Vanaf vandaag is het officieel: Ik ben nog nooit zo lang van huis geweest. Tijdens onze vakantie in Amerika waren we zo'n 22 dagen weg. En die overschrijf ik, vandaag. Het is raar om zo lang van huis te zijn, van je gewoontes. bijvoorbeeld: IK MIS MACARONI. Zo erg. Nee maar echt. Vandaag weer een bagger maaltijd gehad. Het avondeten. En dan denk ik, mam please, send me some macaroni. En carpaccio. poh, het water loopt me al in de mond. Ja echt, het zijn de kleine dingen die je gaat waarderen.

Toch is het een waar avontuur hier. Zo ook gister. We waren klaar met de laatste voerronde voeren. We waren meegegaan voor de gezelligheid. We moesten nog even naar een van de chalets, waar we tevens ook heerlijk gezwommen hebben. We moesten wachten voor een of andere slang in het zwembad dus besloten we rond te rijden, op zoek naar wilde zebra's. Helaas leverde het ons geen zebra's op maar wel iets anders, namelijk een kapotte auto. Jup. Daar stonden we dan, op één uur wandelafstand van ons huis. We hebben Bart, de man van Kim, via de radio opgeroepen zodat hij ons kon halen en de auto kon maken. Maar helaas, weer een tegenslag, er was geen andere auto aanwezig. Nou ja, wel aanwezig, maar geen werkende auto. Dus wat heeft Bart gedaan? Hij is komen lopen. Echt dikke pluim voor hem. Het was al donker toen hij aan kwam. Hij heeft de auto gemaakt en we konden weer terug. Dit klinkt nu allemaal alsof het binnen een half uur gepiept was maar dit heeft toch wel zeker 1,5 uur geduurd. Een typisch Zuid-Afrikaans avontuurtje.

En zo huppel ik mijn stage door. Ik voel me trouwens ook een stuk beter. Ik eet weer en heb eigenlijk niet echt buikpijn meer. Maar vanaf nu vermijd ik wel de ''tosti's'' en de lam. Want daar is het blijkbaar fout gegaan en ik krijg al een walgelijk gevoel bij het idee dat ik dat nog ooit ga eten. Dus echt een NO-GO.

Week 4 is van start, bijna één maand in Zuid-Afrika!