De dag waarvoor we om, jawel, 06.00u vertrokken was aangebroken. Nog in het donker reden we weg uit Whakahoro (spreek uit Fakahor – bedenk zelf maar waar dat naar klinkt) op naar National Park Village (vlak bij Whakapapa Village – klinkt ook zo grapppig…)
En wat ga je dan in deze vroegte doen? Inderdaad klimmen, klauteren en nog meer van dat soort vervelende woorden. Maar toch ga ik het doen, want het is een van de bekendste Great Walks en ook nog eens een wereldtrack. Er komen per dag tussen 1000 en 2000 mensen deze track lopen. Aangezien je een gebied in gaat waar meerdere vulkanen zijn en je zo’n 2000 meter hoog zit, wordt het weer nauwkeurig in de gaten gehouden en wordt het ook regelmatig gecanceld. De afgelopen 2 dagen zijn er geen walks uitgegaan en waarschijnlijk de komende 2 weken ook niet; dus wij hebben echt heel veel geluk.
De bus van Stray zette ons af bij de organisatie vanuit waar de shuttle naar het National Park reed. Stray heeft hier geen vergunningen voor en alles wordt volgens regels gedaan. Tijdens de veiligheidscheck werd met ons besproken hoe we gekleed móesten zijn: schoenen met goeie grip, 4 lagen kleding inclusief regenjack en minimaal 2 liter water. Zonder dat mocht je simpelweg de berg niet op. Daarnaast werd besproken dat het een gevaarlijke route was en dat ze ons leven heel serieus namen (euhm, oke… dit klinkt best heftig). Als je je enkel verstuikte of als je dood was, moest je de organisatie bellen, alles daartussen direct 111 alarmlijn (oke, dit is dus menens). We hadden een tijdsplanning waar we ons aan moesten houden om uiterlijk de laatste shuttle terug te nemen om 17.30u, dus dat hield in dat we bij bepaalde punten op bepaalde tijden moesten zijn om alles te halen. Mochten we die shuttle niet halen en je had je om 19u niet gemeld, dan werd een zoekactie op touw gezet (ik zeg niks meer – “Leuk, nu al zin in”). Het leukste was dat ik Kelly mijn telefoon had gegeven om foto’s te kunnen maken omdat haar telefoon overleden was, dus ik zou helemaal niemand kunnen bellen haha.
Om 9.30u werden we losgelaten aan het begin van de track. Oja, nog een regeltje: je mocht geen enkel afval in de natuur gooien, ook geen klokhuizen of bananenschillen. Alles wat je het park in nam, moest je ook mee uitkomen. En zowaar, het park was geheel schoon en iedereen hield zich eraan. Overigens is Nieuw Zeeland sowieso heel erg op alles schoonhouden, afval scheiden en recyclen. Dit is echt het schoonste land tot nu toe! En iedereen schijnt er ook respect voor te hebben. Afval in de natuur gooien, dat doe je gewoon niet!
Sommige mensen schoten weg, omdat ze Mount Ngauruhoe, beter bekend als Mount Doom uit Lord of the Rings wilden beklimmen en dat was nog eens 2 uur extra heen en terug. Maar ik besloot het rustig aan te doen. Ik had inmiddels al genoeg verhalen gehoord over hoe moeilijk deze track was, en gezien het feit dat ik zo slecht tegen klimmen kan op een of andere manier, wilde ik niet overhaasten. Ik wist dat ik na ongeveer een uur de Devil’s Staircase zou bereiken, maar daarvóór vond ik het ook al best pittig. Ik zag hier echt heel erg tegenop. Na 1,5uur lopen keek ik praktisch recht naar boven en zag ik zoveel traptreden. Er stond zelfs een bord met “Consider turning back”… Daar ging ik dan! Ik had besloten om de treden te tellen, zodat ik bezig bleef en niet hoefde te denken aan wat nog komen ging. Maar buiten de hoeveelheid treden was het ook nog eens tussendoor best steil omhoog. Na totaal ongeveer 385 treden kwam ik om 11.30u aan bij de afsplitsing naar Mt Doom. Ik had gehoord dat ik nu het ergste achter me zou hebben, maar niets bleek minder waar. Nadat ik de South Crater door was gelopen, kwam het ergste gedeelte. Klauteren en klimmen met handen en voeten; losse rotsen en keien vlogen om je oren. Ik kon niet meer! Ik heb op een gegeven moment maar besloten om niet meer naar boven te kijken omdat dat alleen maar frustrerend zou zijn, maar me alleen op m’n voeten te concentreren en een halve meter voor me. Het was echt zo ontzettend zwaar!! Maar toen ik uiteindelijk boven kwam bij de Red Crater was het uitzicht verbluffend! Je kon zo ver kijken; we hadden het zo getroffen met het weer! Aan de ene kant hadden we inderdaad de rode krater die bijzonder groot en rood was en aan de andere kant zag je 3 smaragdgroene meren en in de verte een groot blauw meer. Op de top heb ik mezelf getrakteerd op m’n lunch; ik had best wel honger na 3,5 uur ploeteren.
Toen moest ik weer naar beneden, maar makkelijk was dat niet; aan de achterkant van Red Crater was het vulkanische zand zo mul dat je bijna tot je enkels wegzakte en het praktisch een glijbaan werd, zo steil was het. Je moest zo erg opletten waar en hoe je liep om niet de krater in te vallen. Het was oprecht best gevaarlijk! Een meisje van Stray gleed uit en dat scheelde niet veel. Maar alles is goed gegaan en ben veilig beneden aangekomen. Of althans beneden, gewoon een paar meter afgedaald. Bij het grote blauwe meer stond een bordje dat het nog 2,5 uur wandelen was. Op een of andere manier vond ik dat helemaal niet ver klinken, maar het bleek toch verder dan ik had gedacht. Even tussendoor achterom gekeken, waar ik zag dat de uitgeharde lava tot een bepaald punt was gekomen; dat was wederom best bijzonder. Het was een zwarte massa zoals je die altijd op tv ziet als een vulkaan uitbarst.
Ook waren de kleuren van de gesteenten zo mooi en verschillend. Ik heb vier verschillende steentjes meegenomen. Hopelijk komen die aan in Nederland als ik ze opstuur.
Toen ik het blauwe meer voorbij was, kon ik zo ver kijken dat ik Lake Taupo kon zien. Zoals ik al zei; het was zulk mooi weer! De weg die we moesten gaan deed me een beetje denken aan The Sound of Music, waarbij de familie Von Trapp over de bergen moest vluchten.
Maar wat zag mijn oog? De berg stond in de verte te roken, en niet zo’n klein beetje ook! Toen ik dit eenmaal had ontdekt, zag ik steeds meer rook uit de berg komen. Niemand deed gealarmeerd en het leek ook alsof het zo hoorde, maar iets in me werd toch een heel klein beetje zenuwachtig. Het is gewoon niet wat je wilt zien als je aan het wandelen bent, wetende dat je in een actief vulkanisch gebied bent.
Aan het afdalen bleek maar geen eind te komen; de ene bocht na de andere bleef komen. Toen, uit het niets, liep ik een regenwoud in. Zou dit dat het einde zijn? Nee, natuurlijk niet! Het bos leek oneindig... en weer een boom, en weer een boom, oh waterval, boom, boom, etc. En net zo spontaan als het bos begon, eindigde het ook. Daar was de parkeerplaats!
En dat was het einde van een dag vol wandelen. Iedereen was zo lovend toen ze terug waren, en ik eigenlijk niet zo. Ik merkte dat het mezelf meer gekost had, dan dat het me aan plezier had opgeleverd. Het uitzicht was echt ongelooflijk mooi, maar de opoffering stond voor mij niet in verhouding. Toch ben ik blij dat ik het gedaan heb en zou het ook zeker iedereen aanraden. Maar ik zou het voor geen goud nog een keer lopen.

CIJFERS VOOR VANDAAG:
Hostel (Blue Duck Station): 6
Nachtrust: 7
Temperatuur: Te verschillend ivm de hoogte