Blenheim, Nelson, Sylvester Hut, Pakawau, Marahau

Op dit moment zit ik heerlijk op een bankje in de schaduw van twee grote bomen op de camping in Marahau. Lon ligt heerlijk in de hangmat een boekje te lezen. We waren gebleven in Kaikoura van waaruit we naar Blenheim zouden rijden. Hiervoor hadden we s’ochtends eerst nog met Peter, Esther, Floortje, Job en Opa van Loon gefacetimed. Het was leuk en fijn hun ook weer even gesproken en gezien te hebben. Hierna gingen we dus naar de wijnregio van Blenheim, the Marlborough wine region. Meteen toen we hier aankwamen boekte we een tour door de wijnregio, want als je wil proeven kan je natuurlijk niet rijden. We kozen ervoor om met een busje door te streek te rijden die je dan langs 5 wijnbedrijven rijdt waar je kan proeven en bij de eerste konden we ook lekker lunchen. De tour begon al erg snel en we moesten nog een camping vinden, gelukkig konden we dit ook via de i-site regelen. Op de camping hadden we net nog even tijd om de tent op te zetten en de spa te reserveren voor na de wijn tour. Bij de eerste wijnboer gingen we lunchen en een paar wijnen proeven. Er waren nog 3 andere mensen op de tour die ook gingen lunchen en na de lunch zouden nog 4 mensen aansluiten. Toen we binnen kwamen werden we met zijn alle naar een tafel voor 5 geleid om te gaan lunchen. Een mevrouw was het hier alleen niet mee eens want deze mevrouw kenden ons niet en wenste niet met ons aan 1 tafel te zitten. Nou de toon was gezet, zelfs de meneer van de tour vond dit erg apart en kwam later nog zijn excuus hiervoor maken. Uiteindelijk kregen we een tafel voor twee en waren we erg blij dat we straks niet meer alleen met deze zuurpruimen zouden zijn. Voor de lunch hadden we allebei een lekker lamskotelet genomen waarvan het vlees zo van het bot viel, het was echt heeel lekker. Hiervoor konden we nog eerst even 4 wijnen proeven, wat vooral witte wijnen zijn in Nieuw Zeeland. De streek staat vooral bekend om sauvignon blanq. Na de heerlijk lunch en al een beetje aangeschoten gingen we de bus weer in, met nu vier extra mensen die wel vriendelijk en gezellig waren, naar de volgende wijnboeren. Hier kregen we nog meer wijnen te proeven, en zo ging de middag door totdat we iets van 25 tot 30 wijnen hebben geproefd en de sfeer na iedere wijn er steeds beter op werd. Wat we vooral van de tour geleerd hebben is dat we sauvignon blanq erg lekker vinden en chardonnay veel minder. Ook heb we voor het eerst gewurztraminer gedronken, een wijn die vooral erg bloemig/parfummig smaakt. Dit kon ik wel lekker maar Lon echt helemaal niet. En we hebben ook geleerd dat Nieuw Zeelandse rode wijnen niet onze wijnen zijn, daarvoor moeten we toch echt in Australië zijn. Na de tour zijn we lekker bij de KFC wezen avond eten. Ik had dat nog nooit gegeten en volgens Lon kon dat echt niet. s’Avonds hebben we nog in de spa gezeten om de wijn er lekker uit te zweten, de spa was heel erg heet. Zo heet dat Lon dit niet aan kon, terwijl die toch altijd heel heet douched.
De volgende ochtend gingen we op weg naar Nelson, hiervoor zijn we over de queens charlotte road gereden. Een slinger weg door de bergen langs de Malborough sounds, waar je hele mooie uitzichten over de Cooks strait had. Dit is de zee weg tussen het noorder en zuider eiland. Door al het geslinger kon je niet erg hard rijden en kwamen we pas laat in Nelson aan. Hier zijn we meteen door gereden naar een camping midden in het bos langs een riviertje, heel erg mooi en lekker rustig. Hier hebben we de hangmat opgehangen en de rest van de dag en avond lekker gelezen en gegeten. De volgende dag zijn we Nelson gaan verkennen, een klein stadje met wat leuke winkeltjes niks bijzonders eigenlijk. Hier wilde we vooral uitzoeken hoe we het beste de andere twee, van de drie nationale parken die hier zijn, konden verkennen. Bij de DOC informatie desk had een mevrouw ons enthousiast gemaakt om een korte wandeling van 2.5 uur te maken naar Sylvester hut, van waaruit je drie meren zou kunnen bekijken. Je kon dit ook als dag-wandeling maken maar het leek ons leuk om een nacht in de Sylvester hut te blijven om dat ook een keer mee te maken. Deze hut lag in het Kahurangi national park, een van de twee parken waarvan we nog geen plannen hadden om die te bezoeken. Dit zouden we de volgende twee dagen dus gaan doen. Hiervoor moesten we natuurlijk nog wel al onze spullen pakken, want in zon hut is niks. Het enige wat hier aanwezig is is stromend water en een matras om op te slapen. We moesten dus zelf nog onze gasbrander, pannen, slaapzak, hoofdkussen en eten meenemen. Na dit in gepakt te hebben, zijn we nog wat gaan relaxen in de hangmat en op tijd naar bed gegaan.
Aangezien het niet ver lopen zou zijn naar de hut hadden we de volgende ochtend weinig haast, we moest nog wat boodschapjes doen en aan 1 van onze ouders laten weten dat we deze tocht gingen maken ingeval van nood. Alleen hadden we dit rit naar het begin van de wandel tocht een beetje onderschat. Het eerste stuk ging erg soepel, maar de laatste 38 km waren eerst over hele smalle slinger weggetjes waar je elkaar nauwelijks kon passeren en het tweede stuk was even smal maar dan ook nog eens niet geasfalteerd. Hierdoor kwamen we pas laat aan op de parkeerplaats bij het begin van de wandeltocht. Wel was het daardoor een stuk minder warm. De toch begon redelijk vlak, maar na 30 min lopen ging het pad stijl omhoog en hadden we het allebei erg zwaar. We zijn namelijk niet gewend om een berg op te lopen in Nederland en al helemaal niet met een zware backpack op je rug. Halverwege spraken we af om zoveel mogelijk te blijven kletsen waardoor het tweede stuk een stuk sneller voorbij leek te gaan. Eenmaal aangekomen bij de hut kon je genieten van een prachtig uitzicht over de bergen erom heen. Helaas was het nogal bewolkt en kon je van dit uitzicht dus weinig zien. In de hut deden we snel onze backpack af en claimde een lekker slaap plekje. Vanuit de hut kon je nog 20 min verder lopen naar een meer. Helaas kon je door de bewolking weinig van de uitzichten bij het meer zien. Wel heb ik hier nog even gezwommen, of na ja ik ben er snel in gelopen het met hoofd onder gedompeld en ben er heeeeeeeel snel weer uit gekomen. Dit meer is namelijk een glacier meer en daardoor erg koud! Terug bij de hut kwam onder het koken nog een ouder stel uit Christchurch binnen. Hier hebben we een tijd gezellig mee gekletst, zij maakte foto’s van vogels voor in een verjaardagskalender en kon hier dus veel over vertellen. Omdat er geen licht is in zon hut gingen we vroeg slapen om de volgende ochtend weer vroeg op te kunnen staan. Bij het opstaan en het tandenpoetsen konden we genieten van een prachtig uitzicht, want de wolken waren verdwenen. Ook hoorde we nog een Kea, een Nieuw Zeelandse papegaai. Bij de hut zagen we ook voordat we gingen lopen nog een heleboel weka’s. Dit zijn hele leuke nieuwsgierige loopvogels die als je niet op past je spullen stelen en met zich meenemen. Na redelijk vlot weer naar beneden te zijn

gelopen gingen we op weg naar Farewell spit. Het noordelijkste deel van het zuider eiland waar veel duinen en stranden zijn. Onderweg stopte we nog even bij een i-site om te lunchen en wat informatie over Farewell Spit te krijgen. Hier kreeg Lon een hele uitleg van een man die oorspronkelijk uit Nederland kwam maar ondertussen bijna geen Nederlands meer sprak omdat hij al zo lang in NZ woont. Hij heeft wel een half uur staan vertellen en vond dat we veel te weinig tijd hadden genomen om dit deel van het zuider-eiland te verkennen. Gelukkig vertelde hij welke dingen we echt moesten zien en kozen we ervoor om een wandeltocht bij Wharariki beach te gaan maken. Dit zou echt prachtig zijn met veel rotsformatie en hij zei dat hij tijdens de wandeling om elke hoek wel weer iets moois zag. Nou hij heeft inderdaad niet gelogen, wat was die wandeling mooi, we kregen er allebei kippevel van. De wandeling begon door een heuvel landschap waar heel veel schapen stonden en waar hele mooie uitzichten waren. Hierna moesten we door een dicht boslopen om bij het strand te komen. En zodra de het bos zich opende zagen we een totaal verlaten strand met geweldige rotsformatie. Het is echt niet te beschrijven hoe mooi dat was. Maar het was echt prachtig, de rotsen waren echt gigantisch hoog en je kon er ook tussendoor lopen wat ze nog indrukwekkender maakte. Hierna moesten we langs het strand terug lopen naar de parkeerplaats. En het werd alleen maar mooier, het was een heel mooi lang, breed strand met geweldig rotsformaties met grote grotten erin en daar achter hele grote duinen. We keken onze ogen uit. Toen we verder liepen kwamen we op het laatste bij een paar rotsen waar allemaal zeehonden lagen te zonnen. Hier waren ook een paar kleine puppies bij en die zijn echt zo schattig. Maar toen we de hoek om kwamen zagen we echt iets geweldigs, hier was een rots met wat poeltjes met water erin en hierin waren 5 puppies aan het spelen. Ik was wel nog erg op mijn hoede na het trauma van met de zeehond eerder op de vakantie. Maar Lon ging echt helemaal uit haar dak en stond er te gillen alsof ze in een achtbaan zat. Ze heeft wel tachtig keer verteld hoe leuk zit dit vond en was er niet weg te krijgen. Nadat ik merkte dat de zeehonden die er bij lagen wel erg relaxed waren en niet agressief overkwamen kon ik er toch ook wel van genieten. Het was echt zo schattig om ze te zien spelen met elkaar en te zien hoe goed en mooi ze kunnen zwemmen. Dit maakte deze dag die toch al mooi was nog veel en veel mooier. Hierna liepen we terug door de hoge duinen, waar het lastig door heen komen was door het mulle zand, terug naar de parkeerplaats. Op weg naar de camping reden we nog even langs Cape Farwell het meeste noordelijkste puntje van het zuider eiland en langs een uitzichtspunt op Farewell spit. Dit was echt een lange dag, maar echt een van de meest mooie dagen die we tot nu toe gehad hebben.
Vandaag zouden we vroeg opstaan om de zonsopkomst op het strand vanaf onze camping te bekijken. We waren allebei alleen te moe en lagen te lekker om er vroeg uit te komen. Voor het ontbijt hadden we nog even met onze ouders gefacetimed omdat we de komende vier dagen niks zullen kunnen laten weten. Helaas kwam daarbij wel wat slecht nieuws, Oma van Engelen heeft een herseninfarct gehad en ligt in het ziekenhuis.. Gelukkig gaat het na omstandigheden wel redelijk goed met haar. Oma als u dit leest, veel beterschap, we denken aan u. Morgen gaan we naar het abel tasman national park. Hier gaan we 3 dagen kayaken en 1 dag lopen. Hiervoor gingen we vandaag inkopen doen en langs het kayak verhuurbedrijf om nog wat laatste informatie te vragen. Het verhuurbedrijf was gevestigd in Marahau waar ook het beginpunt van de abel tasman track is. Onderweg hiernaar toe gingen we eerst nog even langs pupu springs. Hier is het helderste water op de hele wereld. Het water komt hier uit de grond omhoog en is dus door de bodem gefilterd. Het was inderdaad echt heel helder en het waren mooie meren waar je langs liep. Bij het verhuurbedrijf kregen we te horen dat we al erg goed voorbereid waren en dat we vooral zonnebrand en insect reppelend moesten meenemen. Maar dit hadden we al genoeg ingeslagen. Ook kregen we de tip over de camping waar we nu zitten, de mcdonald farm camping, hier lopen hele grappige vogeltjes rond met rare pluimpjes op hun hoofd. Na de tent te hebben opgezet zijn we nog even wat eten gaan kopen voor de tocht van morgen. We hebben voor namelijk gevriesdroogd eten bij ons wat heel erg licht is en makkelijk klaar te maken. En nu gaan we lekker pizza eten bij een restaurant hier in de buurt en vanavond onze spullen inpakken. We hebben echt heel erg zin in morgen en de komende dagen en zijn heel benieuwd hoe het in het nationale park zal zijn. We hebben al veel goede verhalen gehoord. Lon is toch nog wel een beetje gespannen voor het kayaken of we niet zullen omslaan ofzo. Maar of dit niet zal gebeuren horen jullie in het volgende hoofdstuk.

Tot schrijvens,

Liefs Lon en Jap