bijna een maand onderweg in Australië en zijn al van Adelaide naar Sydney gereden. Zo’n 3000 km.. Verder besloten we om de volgende dag naar de Blue Mountains te rijden en daarna naar Manly beach. Een buitenwijk van Sydney met het op één na populairste strand van Australië, na Bondi Beach. Het staat vooral bekent om goede en mooie surfstranden. Het centrum van Sydney slaan we voor nu nog over, aangezien we hier voordat we naar huis gaan nog 5 dagen blijven, en omdat het lastig en duur is er te verblijven met de camper.
De volgende dag zijn we al heel vroeg vertrokken naar de Blue Mountains, dit was nog 2.5 uur rijden. En we wilden hier zoveel tijd als mogelijk door brengen. Het klonk namelijk fantastisch mooi. Bij het informatie centrum hadden we heel veel tips gekregen voor wandelingen en uitzichtpunten. Ook hadden we een gratis camping aanbevolen gekregen. Als eerste stond een flinke rond wandeling op het programma rond Wentworth Falls. Om even een beeld te schetsen, de Blue Mountains zijn wat platte bergen met hele grote valleien ertussen. Ik vind het het beste te vergelijken met de grand canyon in Amerika maar dan groener, minder diep en met bredere valleien. Mocht je het je nu nog niet kunnen voorstellen dan stel ik voor om het even te google of naar mijn foto’s op Instagram te kijken. Nou toen we eenmaal bij het uitkijkpunt aan kwamen was onze eerste reactie, WAUWWWWWWWWWW!!!! Wat is dit mooi en indrukwekkend, je voelt je er zo klein door, en op wat geluiden van de natuur zelf na was het er doods en doods stil. De wandeling die we gingen doen zou 4.5 uur duren, dus we waren bepakt en bezakt met drinken en eten voor onderweg. We begonnen met een wandeling de heette onder- en over de cliff. Deze voerde zoals de naam al doet vermoeden over en onder een cliff door en was redelijk boven op de berg. Terug liepen over een wandeling die de National Pass heette en die ongeveer halverwege de top en de vallei was uitgehakt in de cliff wand zo’n honderd jaar geleden. Dit was samen met de tongarero crossing in NZ echt verreweg de meest indrukwekkende wandeling die we hebben gemaakt. We kwamen haast niemand tegen en we voelde ons heel klein en nietig met al die hoge bergen en rotsen en cliffen om ons heen. We vonden het zelfs mooier dan verschillende ‘great walks’ in Nieuw-Zeeland en de Milford Sound. Het was gewoon echt indrukwekkend!!! Uiteindelijk hadden we de wandeling in 3.5 uur gelopen en waren we aardig uitgeput van de inspanning. Het was namelijk veel klimmen en klauteren en het laatste stuk bestond nog uit een hele steile trap terug naar de top. Mijn telefoon gaf aan dat we zo’n 104 verdiepingen hadden beklommen, een flinke tocht dus. Uitgeput, gingen we op weg naar onze gratis camping. Deze bleek nog een heel stuk de vallei in te zijn. Maar de mevrouw van het informatie centrum had niet gelogen, het was er heel mooi en lekker rustig. We werden ‘s nachts wakker omdat we naar de wc moesten en verbaasten ons allebei over hoe donker en hoe stil het was. Je hoorde echt heeeeleeemaaaal niets. Geen vogels, geen vliegtuigen, geen auto’s, geen andere mensen echt helemaal niets!!!! Erg bijzonder. Hier zouden we de komende nacht nog een keer slapen, echt heerlijk en ook nog eens gratis.
Gister zijn we verder het gebied gaan verkennen. We begonnen bij Sublime point een mooi uitzichtspunt over de vallei waar we gister ook doorheen waren gelopen. Daarna gingen we op weg naar Leura cascade, een serie watervallen waarlangs je kon wandelen. Vooral de laatste waterval was erg indrukwekkend omdat we er van boven af op konden kijken en deze zo de vallei in viel. De volgende stop was Echo Point, een erg beroemd uitzichtspunt over de vallei en de Three Sisters. We waren al gewaarschuwd dat dit erg toeristisch en druk was. Maar zooooo druk als het was hadden we echt niet verwacht. En stonden gigantisch veel bussen geparkeerd met onze ‘geliefde’, chinese erin. Dit viel ons echt even tegen, we waren zo gewend aan de rust na de wandeling van gister en de camping. Het was echt dringen om een mooi uitzichtspuntje te bemachtigen en dan werd je vaak weer half platgedrukt door alle chinese die met het uitzicht op de foto moesten. We staan er ook op verschillende foto’s bij waarop we gekken bekken trekken. Ze doen letterlijk of je er niet staat en lopen je half omver met een hele groep, waardoor je er ineens midden in staat. Dan maar mee op de foto. Eeeerg vermoeiend. De Three sisters waar je op uit keek, zijn drie rots punten die uitkijken over de vallei. Het verhaal gaat dat deze drie zussen waren versteend door een tovenaar die ze wilde beschermen voor het geflirt van drie jonge mannen, de tovenaar overleed alleen voordat hij ze terug kon toveren terug in mensen. Vanuit dit punt gingen we weer een flinke wandeling maken, deze wandeling ging via de Giant Stairway naar de vallei bodum waarna we langs de cliff bleven lopen tot we bij de scenic world waren. Die Giant Stairway was inderdaad groot, dit was echt een eind naar beneden met erg steile traptreden. Gelukkig namen we de trap naar beneden en niet naar boven. Het was erg druk in het begin, maar namate we verder en verder de trappen af bleven lopen was er helemaal niemand meer. Er waren blijkbaar niet veel mensen die het door durfde te zetten. Vanaf hier zou het 1,5- 2 uur lopen zijn over de vallei vloer naar de plek waar we weer omhoog konden. De tijden zijn steeds erg ruim, we deden er maar een klein uurtje over. Bij de scenic world kon je met een kabelbaan naar boven of met de steilste trein ter wereld. Voor 39 dollar kon je onbeperkt gebruik maken van de kabelbanen en de trein. We begonnen met de kabelbaan van beneden naar boven, deze gaf wel een mooi uitzicht over de vallei maar deze was lang niet zo mooi als die we de dag ervoor hadden gezien. Hierna gingen we met de steilste trein in de wereld weer naar beneden (we konden toch onbeperkt heen en weer). Het voelde allemaal al als een soort pretpark en dat werd in de trein alleen maar erger. Terwijl het treintje vertrok klonk al een melodietje die je ook in de vogelrock in de Efteling hoort en doordat het zo steil was voelde het echt als een soort achtbaan. Daardoor was dit wel een heel stuk leuker dan de kabelbaan en besloten we hem meteen ook maar weer terug naar boven te nemen. Als laatste was de gondola aan de beurt, deze was echt niks bijzonder en zelfs een beetje saai. Maar het zorgde ervoor dat we weer een stukje minder ver terug hoefde te lopen. Et wordt heel mooi verkocht, want de gondela gaat tussen twee cliff punten door over de vallei waarbij de een waterval en de three sisters kan zien. Maar het duurt 1,5 minuut, dus er heel erg van genieten kun je niet. Tijdens de terug wandeling naar de auto viel het licht in de vallei echt heel mooi. De laatste dagen was het weer lekker opgeklaard en daardoor gaf de zon alles een mooie gloed. Eenmaal bij de auto waren we allebei erg moe en zijn we snel naar de camping terug

gereden. Hier was het nu nog rustiger en zijn we dus lekker vroeg ons bedje in gekropen.
Vanochtend hadden we een beetje uitgeslapen en stond de tocht naar Manly op het programma. Dit was nog een aardig eindje rijden want we moesten naar de andere kant van Sydney. Onze navigatie stuurde ons midden door de stad omdat we de tolwegen willen mijden. Dit zorgt er alleen voor dat je veel stoplichten hebt en niet erg snel vooruit komt, wat nogal vervelend is. Vooral omdat het echt schitterend weer was. Maar toeeeeen zagen we ineens de Sydney Harbour Bridge voor ons opdoemen. Lon pakte snel de Gopro erbij en wij hielden onze vingers gekruist in de hoop dat onze navigatie ons echt over de brug zou sturen. En ja hoor dit was ook zo. Wat een fantastisch mooie brug is het en we konden zelfs het Ophra house zien liggen. Dat was echt even een kippenvel momentje. Het is echt zo bijzonder om iets in het echt te zien wat je al zoooo vaak op tv hebt gezien en over gelezen hebt. En dan rij je er zelf overheen en langs heel bijzonder. Vooral ook omdat we dit helemaal niet verwacht hadden. Omdat de tocht dus nogal lang duurde kwamen we pas rond 14:00 uur aan in Manly. Hier was het vooral heeeeel erg druk, het is schoolvakantie en het ligt heel dichtbij Sydney. Echt even wennen, na alle rust in de Blue Mountains. We hadden bij het informatie centrum gehoord dat je heel mooi kon snorkelen door de baai en dat je zelfs jonge grey nurse sharks kon zien hier. Hier konden we onze nieuwe snorkel spullen dus weer uit proberen. En kon Lon weer even oefenen. Na al onze spullen bij elkaar te hebben gezocht gingen we naar Shelly beach, waarvandaan je kon snorkelen. Hier trokken we onze wetsuits aan en zetten we onze brillen op om te gaan snorkelen. Dit voelde toch een beetje gek omdat iedereen hier in zijn bikini en zwembroek lag te zonnen en te zwemmen. Maar nadat ik er vorige keer spijt van had dat ik mijn wetsuit niet aan had en op aandringen van Lon deed ik hem toch maar gewoon aan. Er zaten echt heel veel soorten vissen in het water. Van kleine visjes tot heeelee grote blauwe vissen. Echter konden we de haaien nog niet vinden en vond Lon het nog wel te eng om nog wat verder weg te gaan. Het snorkelen ging verder heel goed bij Lon en ze lag lekker te dobberen op haar bodyboard. Dus besloot ze zelf terug te zwemmen, wat ik echt heel stoer vond, want we waren al redelijk ver en ging ik nog even verder opzoek naar de haaitjes. Ik was al een heel eind gezwommen en had ondertussen nog meer mooie vissen gezien maar ik kon de haaien toch echt niet vinden. Ik besloot dus maar terug te gaan naar Lon. En juist op de weg terug iets verder uit de kust zag ik de eerste staart van een haai weg zwemmen. Oeeeh dat was toch wel spannend. We hadden gehoord van de mevrouw van het informatie centrum dat de grote haaien hier baren en dan weer de zee op gaan. Maar ik wilde zo’n grote haai niet graag tegen komen Maar ik wilde ook wel die baby haaien zien. Ik besloot dus toch maar in dezelfde lijn door te zwemmen en ja hoor daar zag ik er nog een voorbij zwemmen en een stukje verderop nog 1. Toen ik er drie goed had kunnen bekijken ging ik toch maar snel terug om het lot niet verder te tarten.
Morgen gaan we naar wat verschillende surf stranden hier in de buurt en ga ik kijken of ik nog een surf les kan regelen. Hopelijk is het weer morgen net zo lekker als vandaag en kan Lon lekker op het strand zonnen en misschien nog wat bodyboarden.

Tot de volgende!!!

Liefs,

Lon en Jap