Cape Reinga

Na een heerlijke onrustige nacht met snurkende mensen in een vies party hostel, liep om 6u m’n wekker af, om om 7.15u met de bus te vertrekken naar het meest noordelijkste puntje van Nieuw Zeeland: Cape Reinga. Gelukkig stond ik vooraan in de rij voor de bus en had een super fijne plaats op de tweede rij in de bus, waardoor ik heel goed door de voorruit kon meekijken. De bus-chauffeur, Willy genaamd, was een echte Maori (zoals hij vertelde... Maar hij vertelde wel meer...) en was lichtelijk over-enthousiast en energiek. Vanaf het moment dat we instapten tot het moment dat we weer terugkwamen in Paihia, heeft hij slechts 2 keer niet gepraat en dat was voornamelijk omdat we op een lastig begaanbare weg reden. Enfin, na een klein uurtje kwamen we bij een regenwoud aan waar we een hele kleine wandeling maakten (10 min). Maar het was desalniettemin de moeite waard. Het leek echt alsof je door een gedeelte van Burgers Zoo liep; zelfs de paden die gemaakt waren, leken hierop. Ik moest me realiseren dat dit echt was! Wat wel overduidelijk overal aanwezig is, zijn de enorm harde geluiden die vanuit de bomen en "bosjes" komen van krekels en andere dieren.
Na deze onderbreking vervolgden we onze reis en kwamen tegen de middag aan bij Cape Reinga. De bijzondere plek is tevens ook speciaal bij de Maori, omdat hier de dolende geesten Nieuw-Zeeland verlaten en de sprong wagen op weg terug naar Hawaiki, hun mythologische land van oorsprong. Je zou de geesten in de wind kunnen horen. Het is een heilige plek en daarom was eten en drinken hier verboden. Maar wat een pracht! Onbeschrijfelijk! De vuurtoren die hier staat is wereldberoemd, maar het uitzicht over de zee is voor mij net zo speciaal. Er komen hier twee zeeën samen; de Tasman Zee en de Grote Oceaan. Hoewel ik het zelf niet aan de kleurschakering zag, zag ik wel een stromingsverschil. Het is onbeschrijflijk wat een rust er op dit punt is. We hadden totaal 45 minuten om hiervan te genieten, maar dat was veel te kort!
De zandduinen waren onze volgende bestemming; we gingen zand-surfen. Eerst een briefing en daarna van een enorme berg met een speciaal surfboard naar beneden. Maar voordat dat kon, moest je wel eerst zelf even omhoog klimmen… (klimmen, jaja, het zal niet in Nieuw Zeeland). Toen ik boven was, had ik al besloten om niet nog een keer te gaan; ik was er nu al klaar mee – helemaal kapot van naar boven lopen in de hitte en het rulle zand op een enorm steile helling waarbij je elk moment het gevoel had dat je naar achter viel als je een misstap maakte. Maar goed, als ik dan toch boven was, moest ik ook maar genieten. Op de knietjes, je board neerleggen en gaan liggen. Uiteraard beschikte het board ook over een rem: je voeten in het zand pluggen. Maar daar wilde ik geen gebruik van maken. Als ik het doe, doe ik het goed! Daar ging ik dan, met zo’n 40 km/u de berg af. En de regel was: Altijd het board vasthouden, anders kunnen er nare ongelukken gebeuren als je met je neus in de boter, euhm het zand valt. Toen ik aan het eind van de berg was en op het harde zand, gemengd met een klein laagje water gleed,

kreeg ik een behoorlijk harde klap in m’n nek. Hierdoor was ik even m’n concentratie kwijt en hup daar ging ik; ik schoof over het zand en het water zonder board… Gelukkig heb ik me niet bezeerd, maar ik heb nog nooit zoveel zand en water op m’n kleren gehad. Nu ging ik zeker niet meer naar boven! Daar zat ik dan in de bus, zonder shirt (met bikini) en een nat short… We reden nog geen 5 minuten en toen zat de bus vast in het rulle zand. Jaja, dat was de dag daarvoor en de dag daarvoor ook al… Hoe dan ook, we moesten met z’n allen trekken… Super veel lol… not! Maarrr, daarna kwamen we op een super mooi strand; het begin van Ninety Miles Beach. Even een lekkere duik en al het zand wegspoelen! We mochten alleen niet te ver – tot onze knieën – omdat het een gevaarlijk stroming en redelijk hoge golven had.
Nadat we een levende piramide hadden gebouwd van 5 hoog, was het niet vervelend om weer in de bus te gaan zitten. Een prachtige bus-rit, het hele strand af, was echt genieten. Het voelde best bijzonder om met zo’n grote bus het strand onveilig te maken. En er kwam geen eind aan, het zand en de zee waren oneindig met elkaar verbonden zo leek.
Op de terugweg naar Paihia hebben we nog een Maori-song aangeleerd die we tijdens de laatste stop bij een fish & chips restaurantje hebben gezongen voor iedereen die daar zat. Super grappig dat een groep Engelse jongeren ook een Maori-song had geleerd en dit als antwoord aan ons teruggaf.
Na bijna 12 uur onderweg te zijn geweest, kwamen we moe maar voldaan terug in het hostel (het rot hostel, had ik dat al gezegd?!)
Morgen lekker naar YHA, heerlijk!

CIJFERS VOOR VANDAAG
Hostel (Pipi Patch Paihia): 4
Nachtrust: 4
Temperatuur: 27 C