Vandaag is het de laatste dag dat ik met Iris en Nienke samen werk. Helaas gaan zij terug naar Nederland. We hebben een geweldige tijd gehad met z'n 3tjes en als huisgenootjes waren ze stiekem nog niet zo slecht. Ik ben achteraf blij dat ik toch een beetje samen met hun dit avontuur ben aangegaan. In de avonden is het toch net wat gezelliger als je even Nederlands kan kletsen. Dat momentje tijdens de pauze dat we ons eventjes terug trekken in ons huisje en samen wat noodles eten en kletsen.

2 maanden lang zijn we samen op sleeptouw geweest. Samen de rotte lucht van die gore groene kippen in de ochtend overwonnen. Samen die ontiegelijk harde mincer in de ochtend gepasseerd en samen shotgunnen voor de douche wat elke keer een strijd was. Elke keer hadden we plezier, al waren we af en toe lomp, we bedoelde het goed.

Dit betekend ook dat mijn stage bijna te einde is. Nog 2 (ongeveer) volle weken er tegen aan en dan is het voorbij. Maar wat een avontuur. Ik heb zo veel mogen leren en zoveel mogen ontdekken. Leuke maar ook minder leuke dingen.

Wat ik wel zeker weet is het feit dat dit niet de cultuur is die in heel Zuid-Afrika heerst. Ik ben er namelijk achter gekomen dat het helemaal niet over zo gaat als hier. Het is hier namelijk nog al een bezigheid om achter andermans rug om andere dingen te zeggen dan in het gezicht. In het begin hebben we er grappen over gemaakt maar nu is het onderhand wel klaar. Ik negeer het meestal gewoon maar ik snap niet waarom zij hier zo leven. Dit zien overigens de vrijwilligers ook. Daarnaast wil ik wel zeggen dat Nelda en Justin de tijd hier wel echt een stuk leuker hebben gemaakt. Zij hebben voor gezellige spelletjes avonden gezorgd en toch wat vermaak in het weekend. Ik denk stiekem dat het ook eigen belang is want ook hun merken hier die sfeer. Ze hebben dan ook eerlijk toegegeven dat ze ons gaan missen wanneer we weg zijn en het een stuk stiller zal worden. Ik ga hun ook missen.. als het lukt komen we volgend jaar terug. Niet naar Feracare maar naar Nelda's farm. Ofja, die van haar ouders. Maar we moeten natuurlijk nog even kijken hoe of wat.

Vandaag hebben we ook een flink water gevecht gehad. Een van de medewerkers hier heeft mij een tijdje geleden nat gegooid en deze moest ik natuurlijk terug pakken. Ik heb een emmer gevuld met water en hem van achter helemaal nat gegooid. Hier begon de strijd. Ik heb het op het rennen gezet maar ik werd ingehaald. En toen kwam Johannes. Met een emmer. En ik dacht al, dit kan niet goed zijn. En dat was het ook niet. Dat was de emmer die uit de meatroom kwam. De zooi die uit de vieze vriezer kwam. GATVERDAMME. En jahoor, die kreeg ik over m'n kop. Uiteindelijk heb ik ook Johannes kunnen terug pakken gelukkig en het was een heerlijke middag!

Vandaag hebben ze helaas de wifi weer niet gefixed en zitten we dus weer een dag zonder. Nu mag hij van mij wel weer werken.. ik raak meer geïsoleerd dan ooit..