De geur van de woonkamer laat je precies weten wat voor een avond het gisteren was. Mijn neus wordt gevuld met een zoete alcoholische geur die terug te vinden is op de vloer. Mijn hoofd bonkt nog een beetje na en de douche was vanochtend mijn beste vriend. Wat een heerlijke avond. Dit is een van de leukste zaterdagen die ik tot nu toe gehad heb.

En dan ineens zit ik alweer op de helft. 5 weeks down, 5 to go! Het is raar om te beseffen dat ik hier de helft van mijn stage al erop heb zitten. Maar stiekem ben ik ook een beetje blij dat mijn vakantie steeds dichterbij komt. Het is hier een groot avontuur en zeker alleen maar ik ben toch wel weer blij om ons pap, ons mam en Patrick weer terug te zien over 5 weken.

De afgelopen dagen zijn snel gegaan. Helaas was donderdag een slechte dag voor Rayna. Weet je nog, die cheeta met die hersenafwijking? Ze is donderdag opgehaald bij de dierenarts omdat het eigenlijk goed met haar ging. Maar bij terugkomst ging het mis. Kim was nog maar net weg voor de lunch en wij moesten haar alweer opbellen dat het niet goed ging. Rayna had weer een zonnesteek en was uitgedroogd. Haar lichaamstemperatuur was opgelopen naar 41,8 graden (normaal is het maximaal 38 graden). Ze was zichzelf vanbinnen aan het frituren en alle middelen werden uit de kast gehaald om haar leven te redden. En dat lukte. Met vele kilo's ijs, bevroren handdoeken en sprayen met ijswater, daalt haar temperatuur. Wat een opluchting. Rayna is onze nieuwe huiskat. Ze ligt voor ons huis en dit zal ook altijd haar verblijf blijven.

Vrijdags was de dierenarts op bezoek geweest. We hebben geholpen met het sjouwen van materialen en we mochten in het verblijf komen staan om te zien wat hij deed. Dit was heel interessant. Ik denk dat Rayna in totaal zo'n 8 prikken heeft gehad. Allemaal vitamines en supplementen om haar beter te laten voelen. Het was gigantisch heet die dag dus we waren bang voor een terugval. Daarom heb ik vanaf 14:30 uur tot 17:00 uur bij haar gezeten om haar in de gaten te houden.

En toen was het ineens weekend. Lekker uitslapen (niet dus), om 7 á 8 uur wakker en weer een mogelijkheid tot voedsel inslaan in de stad. Het zou Zuid-Afrika niet zijn als we precies om 9:30 uur zouden vertrekken. Dus dat gebeurde ook niet. Het was namelijk niet half 10, het was 12 uur voordat we weg waren. Jup, 2,5 uur zitten wachten. God wat was ik geïrriteerd. Maar we waren dan toch eindelijk onderweg met Bart. Dit was de eerste keer dat we met hem naar de stad gingen en het viel me alles mee. Wij zien Bart eigenlijk alleen als hij druk bezig is met werken en zijn personeel aansturen. Maar nu zagen we een hele andere kant. Onder het genot van een wijntje in onze oud vertrouwde pizza en pasta tent, hebben we een gezellig gesprek gevoerd. Bovendien kwam zijn familie uit Australië op bezoek dus die kwamen er ook bijzitten.

Het was een gezellige boel en toen was het ook ineens alweer half 6. De weg terug was vlot verlopen tot zo'n 15 kilometer voor Feracare. Er begint een oranje lampje te branden en wij dachten: Dit kan niet waar zijn. Maar helaas, toch wel. De benzine was op. De auto deed niks meer. Bijna bovenaan de berg kwamen we tot stilstand. Nou, daar sta je dan. In het donker. Zonder benzine. Gelukkig hadden we boven aan de berg signaal maar het duurde toch denk ik zeker een half uur voor ze met benzine aan kwamen. Eind goed, al goed.

Het is alweer zondag en ik voel de zon alweer branden. Het wordt een warme dag vandaag. Een heerlijk moment om te gaan zwemmen. Ik ben benieuwd of het ook daadwerkelijk doorgaat maar ik hoop het wel. Voor nu ga ik lekker genieten van mijn vrije dag voor een nieuwe drukke week.

Nederland, ik mis je. Zuid-Afrika, ik ben nog niet klaar met jou!